Onderzoek zegt: tot het 3e jaar samen slapen. Vala zegt: rot op
Kinderen zouden tot hun derde jaar bij hun moeder in bed moeten slapen, zegt nieuw onderzoek. Dat is namelijk beter voor de band tussen moeder en kind en leidt tot beter gedrag later in het leven. Vala raakt zeer geïrriteerd van dit soort uitspraken. Want: alsof jonge moeders het niet al moeilijk genoeg hebben!
Volgens Kinderars Nils Bergman uit Kaapstad hebben kinderen die niet samen met hun moeder in één bed slapen drie keer zoveel stress als kinderen die dat wel doen. Daarnaast beweert hij dat de kwaliteit van de slaap van kinderen die bij hun moeder liggen veel beter is. Bovendien zou onderzoek onder dieren hebben aangetoond dat een combinatie van stress en slaapproblemen vaak leidt tot gedragsproblemen later in het leven. Bergmans conclusie is dat dit ook van toepassing is op mensen. Kortom: kinderen die niet samen slapen met hun moeder lopen een grotere kans later gestoorde psychopaten te worden. Zo, dat we ’t even weten, jonge moeders. Maar eh, je moet ’t verder allemaal helemaal zelf weten, hoor. No pressure, mama. Het is tenslotte maar waar je prioriteiten liggen, hè.
Lees ook: 28 Gedachten waarvan de jonge moeder wakker ligt.
Mag ik bij deze de heer Nils Bergman even een dikke vette fuck you geven? Want van dit soort dingen kan ik zó giftig worden. Dit soort onderzoeken, dit soort uitspraken, zijn namelijk de reden dat jonge moeders zo onzeker zijn. ‘Als je niet dit doet, dan gebeurt er dat…’ Als je geen borstvoeding geeft wordt je kind minder slim. Als je niet deze draagzak gebruikt krijgt je kind o-benen en een bochel. Als je niet samen slaapt met je kind wordt het een megalomane bijlmoordenaar met een hechtingsstoornis. Moeders worden al doodgegooid met dergelijke dogma’s voor hun kind goed wel het levenslicht heeft gezien en dat hele ouderding is sowieso al lastig genoeg zónder dat je constant geflitst wordt door de opvoedpolitie, dus kunnen we nou gewoon eens ophouden met jonge moeders helemaal over de kling te jagen met allerlei regels en voorwaarden waar ze aan moeten voldoen? Je zou van minder namelijk een paniekstoornis krijgen.
Toen ik mijn eerste kind kreeg was ik een soort spons, alle informatie die er beschikbaar was zoog ik in me op. En er was véél, heel erg veel. Van tevoren had ik het helemaal uitgestippeld, hoe ik het zou gaan doen. Natúúrlijk zou ik borstvoeding gaan geven, natúúrlijk zou ik mijn kind gaan dragen, natúúrlijk zouden we samen slapen. Ik zou die moeder worden, die moeder die het allemaal deed volgens de boekjes. En toen wás ik opeens moeder. Waarna er heel veel totaal niet bleek te gaan zoals ik had gedacht dat het zou lopen. En vooral: zoals overal stond dat ik het zou moeten doen. Daar werd ik dus enorm onzeker van. Het gaf me een diep gevoel van falen. Want met je kind wordt ook je grootste kwetsbaarheid geboren. Iedere moeder wil het allerbeste voor haar kind. Wil het beschermen en een zo stevig mogelijke basis geven. En eigenlijk dóen de meeste moeders dat ook. Gewoon vanzelf al. Door van hun kind te houden, te kijken en te luisteren naar zijn behoeften en naar die van zichzelf, zodat iedereen krijgt wat-ie nodig heeft. En dat verschilt gewoon per kind en per moeder. Elk onderzoek ten spijt.
Met mijn zoon kon ik niet samen slapen, maandenlang hebben we het geprobeerd. Maar we werden gek van elkaars geluiden, hielden elkaar constant wakker en dat was voor geen van ons beiden goed. Toen mijn man hem ten langen leste naar zijn eigen kamertje verhuisde kreeg iedereen eindelijk weer eens een beetje slaap. Heel lang ben ik bang geweest dat ik mijn kind een hechtingsstoornis had gegeven door een eind te breien aan het samen slapen, maar inmiddels is hij 7 jaar en ik heb hem nog nooit ’s nachts met een mes boven mijn bed aangetroffen, dus ik denk dat het wel meevalt met de schade die ik hem heb toegebracht met mijn egoïstische keus voor een beetje nachtrust. Mijn oudste dochter lag ruim een jaar bij mij in bed, gewoon omdat dat nou eenmaal zo liep en we er op dat moment wel bij voeren en haar jongere zusje sliep juist al heel snel op haar eigen kamer. Zoveel kinderen, zoveel smaken en voor ieder kind maakte ik de keus die het best paste bij het individu dat ze zijn. Niet omdat het in een boekje stond, maar omdat ik voelde, als hun moeder, dat dat was hoe het hoorde. Voor ons dus. Want niemand anders deed er verder toe.
Het zal ongetwijfeld zo zijn dat samen slapen voor veel kinderen (en ouders) prettig is. Dat het hen iets geeft dat voor hen op dat moment belangrijk is. Dat het voor hen, om welke reden dan ook, het beste is. Wie dus gelukkig wordt van co-sleepen en het liefst zo’n bed van 3.5 meter waar we het laatst over hadden aan zou schaffen, echt, doe het en geniet ervan. Maar doe het alleen als je het zélf wilt, niet omdat er weer een of ander onderzoek is dat zegt dat je het zo móet doen. Niet omdat je bang bent dat je het anders fout doet, dat je een slechte moeder bent. Want dat is niet zo. Er zijn bijna geen slechte moeders, want alle moeders willen alleen maar dat hun kind gelukkig is en zullen er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen. En alleen een moeder (en een vader natuurlijk) weet echt wat goed is voor z’n kind. Omdat jij je kind het allerbeste kent. Je kind krijgt geen hechtingsstoornis als het op z’n eigen kamer slaapt. En het wordt er later ook geen gedragsgestoord gevaar voor de samenleving van. Daar is wel wat meer voor nodig. Klappen met de riem van papa bijvoorbeeld, waterboarden na het pikken van een koekje, of slapen in de bezemkast onder de trap, ik noem maar wat. Maar als dat allemaal niet aan de orde van de dag is, dan zal het vast wel goed komen met je kind. Dus hoe jullie de nacht ook doorbrengen, ik zou er vooral niet van wakker liggen.
Welterusten.
Lees ook: Laten huilen is slecht. Maar de hele nacht wakker zijn niet?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
