Néém je nou een kind, of kríjg je er eentje?
Een tijdje geleden schreven we een artikel waarin er werd gesproken over het nemen van kinderen. Vrijwel meteen rolden de verontwaardigde moeders over elkaar heen. Want: ‘kinderen neem je niet, kinderen krijg je’. Het is toch niet alsof je even naar de supermarkt ging om een pak melk te halen? Nee, inderdaad. Maar Vala vindt het toch een beetje mierenneuken.
LEES OOK: Waarom moeders elkaar zouden moeten steunen.
Inmiddels heb ik die opmerking vaak voorbij horen komen: dat je niet mag zeggen dat je kinderen néémt. Omdat het een soort zegen is dat het überhaupt lukt om zwanger te raken en daar God op je blote knieën voor moet danken. Dat er tenslotte ook vrouwen zijn bij wie het niet lukt en voor wie dus pijnlijk is om te doen alsof je de kinderen gewoon maar even voor het uitzoeken hebt, als ware het snoepjes bij de Jamin. Een kind, dat is geen jellybean, maar een kroonjuweel. En die liggen niet zomaar voor het grijpen.
Op je tenen lopen
Echter, er is altijd wel iets ‘zielig’, of ‘pijnlijk’ voor andere mensen, maar betekent dat dan dat je je woorden altijd op een goudschaaltje moet wegen? Zelfs als je er geen kwade intenties mee hebt? Ik ben bijvoorbeeld ziek, ik heb het Syndroom van Ehlers-Danlos. Betekent dat dan dat andere mensen nooit mogen zeggen dat zij ‘heel erg ziek zijn’ als ze met griep in bed liggen? Omdat dat niet eerlijk is tegenover mensen zoals ik, die ‘echt’ iets hebben? Of mogen mensen met gezonde kinderen nooit zeggen dat ze het weleens zwaar vinden, dat ouderschap? Omdat mensen zoals ik kinderen hebben die autistisch zijn, of ziek? Omdat ik een vorm van van leed heb, betekent dat toch niet dat andere mensen nooit ergens over mogen klagen, of een bepaald woord, een bepaalde uitdrukking, niet mogen gebruiken omdat ik anders misschien gekrenkt zou kunnen worden? Dan kunnen we alleen nog maar op onze tenen door het leven en ik heb mijn balletspitzen niet voor niets op mijn 12e aan de wilgen gehangen.
Een kind is er toch niet zomaar?
Bovendien, wat mij betreft néém je dus wel kinderen. Hoe je het ook wendt of keert, in de meeste gevallen besluit je daar actief toe. En in de meeste gevallen lukt het ook gewoon en heb je dus bewust een kind genomen, net zoals je een hond neemt, of een kat. Of mag je dat dan ook niet zeggen en kríjg je een huisdier alleen maar, komt die golden retriever zomaar uit de lucht vallen? En een kind ontspruit ook niet zomaar, als een soort hemels wonder, uit je schoot. Was het maar zo, dat je op een ochtend wakker wordt, er een gouden zonnestraal op je kussen valt et voila, daar ligt je kindeke. Dat zou nog eens een hoop gedoe schelen. Maar zo gaat het niet. Een kind komt er, omdat jij hebt besloten dat het er moet komen, dat is dus een actieve handeling, een besluit dat je meestal hebt genomen voordat het resultaat daadwerkelijk in z’n wiegje ligt. Dus waarom dan doen alsof we door een hogere macht gezegend zijn?
Voortplanting is niet magisch
Het is heel verdrietig en oneerlijk dat het bij sommige vrouwen niet zo makkelijk gaat, of helemaal niet lukt. Dat is een groot verdriet en laten we daar vooral ook niet aan voorbij gaan. Ik ben mij er terdege van bewust dat het een groot goed is dat ik zonder problemen zwanger kan raken en inmiddels drie mooie kuikens onder mijn vleugels heb. Maar die kinderen, die heb ik dus wel ‘genomen’, want ik heb er zelf voor gekozen om ze op de wereld te zetten. Daarmee wil ik aan helemaal niemands gevoelens voorbij gaan, maar laten we eerlijk zijn, van wie zou ik die kinderen dan gekrégen moeten hebben? Voortplanting is niet iets magisch, iets wonderlijks, het is simpelweg de biologie. Dus laten we er dan ook niet te hemels over doen. Hoe mooi en speciaal het allemaal ook is.
Op alle slakken zout leggen
En, nog veel belangrijker, wie heeft er iets aan als we zo politiek correct zijn tot we er een spraakgebrek van krijgen? Krijgen de vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen daar opeens sneller baby’s van? Heb ik opeens minder EDS als mensen met griep niet zeggen dat ze ‘ziek’ zijn? We kunnen met z’n allen wel op eieren lopen, maar dat verandert helemaal niks. En dat hoeft ook niet, want het is zoals het is. Soms is dat heel naar, maar je doet er weinig aan. Ja, ik heb mijn kinderen genomen en als jij griep hebt, ben je gewoon ziek. Dus laten we nou niet op alle slakken zout strooien, want het leven is soms al zuur genoeg.
Lees ook: Het geheim van het moederschap? De fuck it mentaliteit!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
