Ouderliefde…overwint echt alles!
Femke probeerde laatst aan een vriend uit te leggen hoeveel hij zou gaan houden van zijn nog ongeboren kind. Maar dat lukte niet echt. Is ouderliefde überhaupt te beschrijven? “Al ligt mijn zoon de hele dag dwars en krijgt hij vijftien woedeaanvallen in de supermarkt, dan nog barst mijn hart ’s avonds uit elkaar van liefde als ik zie hoe hij ligt te slapen in een innige omhelzing met zijn speelgoedzwaard”, aldus Femke.
Lees ook: Emotioneel en een beetje cheesy: prachtig filmpje over moederliefde
“Weet je wat prachtig is?”, vroeg ik mijn goede vriend Janwillem in de week voordat hij zijn eerste kind kreeg. “Dat je over een aantal weken boven die wieg naar je zoon staat te kijken en weet dat je hem boven alles en iedereen zou verkiezen. Zelfs boven degene met wie je dat kind hebt gemaakt.” Mijn vriend keek me geschokt aan: “Echt waar??? Nee toch??? Maar ik houd zoveel van mijn vrouw!!!” Ik besefte dat ik mijn mond had moeten houden, want echt uitleggen hoe intens diep dat gevoel voor je kind zit, lukt gewoon niet. Je begrijpt het alleen als je moeder of vader bent.
Door een kind te krijgen wordt er een deel van je buitenkant afgepeld. Alsof je naakter in de wereld staat. Dacht je dat je best gehard was, door alle ellende die je op het journaal en om je heen hebt moeten zien of ervaren, op het moment dat je zoon of dochter de wereld inglijdt is er niets meer van dat pantser over. Je kunt in sommige situaties nog wel doen alsof je je emoties onder controle hebt, maar je hoeft iemand maar te horen praten over een recent verdronken peuter en je staat al te grienen. En dat gaat dus helemaal niet om die peuter (natuurlijk, je vindt het verschrikkelijk voor peuter en ouders!!) maar het gaat er meer om dat je beseft dat het jouw kind ook zomaar zou kunnen overkomen en dat je weet dat je leven dan helemaal niets meer waard zou zijn.
Laatst vertelde ik tegen een vriendin over de dagelijkse worstelingen die ik met mijn pittige peuterzoon heb over zo ongeveer alles. Dat hij recent zelfs een glas naar mijn hoofd gooide waardoor mijn tand afbrak waarop ik een uur in de badkamer heb zitten huilen. Ik verzuchtte iets in de trant van: “Zal het ooit makkelijker worden?” en toen vroeg zij: “Heb je er wel eens spijt van dat je aan kinderen bent begonnen?” Heel even snapte ik werkelijk niet wat ze vroeg. Ik zag niet hoe mijn gezucht en gesteun kon leiden tot deze vraag, terwijl dat objectief natuurlijk helemaal niet gek is. Alleen…als je zoveel van iemand houdt als een moeder of vader van zijn of haar kind dan is spijt helemaal geen optie. Ik kan me voorstellen dat als je een zwaar gehandicapt kind krijgt voor wie je continu moet zorgen en om wie je je hoogstwaarschijnlijk je hele leven zorgen zal blijven maken je eventueel zou kunnen zeggen: “Als ze me dit van tevoren verteld hadden dan had ik het niet gedaan”. Aan de andere kant…het hele punt is dat je in de situatie met een bestaand, levend kind die optie ondenkbaar vindt. Op het moment dat je kind er is, kun je je geen leven meer zónder dat kind voorstellen. En dat wil je ook niet meer. Nooit meer. Want ouderliefde…overwint werkelijk alles.
Lees ook: Deze dingen zou je elke dag tegen je kinderen moeten zeggen
