Oma, bemoei je er alsjeblieft niet mee!

Esmay is een relaxte moeder, vindt zij zelf. Iets te relaxed, vindt haar eigen moeder. Die laat subtiel blijken dat ze sommige dingen toch écht anders aan moet gaan pakken.

Ik kreeg een boek van mijn moeder. Nou ja, ik mocht ‘m lenen. Het boek heette ‘De Gelukkigste Kinderen van de Wereld’ en was geschreven door twee expats die in ons land moeder werden. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat boek kreeg. Volgens mij had ik er niet om gevraagd. Mijn moeder had waarschijnlijk zelf geconcludeerd dat het wel wat voor mij was. Terwijl mijn jongste in zijn wiegje lag te slapen, pakte ik het boek op. Het begon met een leuk verhaal over hoe de schrijfsters kennis maakten met de Nederlandse manier van opvoeden. Zelf naar school fietsen en buitenspelen, dat soort dingen. Ergens na de eerste
twee hoofdstukken merkte ik opeens dat sommige zinnen geel waren. Eerst dacht ik nog: dat hoort zo, een soort hippe vormgeving. Pas na een paar bladzijden begreep ik dat mijn moeder dat had gedaan. Ze was met een marker door het boek gegaan en had aangestreept wat zij sterke zinnen vond. Ik ontdekte al snel een patroon. Alles wat ze aan had gestreept ging over regelmaat, ritme en regels. Iets waar ik niet zo goed in ben.

Lees ook: Verzoek aan opa en oma: jullie zijn geweldig, MAAR…

Zo had ze de zin ‘Geen schermen voor vijf uur,’ aangestreept. Een regel die hier in huis niet geldt. Hier mag de tv zelfs voor school nog even aan, terwijl ik boterhammen smeer. Wat een draak van een moeder ben ik, he? Het ging over altijd in bed slapen, terwijl mijn kind wel eens een dutje in de box doet. Foei. Het ging over bevallen zonder pijnstilling, terwijl ik in het ziekenhuis op mijn eigen verzoek volgepompt werd met Remifentanil. Kortom; mijn moeders ideeën over bevallen en opvoeding stroken niet bepaald met de mijne. Dat was me wel eens eerder opgevallen, hoor. Zoals alle keren dat ze zei dat ik mijn baby niet de hele tijd op schoot moest houden, maar in de box moest leggen. Of wanneer ze mijn zoontje corrigeerde wanneer hij zelf om wat lekkers vroeg. Zij noemde dat brutaal, ik vind dat zelfredzaam en initiatiefrijk. Als je groot bent, zul je ook moeten vragen om te krijgen wat je wilt. Niemand anders gaat dat voor je doen. Prima, toch? Zolang je het netjes doet en ‘nee’ ook een geaccepteerd antwoord is.

Volgens mij krijgt iedere moeder wel eens kritiek van haar eigen moeder. Toch? Nou ja, dat hoop ik dan maar. Anders ben ik de enige. Mijn vader kan ik niet op enige uiting van afkeuring betrappen. Die vindt het helemaal top dat wij het hier gezellig hebben met elkaar of laat mij dat in ieder geval zo voelen. Maar mijn moeder zou graag zien dat de touwtjes wat worden aangetrokken, terwijl ik ze tot mijn eigen tevredenheid en die van mijn man vooral lekker laat vieren. Ik wil een vrij kind, zij een beleefd kind. Niet dat dat haar bij mij is gelukt. Door haar gestructureerde opvoeding vroeg ik misschien niet om een koekje, maar pakte er gewoon een of twee wanneer niemand keek. Doe ik nog steeds, overigens. Ik wil dat mijn kind zichzelf leuk vindt, dat is mijn allerhoogste doel in mijn manier van opvoeden. Dat hij straks de wereld in stapt en denkt: ik heb wat te bieden. Dat zelfvertrouwen. Mijn moeder vindt het onzin dat ik hem veel complimenten geef als hij zijn bord leeg heeft gegeten, of wanneer hij ergens binnenkomt en netjes een handje geeft. Daar hoef je hem niet voor te complimenteren, dat vindt zij vanzelfsprekend. Omdat dat nu eenmaal zo hoort.

Kijk, dat je anders over opvoeden denkt is geen probleem. Er zit ook dertig jaar tussen dat zij moeder werd en dat ik een kind kreeg. Dertig jaar waarin we ook wat geleerd hebben, denk ik dan. Dat je kind er stress van krijgt wanneer je hem alleen in zijn bed laat huilen, bijvoorbeeld. Dat het toch geen goed idee is om boodschappen te gaan doen en je baby alleen thuis te laten. En dat er in babyliga best veel suiker zit. Ontwikkeling noem je dat. Dat zeg ik dan als millennial. Zij ziet dat anders. Wij vertroetelen onze kinderen teveel en stellen niet genoeg grenzen. Mijn kind mag dingen die ik vroeger niet mocht, vast en zeker. En of dat nou te maken heeft met generaties, vooruitgang of achteruitgang. Het is mijn keuze en mijn kind. Maar je er niet mee bemoeien is voor sommige oma’s lastig. Zo wordt mijn kind wel eens gecorrigeerd door zijn grootmoeder, terwijl ik er gewoon naast zit. En soms nog op iets wat voor mij geen probleem is. Kijk, en dan raak ik dus geïrriteerd. Als ik geïrriteerd raak, dan merk je dat. Mijn moeder weet het en inmiddels is één blik in haar richting genoeg. Dan slaat ze snel haar hand voor haar mond. Teveel gezegd, weet ze zelf ook. Te laat. De kritiek hangt al in de lucht. Niet leuk om te horen en te voelen. Dus neem ik me voor, mocht ik ooit oma worden. Ik vind het allemaal goed. Allemaal heerlijk en top. Mijn zonen zullen geweldige vaders zijn en hun vrouwen geweldige moeders. Mijn kleinkinderen zullen sowieso buitengewoon zijn. Misschien is dat niet altijd wat ik denk, maar wel wat ik zeg en wat ik ze laat voelen.

Lees ook: Lieve opa’s en oma’s: mag het ietsje minder met dat gesnoep?