Ode aan de naar-school-fiets-moeder
Esmay is best lui. Dat geeft ze zelf toe. Ze brengt haar kinderen geregeld met de auto naar school en gastouder. Maar dat is binnenkort voorbij. Ze doet haar auto weg en voegt zich bij de die-hard-fiets-moeders. Ze is klaar voor natte knieën en verzopen haar.
Er zijn een paar die-hards op onze school. Zo komt de moeder van een jongetje uit onze klas iedere dag met haar ligfiets naar school, de kinderen in haar kielzog. Er zijn natuurlijk de bakfietsmoeders, die hun kinderen droog houden door een overkapping maar zelf door de zeikende regen naar school fietsen. Dan is er nog de groep voor-en-achter-moeders. Die heeft een mamafiets inclusief lage instap, met zitjes voor en achter. Die trapt iedere ochtend twee kinderen naar school. Soms weten ze er zelfs drie op één fiets te laden. Ik behoor zelf tot de alleen-in-de-z0mer-fietsmoeder-groep. Wanneer de zon schijnt, ik goed geslapen heb en niet meer dan één tas mee hoef te nemen, breng ik mijn kinderen met de fiets. Alleen dan.
Lees ook: Deze 3-jarige crasht met zijn fiets en zijn reactie is hilarisch.
Toen ik van de week op het schoolplein aan kwam met de auto, want het miezerde, stond het fietsenrek vol met fietsen. De die-hard-fiets-moeders! (Ik kan wel zeggen moeder of vader, maar laten we eerlijk zijn, het zijn voornamelijk moeders.) Met verzopen kapsels en zeiknatte knieen stonden ze op het schoolplein te schuilen onder het klimtoestel. Ik? Ik wachtte onder het genot van de cd van Sprookjeswonderland (nou ja, genot? Na dertig keer luisteren niet meer) in de auto tot de deur van de school open ging en we rennend door de regen naar binnen konden. Toen werd opeens overvallen door een diep respect voor de dames, die niet zulke mietjes zijn als ik. Door weer en wind gaan ze. Voor de kinderen. In sommige gevallen staat er waarschijnlijk geen auto voor de deur, dus hebben ze geen keuze. Maar toch. Ze deden het wel. Iedere dag weer. Voor hun kinderen.
Wat leerden zij hun kinderen daarmee? Dat je van een beetje regen niet smelt, bijvoorbeeld. Dat denkt mijn zoontje, door mijn eigen aanstelleritis, dus wel. Die begint als een meisje te gillen wanneer de eerste druppels vallen. Oke, trek hem laarzen aan en een regenjas, noem het een regenfeestje, en het is opeens te gek. Maar hij is gewend om meteen naar binnen te gaan, te schuilen of in de warme auto te blijven zitten wanneer er ook maar iets van neerslag vanuit de hemel op ons neerkomt. Ik ben een mietje van een moeder. Ik geef het zelf toe. Tijd voor verandering. Geïnspireerd door de bikkelmoeders van het schoolplein, doen wij onze tweede auto weg. Die staat echt alleen voor de deur om de kinderen ’s ochtends naar school te brengen wanneer mijn man werken is. Hij is om 11 uur ’s ochtends weer thuis. Hoe verwend ben ik dan, he? Dus die-hards op het schoolplein. Hou voortaan een plekje voor mij vrij in het fietsenrek en onder het afdakje. Ik ben helemaal klaar voor natte knieën en verzopen haar. En nog meer voor gespierde bovenbenen.
Lees ook: 32 dingen die je denkt wanneer je een autostoeltje probeert te installeren.
