Niezen en de slappe lach is wel een dingetje, ja (over urineverlies)

Als Marieke uit ging moest ze altijd rekening houden met een natte broek, echt, tot aan haar enkels. Urineverlies, dankzij twee bevallingen. Nu is ze geopereerd. “Mijn man was de enige in huis zonder urineverlies.”

“Bij de eerste had ik er een beetje last van, maar bij de tweede was het niet normaal meer: urineverlies. Dat ik niet kon trampolinespringen zonder te lekken, vond ik nog tot daaraantoe, en ik begrijp van veel vriendinnen dat niezen en de slappe lach hebben ook een dingetje is, maar bij mij was het veel erger dan dat.”

Lees ook: 9 Dingen die ze je niet vellen over een keizersnede

Nat na een popconcert
“Als ik bijvoorbeeld een avond uit eten was geweest, met wat wijn op, en ik liep naar huis, dan was ik nat tot aan mijn enkels, kun je nagaan wat drank al niet allemaal ontspant, haha. Ook was ik bij een concert, waar ik elk kwartier mijn maandverband moest vervangen. Maar ik had er ook last van bij kou: we gingen een keer sleeën, een uurtje, ik droeg uit voorzorg zelfs een Tena lady. Nou, binnen half uur was het een zeiknatte spons en zat ik tot aan mijn knieën onder de pis. Gelukkig kon ik de sneeuw als excuus gebruiken.”

Windjes
“Maandenlang droeg ik alleen broeken die niet verkleurden als ze nat waren, of zwarte panty’s. Ik durfde het aan bijna niemand te vertellen, het is toch een vies onderwerp. Thuis maakten we er wel grapjes over: de kat plaste tegen de voordeur uit protest tegen de komst van de baby die nog in de luiers was en onze oudste van bijna 4 was nog niet zindelijk – mijn man was de enige in huis zonder urineverlies. Dus ik naar de dokter, die verwees me naar de bekkenbodempoli. Daar had ik een gynaecoloog die de hele dag vrouwen als ik bleek te zien maar die toch moeite leek te hebben om niet in de lach te schieten. Hij wilde weten of er ook iets uit de vagina hing. Eerlijk gezegd was dus dat dus weleens zo: dat ik van die windjes liet die niet uit mijn billen kwamen, zeg maar.”

Rolstoel
“Nou, en toen moest ik eerst mensendieck doen. Eens per week bij een gek mens op een matje liggen en dan zoeken naar spiertjes waarvan ik het bestaan niet kende. Toen ik daar na 10 weken klaar was, werd mijn operatie ingepland.
Ze gingen een soort netje, een matje, onder mijn blaas hangen die de boel omhoog moest trekken. Ik een streep door mijn agenda zetten van een halve dag. Nou, het was wel iets zwaarder dan dat! De taarten die ik die middag wilde bakken voor een schooldiner, zijn er nooit gekomen, en het eerste optreden van mijn 4-jarige dochter op het podium heb ik erdoor gemist.
Huilend werd ik wakker uit de narcose, zo geschrokken was ik van de heftigheid ervan. Bovendien stond in de eerste krant die ik die dag onder ogen kreeg dat het gebruik van de TVT-matjes omstreden is: honderden vrouwen die klagen over pijn bij het vrijen! Er was er zelfs een in rolstoel beland! Twee weken lang mocht ik niet tillen, wat best lastig is met een kind van anderhalf die graag hoeka-hoeka-hoeka-boem op mijn buik springt. Maar ik heb het gered.”

Een nieuw, eng randje
“Nu is het een half jaar geleden. Ik lek niet meer. Er floept nooit meer iets uit. En ik ben iets strakker geworden van onderen – een leuke bijkomstigheid. Maar ik durf bijna geen tampons meer te gebruiken, er is een soort nieuw randje waar die langs moet, best eng. En er zijn dagen dat vrijen een beetje pijn doet, maar ook dagen dat ik nergens last van heb.
Maar wat ik het allerergst vind: vroeger als ik moest plassen, dan zette ik even kracht en was ik klaar. Nu moet ik gaan zitten, en als een oud wijf wachten tot mijn blaas leeg is. Wachten. En als ik na een tijdje denk: nu is het wel genoeg, ik laat de rest er gewoon in zitten, dan word ik meteen weer gestraft met een natte broek. Bah. Voel ik me alsnog een oud wijf.”

Overweeg je een operatie? Kijk op de site van de NVOG voor actuele informatie over dat matje.

Lees ook: Na het zien van deze foto’s ben je weer helemaal blij met je kind. Beloofd!