Ik wil niet nog een baby. Ik wil meer tijd met de baby’s die ik al heb
Er komt een moment dat je gezin compleet is. Dat je weet dat je geen kind meer zult krijgen. Soms doet dat pijn. Niet omdat je nog een baby wilt. Maar omdat de tijd met de baby’s die je kinderen ooit waren voorbij is.
Laatst was ik op een verjaardag, waar ook een vriendin van mij was, met haar babydochter. Zo’n echte kleine baby, met een kaal babyhoofdje, kleine babyhandjes en van die echte babygeluidjes. Toen ik haar vasthield overviel me plotseling een gevoel van overweldigende weemoed. Ik hield die kleine baby in mijn armen en keek naar mijn eigen kinderen. Mijn kinderen, die al zo groot zijn. Waarvan ik me bijna niet meer kan herinneren dat ze ooit zo klein waren als het meisje dat ik nu tegen me aanhield en dat mij plotseling confronteerde met het voldongen feit waar ik me ergens diep van binnen natuurlijk al van bewust was: dat die periode nu voorgoed voorbij is. En dat was toch wel even slikken.
LEES OOK: Mama staat nooit op de foto (en waarom dat moet veranderen).
Meer tijd
Ik wil geen kinderen meer. Drie is meer dan genoeg. En ik ben ook blij dat het voorbij is, die periode met van die hele kleintjes. Dus het is niet dat mijn eierstokken aan het klepperen slaan als ik een baby vasthoud. Het is niet dat ik het allemaal nog een keer opnieuw zou willen meemaken. Mijn gezin is compleet en het is goed zo. Het is niet dat ik nog een baby wil, het is gewoon dat ik meer tijd zou willen met de baby’s die ik had. Ik wil niet opnieuw moeder worden, maar wat ik wel zou willen is heel even terug gaan naar die momenten dat ik moeder van mijn drie kinderen werd. Die momenten dat ik ze voor het allereerst vasthield, voor het allereerst in hun ogen keek. Die momenten dat ik midden in de nacht met een half slapend kindje tegen me aan zat, zachtjes wiegend in het licht van alleen een schemerlampje. Om het nog een keer te voelen, in me op te zuigen. Omdat ik toen nog niet wist hoe snel het voorbij zou gaan.
Het gaat zo snel voorbij
Nee, ik wil niet nog een huilende baby moeten troosten omdat-ie krampjes heeft. Ik wil nog een keer de huilende baby’s die ik had kunnen troosten. Nee, ik wil niet nog een kind z’n eerste stapjes zien zetten, ik wil de kinderen die ik al heb nog een keer zien opstaan op hun wiebelige beentjes. Nee, ik wil niet nog een dreumes z’n eerste woordjes horen zeggen. Ik wil de lieve stemmetjes van de dreumesen die ik had nog een keer kunnen horen. Toen ik daar allemaal middenin zat dacht ik dat het nooit voorbij zou gaan en dat ik alles fout deed. Troostte me met de gedachte dat mijn kinderen te klein waren om zich de stomme, onhandige, foute dingen die ik in mijn eigen ogen deed te herinneren. Maar wat ik me tegelijkertijd niet realiseerde was hoe snel ik die momenten, die bijzondere periode van moeder zijn van hele kleine kinderen, van heel nieuw en volledig afhankelijk en onschuldig leven, zelf zou vergeten. En hoe erg ik die zou gaan missen toen het, ondanks alle stress, moeheid, verwarring en soms zelfs wanhoop, toch wel heel snel voorbij bleek te zijn gegaan.
Lege armen en een stekend moederhart
Ik wil geen kinderen meer. Ik moet er zelfs echt niet aan denken. Maar iedere keer als ik een baby vasthoud zal ik toch weer terug verlangen naar mijn eigen kinderen als baby’s. Zal mijn moederhart steken en zullen mijn armen leeg voelen omdat er geen kindje meer in te wiegen valt. Bij iedere bolle buik zal ik terugdenken aan die heerlijke spanning en het geluk van de verwachting van het onbekende. De aanblik van een pasgeboren baby in de armen van zijn enigszins ontredderde moeder, de geur van zo’n hoofdje dat je doet denken aan vers gebakken brood, het ijle huilen van een kindje dat nog moet wennen aan de wereld, het zal me voortaan altijd doen denken aan iets heel moois dat ik had, maar nooit meer zal hebben. Zo gaat dat met mooie dingen, je weet pas dat je ze had, als je ze weer kwijt bent.
Vreugde en liefde
Baby’s zijn bijzondere wezens. Ze hebben de capaciteit om je leven zin te geven, je te dwingen volwassen te worden, je te doen veranderen in een betere versie van jezelf en om je vreugde en liefde te laten voelen die je nog nooit gevoeld hebt. Dat weet ik, nu ik er nooit meer eentje zal hebben. Maar ik wil niet nog een baby. Want ook al kreeg ik nog tien nieuwe baby’s, ik weet dat ook die me alleen maar zouden doen verlangen naar precies datgene dat ik nooit meer terug zal kunnen krijgen: meer tijd. En wat zou ik af en toe graag willen dat ik dat eerder had geweten.
LEES OOK: Waarom ik rouw om het kind dat ik niet heb verloren.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
