Niks is goed genoeg voor de ouders van tegenwoordig. En vooral de juf niet
Waar moet het toch heen met de jeugd van tegenwoordig? Met de ouders van tegenwoordig zal je bedoelen! Dat zijn namelijk een stelletje azijnpissers van jewelste geworden. Vooral op school. Want niks is nog goed genoeg. Leerkrachten worden er gillend gek van.
Het is heden ten dage niet eenvoudig om leerkracht te zijn. Lage lonen, veel werk en steeds meer bureaucratische en administratieve rompslomp is je deel als je voor de klas staat en dat is nog niet eens het ergste. Want dan hebben we het nog niet eens gehad over de alsmaar groter wordende klassen, met alsmaar verwender wordende kinderen die je in het gareel moet zien te houden. Maar, er is nóg iets dat de leerkrachten van tegenwoordig de nodige kopzorgen oplevert. Iets wat misschien wel de grootste bron van alle stress en burn-outs is: de ouders. Of, om het wat specifieker te maken: de krítische ouders. De ouders die van mening zijn dat ze het beter weten. Dat hun kind beter verdíent. Omdat hun kind, nou ja, geweldig is. Superslim. Een geschenk van God. En dus geen slecht rapport kán hebben. Absoluut niet de etterbak van de klas kán zijn. Onmogelijk. En of de juf dat even goed in d’r oren wil knopen. Want Teuntje en Fleurtje, die kunnen helemaal niks fout doen.
Lees ook: Femke vraagt zich af: moeten alle kinderen in dezelfde mal passen?
In Trouw stond een treffende schets van vader Jan van Mersbergen wiens dochter dit schooljaar een andere juf kreeg. Een relatief onervaren juf, die alleen nog maar als invaller had meegedraaid. Reden genoeg voor het collectieve oudergilde om linea recta op de achterste benen te gaan staan. Want: onacceptabel. Hier hadden ze geen vertrouwen in, het was toch van de zotte dat de school zoiets absurds bedacht had. Hun hartelapjes hadden recht op meer, op beter. En dit is slechts één van de voorbeelden van hoe ouders zich tegenwoordig vaak gedragen als ontevreden klanten van het bedrijf school, waar zij van mening zijn educatie af te nemen voor hun kroost. Ik heb meerdere vriendinnen die leerkracht zijn en allemaal hebben ze soortgelijke verhalen. Verhalen van ouders die op school komen om te klagen omdat Teuntje een standje kreeg omdat hij Nielsje in elkaar had geslagen. Om te onderhandelen over een slecht rapport. Om te eisen dat de beoordelingen worden aangepast, omdat ze slechte prestaties ‘niet accepteren’. Wat natuurlijk bizar is, want als Teuntje van één plus één geen twee kan maken, dan hoeft ‘ie voor rekenen geen tien met griffel te krijgen, zou je zeggen. Maar de kritische ouder denkt daar anders over. De school staat in dienst van het kind en niet andersom. Dus juf, als Teuntje geen mooie kabouter kan vouwen, dan willen we daar geen gezeik over. Dan vouw jíj die kabouter maar voor hem. Wat leren ze je anders op die Pabo?
Wat is er met het onderwijs gebeurd dat ouders het gevoel hebben dat ze er zo bovenop moeten zitten? Is er wel wat met het onderwijs gebeurd? Want ik kan me niet herinneren dat toen ik vroeger zelf op de basisschool zat mijn ouders bij het minste of geringste aan de schoolpoorten stonden te demonstreren. Vroeger was het volgens mij een kwestie van dat je je kind met 4 jaar afleverde in de kleuterklas en er vanuit ging dat ‘ie rond z’n 12e dan wel een fatsoenlijk dicteetje uit z’n pen kreeg en een paar sommetjes kon maken. En als het dan met een dramatisch rapport of een briefje met een preek thuis kwam, dan gaf je straf of je ging ’s avonds vloekend samen staartdelingen zitten maken, maar wat je in ieder geval níet deed was bij de juf verhaal en een herzien rapport gaan halen. Omdat je erop vertrouwde dat de leerkrachten wisten wat ze deden. Dat ze hun vak verstonden en dat wat ze zeiden daarom meestal wel hout sneed. Omdat zij de leerkrachten waren en jij dus, eh, níet. En dat voldoende reden was om hun autoriteit gewoon te accepteren. Maar de beste stuurlui, die staan tegenwoordig voornamelijk aan wal.
