Ouders op vaccinatieles. Zin of onzin?
De laatste jaren kiezen steeds meer ouders ervoor hun kinderen niet te laten vaccineren. Er doen de wildste verhalen de ronde over de zogenaamd schadelijke gevolgen van inentingen. Zo zou je er ADHD en autisme van kunnen krijgen en zelfs aan kunnen overlijden. Overheden wereldwijd maken zich zorgen over het groeiende aantal ongevaccineerde kinderen, die de groepsimmuniteit in gevaar brengen. Daarom overweegt de Canadese staat Ontario ouders verplicht op een lesje vaccineren te sturen. Ook een idee voor Nederland?
Ik zal wel weer iedereen over me heen krijgen, maar ik ben ervoor. Op vele fronten van het ouderschap ben ik van mening dat iedereen lekker zelf moet weten hoe hij het aanpakt, maar als het om vaccineren gaat, ben ik geen voorstander van de vrije keus. Vaccineren moet, wat mij betreft. Altijd als ik weer iets zie, hoor, of lees over ouders die hun kind bewust niet laten inenten, krijg ik een waas voor mijn ogen. Ik vind dat namelijk totaal onverantwoordelijk. Nog niet eens zo lang geleden gingen er bij bosjes kinderen dood aan infectieziektes zoals polio, tyfus en mazelen, één op de vijf kinderen, om precies te zijn. Wij, de huidige generatie ouders, hoeven niet meer bang te zijn dat we onze kinderen daaraan zullen verliezen. Als we tenminste collectief onze koppen uit het zand halen en niet terug gaan naar de Middeleeuwen.
Lees ook: Moet elk kind dat gered kan worden, ook echt gered worden?
Want daar stevenen we wel een beetje op af, als je kijkt naar de hoeveelheid mensen die het Rijksvaccinatieprogramma de rug toekeert. De vaccinatiegraad in Nederland was al jaren onveranderd hoog, zo’n 95 procent. Alleen streng gelovige en antroposofisch ingestelde mensen lieten hun kinderen niet inenten. Echter, de laatste jaren is daar verandering in gekomen. Het leger niet-prikkende ouders rukt gestaag op. Een paar jaar geleden woonde ik ergens waar menig kind niet werd gevaccineerd. En toen brak plotseling de pleuris (of in dit geval de mazelen) uit, op het kinderdagverblijf waar mijn destijds 3-jarige zoon toen zat. Hij had het grootste deel van zijn prikken al gehad, maar zijn babyzusje nog helemaal niet en daarom sloeg de schrik mij om het hart. Ze had namelijk al behoorlijk wat gezondheidsproblemen, dus een mazeleninfectie kon ze daar niet bij gebruiken. Ik heb mijn baby daarom preventief maanden eerder dan gepland laten inenten, alleen maar omdat ze door toedoen van ándere ouders in gevaar was. Want zo zie ik dat gewoon.
Het is namelijk wel lekker makkelijk, om te profiteren van het verantwoordelijkheidsgevoel van anderen, omdat die hun kinderen wel laten prikken en daarmee dus jouw kind indirect beschermen. Want dat is namelijk het mooie van die groepsimmuniteit die we gecreëerd hebben: hoe meer kinderen er gevaccineerd zijn, hoe minder groot het risico dat een ziekte nog de kop op steekt. Maar dat houden we alleen in stand als we onze kinderen met z’n allen beschermen en niet als we onze eigen (ongefundeerde) koers gaan varen. Ongefundeerd ja, want de anti-prikpropaganda die er op het internet circuleert is niks meer dan hysterische stemming,- en bangmakerij, hoeveel zogenaamde ‘onderzoeken’ ze er ook tegenaan gooien. Waarvan ik overigens niet begrijp dat zoveel ouders er heden ten dage in trappen.
