Onverwachte dingen die gebeuren tijdens en na je zwangerschap…
Iedere vrouw weet wel ongeveer wat er met je lijf gebeurt als je zwanger raakt. De boeken en tijdschriften staan er vol mee. Misselijkheid, bekkeninstabiliteit, 50 keer per nacht moeten piesen, het zijn bekende kwaaltjes. Vala was dus ook voorbereid toen ze zwanger raakte van haar Terrorist nr. 1. Maar toch kwam ze nog voor deze 10 verrassingen te staan.
- Constipatie. Echt, vanaf dag één kon ik rustig een halve dag op het toilet doorbrengen en dan nog zat alles muurvast. De scheurtjes sprongen al spontaan in mijn kringspier bij het zien van die porseleinen pot. En dacht je dat je pas aambeien kreeg tijdens de bevalling? Nou, mooi niet. Ik heb heel wat kilo’s lijnzaad door de yoghurt gegooid die eerste drie maanden. Maar nog steeds een kont als een krentenbol.LEES OOK: Weet jij wat de overeenkomst is tussen zwangeren en bejaarden?
- Vocht vasthouden. “Gut kind, je krijgt wel een plofkop”, zei mijn moeder toen ik koud anderhalve maand zwanger was. Ja, van je moeder moet je ‘t hebben. Echt invoelend was het niet, maar gelijk had ze wel. De hoeveelheid vocht die ik vasthield tijdens mijn eerste zwangerschap was spectaculair. Een heliumballon was er niks bij. En niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn benen namen groteske vormen aan.
Maar het komt goed! Een paar dagen na de bevalling zat ik naast de papa in de auto, die plotseling grote ogen opzette, naar mijn benen wees en zei: “Jeeetje, moet je kijken hoe dun je opeens bent. Ik had me niet gerealiseerd dat je eerst zulke dikke benen had!”. En bedankt. - Puisten. Ik heb nooit een geweldige huid gehad, maar eenmaal zwanger schoten de pukkels werkelijk als paddenstoelen uit mijn gezicht. Was ik net opgelucht dat ik er op mijn 28e eindelijk niet meer uitzag als een bepokte puber, begon die ellende weer opnieuw. En dit keer kwamen ze ook op mijn rug. Groot, glimmend en met enorme puskoppen. Dat werd dus seksen met een trui aan.
- Geen koffie meer lusten. Drama. Ik ben namelijk gek op koffie. Maar als ik zwanger ben, kan ik het niet meer verdragen. Kwijlend loop ik langs het koffiezetapparaat, als een junk de geur opsnuivend. Maar komt het zwarte goud eenmaal over mijn lippen, dan kan ik een sprintje trekken naar het toilet. Vervelende bijkomstigheid is dat ik zonder koffie verga van de migraine. Ja, ik ben ordinair verslaafd. En negen maanden afkicken is best lang.
- Van haarkleur veranderen. Als ik zwanger ben, groeit er opeens zwart haar op mijn hoofd. Terwijl ik toch echt al mijn hele leven blond ben. Blijkbaar krijg ik een acute aanval van pigmentvorming, als er een kind intrek neemt in mijn baarmoeder. Tijdens mijn zwangerschappen heb ik menig lange, gitzwarte haar uit mijn hoofd getrokken.
- Haaruitval. Na de bevalling van Terrorist nr. 1 zat ik vol afgrijzen bij de kapper. Hele plukken kon ik uit mijn hoofd trekken. Snikkend heb ik gevraagd of ik misschien een toupetje nodig had. “Don’t worry honey,” suste mijn hippe, homofiele, Californische kapper, “we’ll make you look fa-bu-lous”.
Het duurde even voor de inhammen weer bedekt waren met sprieterige nesthaartjes, maar gelukkig leverde de zwangerschap van Terrorist nr. 2 me een glorieuze bos golvende lokken op, die ook nog eens niet uitvielen na de bevalling. Zo verschillend kan het dus zijn. - Verschuivende organen. Niet zo lang na de bevalling van Terrorist nr. 1 lag ik ‘s nachts in bed en had bij het omdraaien het bizarre gevoel dat al mijn organen in mijn buik heen en weer rolden. Doodeng. Nog steeds weet ik niet of alles wel weer op z’n plek zit daarbinnen, maar daar denk ik maar niet al teveel over na.
- Constipatie. Ja, ik weet het, die had ik al genoemd, maar ik bedoel dus nu: constipatie ná de bevalling. Nog veel erger dan ervoor. Toen de boel, na dagen helse pijn lijden, weer een beetje op gang was, heb ik nog menig uurtje met mijn achterwerk in de soda moeten zitten.
- Kraamtranen. Daar lees je wel over natuurlijk. Dat je een beetje huilerig kunt zijn, een paar dagen na de bevalling. Dat je gewoon twee weken lang non-stop moet janken, daar had ik niet op gerekend. “Maar wat is er dan toch?” vroeg de papa van Terrorist nr. 1 na vijf van tranen doordrenkte dagen wanhopig. Snotterend haalde ik mijn schouders op, “Ik weet het niehiehiet!” was het enige dat ik uit kon brengen. En ik wist het ook echt niet.
- Dat je je hakken niet meer past. Echt, hoe zuur is dat… Ik heb een schoenenrek vol stiletto’s, maar ik krijg mijn voeten er gewoon niet meer in gepropt. Ik was beide keren binnen een week weer op mijn oude gewicht, maar mijn voeten, daaraan kleven nog steeds de zwangerschapskilo’s. Af en toe ga ik een uurtje bij de schoenen zitten om ze te aaien. Want meer zit er niet meer in.
Het blijft een vreemd fenomeen, zwanger zijn en wat dat met een vrouwenlichaam doet. En wat er in de boekjes staat, dat is dus nog niet eens de helft van wat er kan gebeuren…
LEES OOK: 13 vreemde misverstanden over je (eerste) zwangerschap
Lees meer van Vala op haar blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
