Nu ben ik dus zo’n moeder
Mensen die hele peutergesprekken nadoen, Mariëtte begreep er vroeger niks van. Maar nu is ze dus zelf zo’n moeder.
Ik heb er nogal veel van: voornemens op moederschap-gebied die uiteindelijk niet helemaal uitkwamen. Nu heeft het ook eigenlijk helemaal geen zin om voornemens te hebben bij iets waarvan je toch not the slightest idea hebt wat je te wachten staan. Althans, ik had geen flauw benul wat het echt inhoudt om kinderen te hebben, anders dan: je houdt ervan en er moet een luier omheen. Het probleem was alleen: ik wist niet dat ik geen flauw benul had. En dus vond ik dingen.
Lees ook: Eeeeeven rustig aan hoor mensen! (waarom luiheid echt top is)
Kijk, dat je trots bent op je kind, dat kon ik me wel voorstellen. Dus bewonderde ik een hele stroom foto’s en filmpjes van baby, peuters, kleuters en zelfs pubers die ik niet kende. Niet omdat het wel en wee van de betreffende junior mij zo interesseerde, maar omdat ik niet onbeleefd wilde zijn. En ik vond die lachende baby of onhandig stappende puppypeuter echt wel schattig, maar daar bleef het dan zo’n beetje bij. Wat mij betreft, althans. Dat ik daarna werd getrakteerd op nog 391 foto’s en een live nagespeelde versie van een of ander gesprek in de trant van ‘en toen vroeg ik of hij een boterham wilde en zei hij: “ham ham”, maar hij bedoelde dus dat hij een plakje ham wilde, vind je het niet hilarisch hahaha’, dat begreep ik dan weer niet zo goed. Het leek mij allemaal categorie ‘je had erbij moeten zijn’. Ondertussen vroeg ik me dan meestal af of ik alweer aan het werk kon ofzo.
Maar dat was toen. Toen ik nog niet wist dat je een flinke portie zendingsdrift gratis bij het moederschap krijgt. Toen ik me nog niet realiseerde dat er dus écht 391 allerleukste foto’s bestaan, die je allemaal moet laten zien. En dat een pratende peuter ronduit cuteness overload betekent. Mijn pratende peuter in elk geval wel.
Gisteren realiseerde ik het me ineens. Nu ben ik ook zo’n moeder. Zo eentje die haar peuter letterlijk – ik herhaal: létterlijk – nadoet. ‘En toen zei hij dus ‘kika’ – dat betekent vliegtuig – en ging hij helemaal zwaaien en dansen, zo mooi vond hij het, haha, leuk hè’. Dat idee. Mijn gesprekspartner knikte wel en deed haar best, maar ik zag bij haar dezelfde vermoeide vraagtekens die ik vroeger zelf had. Één: je bent volwassen, waarom praat je als een peuter? Twee: ik ken jouw kind niet, wat móet ik met deze informatie?
En dat snap ik, echt. Maar op een of andere manier blijft het niet hangen. Ondanks mijn voornemens en alles. Dus mocht ik je binnenkort vermoeien met de uitspraken van mijn kind (Hij kan ook heel schattig ‘assie’ zeggen, wat zoiets betekent als ‘alsjeblieft’. Echt, je smelt.), dan alvast sorry. Doe maar gewoon alsof het je interesseert en hoop dat je toevallig op dat moment wordt gebeld ofzo. Gelukkig is er ook nog die andere onverwachte kant aan het moederschap, waar ik vooraf geen weet van had. Ineens vind je niet alleen je eigen kind, maar ook heel veel andere kinderen schattig. Dus kom maar door met schattige peuteruitspraken van je éigen kind, kunnen we uren over praten. Ik ben nu namelijk zo’n moeder.
Lees ook: 5 Moedercompetities die het gewoon niet waard zijn
Als je zwanger bent heb je allerlei verwachtingen van het moederschap, en heimelijk hoop je natuurlijk op die heerlijke roze wolk waarover iedereen het altijd heeft. Lekker genieten met je baby! Maar die roze wolk is niet voor iedereen realiteit. Wij spraken vier verse moeders over wat hun verwachtingen waren en hoe het uiteindelijk écht ging.