Want het is vooral paranoïde wantrouwen tegen de wetenschap, zo schreven journalisten Hidde Boersma en Annemiek Verbeek onlangs in De Volkskrant ‘Vaccineren is een kwestie van waarden geworden’. Zij schreven dat voor velen een ondoordringbare autoriteit met veel macht, blijkbaar zorgt voor de vaccinatie-aversie. Wetenschappers hebben kennis die niet beschikbaar is voor de ‘gewone’ mens en ze zijn onderdeel van een sociaal netwerk dat invloed heeft op bijvoorbeeld beleidsmakers. Dat wekt argwaan, wat ertoe leidt dat mensen het internet afstruinen op zoek naar een second opinion. Ze belanden niet zelden in de pseudo-wetenschappelijke hoek en krijgen informatie die hun angst aanwakkert. Het gaat dan ook niet om feiten, maar om gevoel: vaccineren is een kwestie van waarden geworden. Bovendien zijn de gevolgen van veel ziektes uit ons geheugen verdwenen. We zien tenslotte zelden een kind dat doodziek is door de mazelen, dus we kunnen ons niet meer voorstellen wat dat met je doet. En dan zijn er nog de bijwerkingen van de vaccins: sommige kinderen krijgen flinke koorts, of zijn een paar dagen niet lekker. Voer voor de anti-priklobby om verzonnen of al lang ontkrachte claims de wereld in te slingeren, zoals de vermeende link tussen vaccinatie en autisme.
Van vaccinaties krijg je geen autisme, kom met dat soort dom gelul niet bij mij aan. Ik heb een autistische zoon en echt, dat autisme had ‘ie al toen uit mijn baarmoeder kwam rollen. Dat is niet gekomen door de prikken die hij later heeft gekregen, dat zit gewoon ingebakken in zijn hersenen. Vertel me niet dat ik de vaccinaties van mijn kind moet laten ‘ontstoren’ en dat hij dan op magische wijze weer ‘normaal’ wordt. Wie dat zegt, heeft duidelijk ergens een klok horen luiden, maar kan die klepel in geen velden of wegen vinden. Vaccinaties veroorzaken geen ADHD en nee, kinderen gaan er ook niet dood aan. Aan mazelen en tyfus echter wel. Daar kun je de geschiedenisboeken op naslaan. Dus dan vraag ik me toch echt af waarom je dat risico zou willen nemen. En ja, al die dooie kinderen, dat kwam ook doordat er destijds minder hygiëne was en minder goede medische zorg, natuurlijk. Maar hoe je het ook wendt of keert, ook met het schone water dat we nu hebben en de goede ziekenhuizen ten spijt, blijven dergelijke ziektes gewoon gevaarlijk voor jonge (en zelfs ook niet zo heel jonge) kinderen. En het spreekwoord luidt nog altijd niet voor niets: beter voorkomen dan genezen.
En ja, ook mijn kinderen kregen koorts (mijn zoon zelfs behoorlijk hoog) en waren een paar dagen niet lekker na de prikjes. Dat lijkt me echter wel te prefereren boven een kleine baby met een lijf vol mazelen, die vervolgens met een beetje pech in quarantaine in het ziekenhuis terecht komt, alleen maar omdat jij als ouder dacht dat het wel los zou lopen. Ze zijn al kwetsbaar genoeg als ze zo klein zijn, dus waarom er dan niet voor zorgen dat de gevaren díe we kunnen beteugelen, ook daadwerkelijk bezworen worden? Straks heb ik weer een kleine baby en geloof me maar dat ik op z’n zachtst gezegd niet blij ben als ik die moet achterlaten bij een groep kinderen waarvan er één of meerderen niet gevaccineerd zijn. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat ik van mening ben dat er voor ongevaccineerde kinderen geen plaats moet zijn op de reguliere opvang. Niet omdat er iets mis is met die kindjes, want die kunnen er zelf ook niets aan doen. Maar simpelweg omdat hun ouders een hele groep andere kleine kwetsbare kinderen in gevaar brengen en ik dat niet hoef te accepteren voor mijn kroost. Doe met je kind wat je goed dunkt, maar houd het dan ook bij jezelf en sleep mijn kind er niet in mee.
Een rondje wetenschappelijke vaccinatie-educatie lijkt mij dan ook een prima idee. Want hoewel ik op zich niet voor teveel overheidsbemoeienis ben, ben ik wél voor zoveel mogelijk veiligheid voor alle kinderen. Het is 2016, er hoeven geen baby’s meer dood te gaan aan Middeleeuwse ziekten. Daarom zeg ik dus: gaat heen en prikt uw kinderen. Kusje d’r op, Sinaspril erin en het is weer over. En dat kun je van de builenpest niet zeggen.
Lees ook: Waarom voedselallergieën bij kinderen niet altijd een hypegevoelig fenomeen zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
