Bryan als vader: Wanneer je het even niet meer ziet zitten (en dat mag)
Er wordt vaak gezegd dat ouderschap het mooiste is wat je kunt meemaken. Dat is waarschijnlijk waar. Maar soms? Soms is het gewoon ruk.
En daar zat Bryan. Midden in de woonkamer, in een huis vol speelgoed dat nooit opgeruimd leek te worden, met een huilend kind op de achtergrond en zijn man die hem hulpeloos aankeek. Hij kon niet meer.
De droom vs. de realiteit
Toen Bryan en zijn man besloten om ouders te worden, hadden ze een beeld in hun hoofd. Een huis vol liefde, een kleintje dat hen ‘papa’ en ‘daddy’ zou noemen, en een warm gezin waarin alles vanzelf leek te gaan.
De realiteit?
- Slapeloze nachten waarin ze allebei vergaten wie aan de beurt was om uit bed te gaan.
- Eindeloze driftbuien over de verkeerde kleur beker.
- Een relatie die onder druk stond, omdat ze meer collega’s in het ouderschap waren geworden dan partners.
Bryan had het niet meer. Hij voelde zich op.
De dag dat alles te veel werd
Die dag begon zoals elke andere. Hectisch. Haasten. Zijn zoontje wilde geen broek aan, ontbijt belandde op de grond en zijn man had per ongeluk de verkeerde luiers gekocht, wat blijkbaar een nationale crisis veroorzaakte.
Op werk kreeg Bryan amper iets gedaan. Zijn hoofd zat vol. Moest de opvang niet extra uren krijgen? Had hij die factuur al betaald? En wanneer had hij voor het laatst écht tijd gehad met zijn man?
Toen hij thuiskwam en zijn zoontje direct begon te gillen omdat de tablet leeg was, knapte er iets in hem.
“Ik kan dit niet meer,” zei hij tegen zijn man. “Ik weet niet of ik dit goed doe.”
Zijn man keek hem aan, zichtbaar moe, en zuchtte. “Ik ook niet.”
En daar zaten ze. Twee vaders, kapot, twijfelend of ze wel geschikt waren voor dit hele ouderschap.
Ouderschap is soms gewoon kut (en dat mag)
Niemand vertelt je hoe zwaar het soms is. Hoe je je schuldig voelt omdat je denkt: “Heb ik hier wel goed aan gedaan?” Hoe je soms snakt naar rust, stilte, en gewoon even niet nodig zijn.
Wat Bryan die dag leerde?
- Je hoeft niet altijd alles goed te doen. Kinderen overleven echt wel op tosti’s en iPads op hun slechte dagen.
- Je mag zeggen dat het zwaar is. Het betekent niet dat je geen goede ouder bent.
- Vraag om hulp. Niemand kan het alleen, zelfs superpapa’s niet.
Bryan en zijn man: hoe ze weer een team werden
Bryan en zijn man maakten die avond een afspraak:
- Eén keer per week een moment voor henzelf. Zonder kinderen, zonder huishoudelijke taken, gewoon als koppel.
- Geen perfectie meer najagen. Ze deden hun best, en dat was genoeg.
- Meer praten, minder opkroppen. Want eerlijk zijn over hoe zwaar het is, maakt het al een stukje lichter.
En weet je? Het ging niet in één keer beter. Maar het ging wél beter.
Soms zit je er gewoon even doorheen als ouder. En dat betekent niet dat je faalt. Het betekent dat je mens bent.
