Over ‘Attachment Parenting’ en meer van dat soort onzin
Wij doen aan OO: Ouderwets Opvoeden
Zullen we het vandaag eens hebben over AP, UP, H2T2K en aanverwante ouderschapsgrillen? Grillen ja dames, u hoort het goed. Dat vind ik het. Want kunnen we nou niet gewoon weer eens lekker normaal gaan doen als ouders?
Weet je niet wat bovenstaande afkortingen betekenen? Dan heb je zeker onder een steen geleefd. Of je bent gewoon nog geen moeder en dientengevolge nog niet toegetreden tot de wereld van de opvoedsektes. Om te beginnen daarom even een snelle crash course in het hedendaags opvoedjargon:
AP: Attachment Parenting. Ontwikkeld door kinderarts William Sears. In een notendop: laat het kind nooit alleen voor het op z’n minst 12 jaar is, anders is die hechtingsstoornis een direct gevolg van je falend ouderschap.
UP: Unconditional Parenting. Ontwikkeld door schrijver Alfie Kohn. Kort gezegd: geef het kind nooit een compliment, of je creëert een instabiele borderliner die in de puberteit al rijp is voor een rondje therapeutisch knuffelen met een lifecoach.
H2T2K: How to Talk to Kids. Dikke van Dale voor ouders. Normaal praten tegen je kinderen is namelijk geen optie meer, anno 2015. Communiceren met kinderen vereist een studie.
Dit is slechts een greep uit de diepe, diepe poel van opvoedmethodieken waar je je als ouder tegenwoordig bij dient aan te sluiten. En je moet kiezen, anders hoor je er niet meer bij. Maar ik weiger het. Echt, ik vind het bullshit. Je mag tegenwoordig helemaal niks meer als ouder. En je moet van alles. Samen slapen met je kind bijvoorbeeld. In een ‘familiebed’. Met je baby, je peuter en je kleuter samen tussen de lakens. Oh ja, en met je vent ook nog natuurlijk. Maar die heeft dus niks meer aan dat leuke negligeetje wat je aan hebt, want hij kan er niet meer bij. Jaja, dat is nog eens gezelligheid in de echtelijke sponde. Nooit meer seks, maar die hechting heeft in ieder geval zijn hoogtepunt bereikt. Tja, prioriteiten moet je stellen.
Laatst kwam mijn Terrorist nr. 1 met een tekening thuis. Helemaal zelf gemaakt. Zijn papa in het bos had hij getekend. Supertrots was ik, want mijn zoon is autistisch en zomaar een heus werkje maken op school is voor hem zo ongeveer een godswonder. Dus jubelend bedolf ik hem onder de “Goed zo’s!” en de “Knap, hoors!”. Maar oeps, dat mag dus eigenlijk niet. Want dat is niet UP. Complimenten geven is niet meer de bedoeling. Want dat staat gelijk aan voorwaardelijke liefde en dan grijpt zo’n kind alleen nog naar de kleurpotloden om te vissen naar een complimentje. Beter had ik op neutrale toon kunnen zeggen: “Ja. Ik zie dat je veel paars hebt gebruikt” en het daar vervolgens dan bij moeten laten. Maar helaas, mijn zoon is scarred for life. En dat is helemaal mijn schuld.
LEES OOK: Als mamma een andere opvoedmethode heeft dan pappa
Heeft je horrorpeuter in de supermarkt een driftbui tussen de Mona toetjes, dan is het zaak hem te begrijpen. Op je knieën te zinken, je kind geduldig tussen de stracciatella en chippolata vandaan te plukken en teksten te kwelen als: “Ik snap dat je je gefrustreerd voelt en ik heb respect voor je emoties”, in plaats van bulderend “En nou is het afgelopen!” te resoneren tussen de koelschappen en hem hardhandig neer te planten in je karretje tussen de Bonus aanbiedingen. Not done is dat. Want: echt mama, zo talk je dus gewoon niet to je kids. Dat je dat niet weet, zeg. Jemig.
Sorry, maar ik vind het allemaal onzin. Ik zeg het maar gewoon. Kunnen we niet gewoon meer opvoeden, zonder opvoedbijbel in de luiertas? Zonder regeltjes en mantra’s, zonder dat elke ‘misstap’ blijkbaar een consequentie voor het leven heeft? Want hoezo raken die kinderen van tegenwoordig van elke scheet getraumatiseerd? Ik heb nooit tussen mijn ouders in in bed gelegen en ik loop ook niet bij de psychiater. Maar die kinderzieltjes van tegenwoordig zijn blijkbaar nogal teer. Of is het misschien het zelfvertrouwen van de ouders, of eigenlijk: de moeders, dat heden ten dage opeens van suiker is? Een nieuwe religie is het haast, dat opvoeden. Maar dan heb je aan mij geen hele goede. Want ik ben de anti-Christ.
Ik doe aan Ouderwets Ouderschap. OO heb ik het genoemd. Retro is namelijk ook heel hip, dus wat dat betreft loop ik heel erg in de pas. Dat is ouderschap waarbij je ‘s nachts tegen het warme lijf van je vent aankruipt, terwijl je baby lekker in zijn wiegje (ja, in zijn eigen kamer!) slaapt. Waarin je de babyfoon soms een kwartiertje uit zet als er gesekst wordt, gewoon omdat de geluiden van een boerende baby niet zo lustopwekkend zijn. Ouderschap waarbij je soms boos wordt en dus helemaal geen zin hebt om de hysterische wegen van je peuter te doorgronden. En waarbij je juichend van trots op en neer mag springen als je dreumes een fraaie drol gedraaid heeft in dat potje. Ik ben mama, vintage style. Weet je wat, ik begin gewoon mijn eigen stroming.
Lees ook: Wat voor type opvoeder ben jij? Check het hier
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
