It takes a village to raise a child
In de Westerse wereld worden kinderen meestentijds opgevoed door één stel ouders. Omdat we vinden dat dat zo hoort. Maar in heel veel andere landen zijn er veel meer mensen bij de opvoeding betrokken. En Vala vindt dat eigenlijk niet eens zo’n slecht idee.
Ik ben nu zeven jaar moeder en ik moet eerlijk zeggen dat ik het soms echt zwaar vind. Niet vanwege die kinderen op zichzelf, maar vooral vanwege alles wat erbij komt kijken. Het slaapgebrek (VOORAL het slaapgebrek, want man, voor je kinderen hebt weet je gewoon niet wat moe zijn is), de verantwoordelijkheid, het gebrek aan tijd voor jezelf. Want het is niet alsof de rest van het leven, nadat je gebaard hebt, opeens ophoudt. Nee, je moet naast het moederen ook werken, het huishouden doen, je sociale leven op peil houden en af en toe in de slaapkamer voor je man een pirouette draaien in een leuk korsetje. Echt, het is multitasken 2.0. En we moeten het allemaal alleen doen Of nou ja, met z’n tweeën meestal, maar eigenlijk telt het ouderschap gewoon teveel fte’s om een behapbare duobaan te kunnen zijn. Een contract op basis van flexibele uren in ploegendienst, dat komt misschien wel veel meer in de buurt.
LEES OOK: 25 regels over opvoeden en kinderen (die je niet uit de boekjes haalt!)
Eigenlijk is de ouderschapsconstructie, zoals wij die hier in de Westerse wereld kennen, helemaal niet zo normaal als wij denken. Het gezegde luidt namelijk niet voor niets ‘It takes a village to raise a child’ en ik begin steeds meer te geloven dat daar een behoorlijke kern van waarheid in zit. In heel veel culturen worden de kinderen verzorgd en opgevoed in groepsverband. Omdat het namelijk gewoon fucking veel werk is, dat ouderschap. Niemand kan na een week niet slapen nog normaal functioneren. Niemand weet altijd zijn cool te bewaren als een peuter voor de zoveelste keer zijn beker appelsap tegen de muur kwakt. En er zijn maar weinig relaties bestand tegen van fulltime geliefden, in fulltime verzorgers veranderen en nooit meer tijd hebben voor elkaar, omdat er altijd wel een poepluier verschoond moet worden, of iemand gewoon zo moe is dat ze die verrekte rijgtouwtjes van dat korset niet eens meer dicht krijgt.
In de Nederlandse samenleving is het cultureel zo gegroeid dat we steeds individueler zijn geworden. We richten ons naar binnen, in plaats van naar buiten, met als gevolg dat we al het werk en alle zorgen op onze eigen schouders neerleggen. En je kunt je afvragen of dat eigenlijk wel echt the way to go is. Zeker als het aankomt op het grootbrengen van een kind, wat nou eenmaal een leven lang werk en zorgen met zich meebrengt. Ik las ooit dit verhaal van een vijftal mensen, die besloten hadden gezamenlijk een kind te krijgen. En hoe meer ik las, hoe briljanter ik het eigenlijk vond. Want, ook als je niet homoseksueel bent en dus geen alternatieve route hoeft te bewandelen om een kind te krijgen, is het niet verkeerd om de zorg te kunnen delen. Echt te kunnen delen. Om met enige regelmaat een nacht gewoon acht uur te kunnen slapen, niet standaard een luier en een pakje billendoekjes in je dure Chloé-handtas te hoeven hebben en gewoon, zodat je af en toe uit eten kunt en je geld dan daadwerkelijk kan besteden aan een sappige kreeft, i.p.v. aan weer een laf kipsateetje zonder voorgerecht, omdat het uurtarief van de oppas al een gat in je portemonnee heeft geslagen. En omdat je dan bij thuiskomst de hele nacht wilde seks kunt hebben met je partner, op de keukentafel, zonder dat je stil hoeft te doen omdat de kinderen anders wakker worden. Klinkt niet verkeerd? Nee, dat dacht ik ook.
Om me heen zie ik dat de meeste ouders die eerste jaren met kinderen ongelooflijk moeten worstelen. Omdat hun leven opeens drastisch veranderd is, de trein van snotneuzen, slaaptekort en seksgebrek maar door dendert en papa en mama elkaar (en belangrijker misschien nog wel: zichzelf) kwijtraken. En dat is ook gewoon helemaal niet gek, want als jij op je werk constant teveel uren maakt en je hebt geen collega’s om de werkdruk te verlichten, raak je uiteindelijk ook opgebrand en overwerkt. Dan weet je simpelweg niet meer waarom je die promotie toen hebt aangenomen. En naar de vrijmibo wil je dan al helemaal niet meer, als aan het eind van de week de prikklok eindelijk vijf uur slaat.
LEES OOK: De opvoedregels die je nooit in boeken ziet (maar wel het weten waard zijn!).
Niet dat ik nou direct de neiging heb om me in een polyamoureuze relatie te gaan storten, want ja, ook ik ben van behoorlijk Westerse makelij en dientengevolge als zodanig gecultiveerd. En dus heb ik zo mijn grenzen, of die nou cultureel bepaald zijn, of niet. Maar, zeg nou zelf, er zit toch best wat in? Een kind opvoeden in diversiteit en gezamenlijkheid. Samen delen, samen zorgen. Maar ook: samen zorgen voor wat ruimte. Voor wat vrijheid en gedeelde smart. Voor af en toe een nachtje doorslapen en seks op de keukentafel. Misschien niet helemaal doorsnee, volgens het poldermodel, maar hee, wat mij betreft zo gek nog niet. Eén voor allen, allen voor één. Hoe meer musketiers tenslotte, hoe meer vreugd.
Meer lezen van Vala? Volg Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