Ik heb het al vaker gezegd: ouders van tegenwoordig zijn een stelletje verwende snotapen geworden. En het is dus niet gek dat onze kinderen een stel notoire etterbakken zijn. We verwachten dat ze het uitmuntend doen op school, maar we ontslaan onszelf van alle verantwoordelijkheid daarbij. Want kinderen van tegenwoordig krijgen veel te veel hun zin. Worden gepampered en in de watten gelegd als ware het kleine prinsjes en prinsesjes. Ik zie het om me heen gebeuren: kinderen die geen alsjeblieft en dankjewel meer hoeven te zeggen omdat het ‘uit henzelf moet komen’, kleuters die thuis de dienst uitmaken en ouders die blind zijn voor alle slechte eigenschappen van hun kind en alles wat ze doen bedekken met de mantel der liefde. Want kinderen moeten gezien en gehoord worden tegenwoordig. Altijd, de héle tijd. Ook in een klas met dertig andere special snowflakes en één tegen de rand van overspannenheid aanhangende juf. En wee haar gebeente als ze niet iedere ochtend de rode loper uitrolt. Want het kind, dat is tegenwoordig koning.
Als ouder zijnde vind ik dat wel iets om even heel erg bij stil te staan. Want het is natuurlijk niet leuk om toe te geven, maar ik vrees dat het wel een beetje waar is. En het past ook in de tendens van de huidige samenleving. We zijn steeds meer gaan geloven in de maakbaarheid van het leven en nemen niks meer van een ander aan. We gaan naar de dokter met een zelf bij elkaar geGooglede diagnose en verlaten de spreekkamer niet als we niet precies de behandeling of de pillen hebben gekregen die we onszelf hebben voorgeschreven, we creëren onze droomhuizen, droomhuwelijken en droompartners en zijn dus ook van mening dat we het leven van ons nageslacht volledig kunnen vormgeven en regisseren, zoals ons dat goeddunkt. We accepteren geen tegenslagen meer, want wat niet in ons perfecte plaatje past, dat willen we gewoon niet meer. Dus nee hoor, Teuntje is geen verwend etterbakje dat altijd z’n zin wil hebben, Teuntje is gewoon heel speciaal. Hooggevoelig of hoogbegaafd. En Fleurtje wordt niet uitgedaagd, dáárom doet ze het zo slecht op school. Niet omdat ze gewoon een beetje dom is. Of aartslui. Ze kan heus de tafel van zeven wel opzeggen, ze ziet in al haar intelligentie alleen het nút er niet van in. En dat is niet Fleurtjes probleem, dat is het probleem van de juf en van de school. Díe moeten daar iets mee, wij niet. Dus los het even op wil je, en val ons er niet mee lastig. En het goede rapport zien we heel graag tegemoet.
Er is natuurlijk niks mis met opkomen voor je kind. En kritiek hebben is geen zonde. Je mag best eisen stellen aan een school, want het gaat tenslotte wel om de educatie en de toekomst van je kind. En de dokter en de meester zijn niet meer de onaantastbare heiligen die ze vroeger waren. De dokter en de meester maken ook weleens fouten. Waar ze heus wel op gewezen mogen worden. Maar de meester is er niet om onze kinderen op te voeden, hij is er om ze onderwijzen. En hij mag ons wijzen op de fouten van ons Teuntje en ons Fleurtje en op wat ze allemaal niet kunnen. Op het feit dat de kans aanzienlijk is dat zij later die Nobelprijs niet gaan winnen. Waarna wij niet gelijk de Onderwijsinspectie hoeven te bellen om de meester in de boeien te laten slaan. Want met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid heeft hij gewoon gelijk en moeten wij thuis eens een hartig woordje spreken met ons Teuntje en ons Fleurtje. En zo nodig hun zakgeld een tijdje inhouden. Of een boekje staartdelingen voor dummies voor onszelf kopen, zodat we ze ’s avonds na het eten een beetje kunnen bijspijkeren. Want als we zo doorgaan, zitten straks echt alle leerkrachten burn-out thuis, en dan moeten wij dus zelf voor de klas. En als ik eens naar mezelf kijk, vrees ik toch dat als ik een hele generatie klaar moet stomen voor de arbeidsmarkt we dan over een jaar of twintig de grootste economische crisis ooit aan onze broek hebben hangen.
Waar het heen moet met de jeugd van tegenwoordig is altijd, iedere generatie weer, een goede vraag. Maar wellicht moeten we ons heden ten dage drukker maken over wat er aan de hand is met hun ouders. Wellicht dat een tijdje terug in de schoolbanken voor ons geen slecht idee is. Onze cijfers zijn namelijk niet om over naar huis te schrijven. Dus een paar lesjes ‘normaal doen’ voor ouders lijkt geen overbodige luxe.
Lees ook: Toen de school weer begon en Vala meteen toe was aan vakantie.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
