Is het gek dat ik niet bang ben voor de uitslag van de NIPT?
De NIPT doe je om jezelf gerust te stellen óf omdat je echt geen kindje wil met een afwijking, toch? Tanja vindt die aanname wat zwart-wit en doet zelf om een hele andere reden mee met de test.
Ik ben blij dat de NIPT voor iedereen toegankelijk is gemaakt in Nederland. There, I said it. Natuurlijk begrijp ik dat het een heel precair onderwerp is. Ik snap dat mensen problemen zien in de ‘maakbaarheid van de samenleving’, dat mensen bang zijn voor immorele beslissingen en aan de andere kant snap ik ook dat mensen bang zijn voor een kindje met Down of een nog ernstigere aandoening. We leven nu eenmaal in een tijd waarin de wetenschap ons de mogelijkheid biedt om dit heel nauwkeurig te onderzoeken en als je het mij vraagt is dat een prachtig iets.
Lees ook: Jongens, doe niet zo moeilijk en geef zwangere vrouwen gewoon die NIPT.
Overigens las ik dat zwangere vrouwen zich, sinds in april de NIPT toegankelijk werd, nauwelijks vaker laten screenen dan daarvoor. Waar mensen heel angstig voor waren (een massale run op de test, ondoordachte abortussen en minder tolerantie voor het downsyndroom) is in het eerste half jaar niet gebeurd. Paniek om niks eigenlijk. En wat me daarnaast dwars zit in de hele discussie, is dat ervan uitgegaan wordt dat mensen de NIPT doen ófwel om gerustgesteld te worden, ofwel om het kindje weg te laten halen als er iets mis is. En hoewel dat voor sommige aanstaande ouders inderdaad een motivatie is, is het volgens mij niet altijd zo zwart-wit.
Voor Mark en mij was de keuze voor de NIPT binnen een kwartier inlezen gemaakt. We waren het erover eens: als er iets aan de hand is en we kúnnen het weten, willen we het ook weten. Zonder blikken of blozen hebben we het formulier ondertekend, ben ik naar het ziekenhuis gefietst en heb ik bloed afgegeven. Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik me er geen seconde zenuwachtig om gevoeld heb, en ook nu de uitslag ergens deze week binnenkomt ben ik er oprecht niet mee bezig.
Misschien is het naïef, misschien komt het omdat het ons eerste kindje is, omdat we geen risicogroep zijn of omdat we totaal geen idee hebben wat ons te wachten staat, maar we maken ons er gewoon niet zo druk om. De reden dat wij binnen een split second wisten dat we deze test wilden doen, is omdat het voor ons voelt als onderdeel van de voorbereiding. En nu hoor ik de critici onder ons roepen dat ‘je je niet kán voorbereiden op de komst van een kind’, maar als we eerlijk zijn, is dat wat we continu proberen toch?
Echo’s, voedingsvoorschriften, bevallingsoefeningen, borstvoedingscursussen, hypnobirthing, opvoeden-doe-je-zo-bijeenkomsten, studies naar de beste kraamhulp, de allerveiligste kinderwagen en de meest ergonomische draagzak… Allemaal pogingen tot controle en voorbereiden op de komst van je kind, lijkt me. En dat willen we allemaal zo goed mogelijk doen, toch? Waarom zou een nauwkeurige test op eventuele chromosoomafwijkingen daar niet naadloos inpassen? Wat mij betreft hoort het erbij.
Ik ben niet bang voor een kindje met Down of een andere afwijking. Omdat ik niet bang ben voor wat er gebeurt als er iets mis blijkt te zijn. Als er complicaties zijn, gaan we ons leven daarop inrichten. Zoals we dat nu al aan doen zijn uitgaande van geen complicaties. Het is onze intentie ook niet om ons kindje te laten weghalen als er iets niet goed is. En ook ben ik niet bang dat ik zelf wat mankeer. En mocht dat allemaal wel zo zijn, dan is dat zo, en lijkt het me op z’n minst prettig om te weten.
We willen ons kindje alles geven wat binnen onze mogelijkheden ligt. Daarom kiezen we ervoor om ouders te worden. En precies daarom kiezen we ook voor de NIPT. Het is hier helemaal welkom ongeacht het geslacht, ongeacht eventuele handicap of ernstiger. En daar bereiden we ons zo goed mogelijk op voor. Inclusief hypnobirthing-cursus, inclusief diepte onderzoek naar de meest ergodynamische kinder-buggy-reiswieg-wagen-combi, inclusief NIPT én inclusief eventuele aanpassingen als het kindje dat nodig blijkt te hebben.
Lees ook: To NIPT, or not to NIPT?
