Een ode aan de meneer die voor me opstond in het openbaar vervoer
Het gebeurt eigenlijk vrijwel niet meer hè; dat mensen voor elkaar opstaan in het openbaar vervoer? Tenminste, Tanja had het lang niet meer meegemaakt. En dat begint vooral op te vallen nu ze met haar zwangere buik af en toe naar een zitplekje snákt in een overvolle tram.
Lees ook: Renee is nog altijd boos: “Niemand stond op voor me toen ik zwanger was!”
Sinds ik zwanger ben, ben ik wat trager dan normaal. Was ik voorheen een van de rapste in de ‘snelle baan’ in het wedstrijdzwembad, nu ben ik gedegradeerd naar het oude-dames-badje. En ook duren mijn fietstochten langer dan ooit. Aangezien ik in een buitenwijk van Amsterdam woon, is de keuze voor de tram dan snel gemaakt. Maar of dat nou een meer rustgevende vervoersoptie is…
Want die trams in Amsterdam zitten ramvol. Niet normaal. Zéker in de enige lijn die richting mijn huis gaat, is het met regelmaat vechten om een zitplekje. Maar gelukkig heeft het vervoersbedrijf rekening gehouden met mensen die tijdens zo’n drukke rit meer behoefte hebben aan een zitplaats, door twee stoeltjes met een opvallende rode stof te bekleden. Er staan poppetjes op gedrukt met een wandelstok en een dikke buik. Daar mogen dan de ouderen, gehandicapten en zwangeren zitten. Thank god.
Alleen in praktijk worden die stoelen nogal anders gebruikt. Door jan en alleman welteverstaan. Op zich prima hoor. Ik bedoel, als het niet druk is en je hebt zin om te zitten: wat let je. Alleen is het in mijn optiek dan wel gebruikelijk dat je opstaat als er iemand binnenkomt die wat ouder is, slecht er been óf een zwangere buik meesleept.
Mijn ergernis bereikte z’n toppunt toen ik laatst zélf in de tram opstond voor een oudere mevrouw die de zitplaats duidelijk meer nodig had dan ik. Ze kwam puffend en steunend de tram in. Niemand keek echt op of om, en dus was ik de eerste die haar opmerkte waarna ik uiteraard opstond. Een zwangere vrouw, die opstaat voor een oudere dame. Dat gebeurde er letterlijk. Terwijl de rest van de tram onlosmakelijk geboeid was door de digitale wereld achter z’n telefoonscherm.
En het állerergste aan bovenstaande situatie was nog wel dat dit allemaal gebeurde náást dat ene rood beklede zitje bestemd voor zwangeren en ouderen. En dat dat zitje werd bezet door twee fit ogende types. Dus ik zeg wel dat ik ‘uiteraard’ opstond, maar zo uiteraard was dat helemaal niet. Want er stond zelfs een plaatje van mij en die oudere vrouw gedrukt op de stoelen waarop we hadden mogen zitten.
Het is gedaan met de hoffelijkheid. De trein/tram/busrit naar huis (en dit doen we allemaal) is vooral bedoeld om je mail te checken, je socials bij te werken en je af te sluiten voor de rest van de wereld zodat die vervelende rit snel voorbij is. En dat doen we het liefst zittend, ongeacht wie er nog meer die tram instapt. Want, fuck alle andere mensen eigenlijk. Ja, toch?
Gelukkig was daar vorige week tóch opeens het moment dat ik mijn vertrouwen in de mensheid enigszins terugkreeg. Na een dag werken, wurmde ik me met de rest van Amsterdam een overvolle spitstram in, mezelf moed insprekend dat het ritje maar twintig minuten zou duren en ik daarna thuis zou kunnen chillen. Maar vlak voordat ik mezelf kon vastgrijpen aan een paal en net als de rest wilde verdwijnen in de Instagram-feed op mijn telefoon, stond er een meneer op. Hij keek me recht in mijn ogen aan en zei: ‘Wil jij hier zitten?’ Terwijl iedereen al diep in z’n mobiele telefoon verzonken de wereld om zich heen vergeten was, had deze man a) gezien dat ik zwanger was en b) maakte hij ook nog eens plek voor me.
Al dan niet beïnvloedt door zwangerschapshormonen of de vermoeidheid van een drukke werkdag, sprongen de tranen in m’n ogen. Wat. Een. Held. Ik maakte gretig gebruik van zijn aanbod en heb hem hele rit verliefd aangestaard. Mensen die in het openbaar vervoer níet met hun telefoon bezig zijn, kijken naar anderen én ook nog eens zo scherp zijn om op te staan… Ze bestaan nog!
Lees ook: Types die je gegarandeerd tegenkomt tijdens je zwangerschap (en die je wel wil slaan)
