Nee, papa is niet de oppas. Waarom gedraagt hij zich dan zo?

Aangezien d’r vriend denkt dat-ie volop applaus en waardering verdient als-ie even op zijn dochter let, vraagt Annemieke zich af of ze niet beter voor een tientje per uur het buurmeisje in kan schakelen.

Nee, je man past niet op als jij gaat werken/sporten/dansen. Hij is de vader van de baby/kleuter/peuter en doet daarom niets meer of minder dan zijn taak: op jullie koter letten. Dat kind dat jullie samen gemaakt hebben, weet je nog? Je vriend is geen babysitter, hij is ouder.

Mama en papa, niet mama en oppas

Vroeger was ik superverontwaardigd als moeders die even zonder kind iets ondernomen gevraagd werd of papa oppaste. Net zo pissig was ik wanneer mannen die met hun kind naar de speeltuin gingen, te horen kregen dat het zo leuk was dat ze ‘ook een dagje voor oppas spelen’. Ik bedoel: what the fuck?  – hallo hé, hij is vader; voor z’n eigen kind zorgen behoort toch zeker tot z’n dagelijkse bezigheden?! Vooral als moeder werkt. Rot op met die middeleeuwse opvattingen! Het is mama en papa, niet mama en de oppas. Tegenwoordig begrijp ik de mensen die zo’n rotopmerking maken iets beter. Aangezien werken met een loslopende peuter in de buurt onmogelijk is, nemen mijn vriend en ik om beurten Zoë een paar uur mee zodat de ander even tijd heeft. K. zorgt dus ook een deel van de dag voor zijn kind en gaat bijna iedere morgen met d’r naar het strand. Helaas voel het vaak alsof ik mijn dochter met een oppas meegeef, in plaats van met haar vader.

Check, check, dubbelcheck

Ten eerste moet ik alles vooraf checken. Waarom staat haar drinkbeker nog op de tafel? Hoezo heeft ze geen hoedje op? Heb je extra kleding mee voor het geval dat? Doekjes? Is ze al ingesmeerd? Nee? Nou, doe je dat dan even want jullie willen naar het strand, het is 35°C en de zon schijnt. Oh, ze gaat gillen. En je vraagt of ik haar niet even kan insmeren. Nee, ik ben bezig. Oh, gaat het sneller als ik het doe en zijn jullie dan eerder weg? OK dan maar. Waar zijn d’r waterschoenen trouwens? Ja, die moeten mee, die schelpen zijn superscherp. Nee, de rijstwafels vullen zichzelf niet aan, die had je zelf moeten pakken en in de strandtas moeten doen. Alsjeblieft. Et-fokking-cetera. Dubbelcheck ik niet alles van tevoren, dan staat-ie binnen een halfuurtje weer op de stoep met een dorstig en doorweekt kind met een roodverbrand hoofd en een bloedende voet omdat ze op een schelpje getrapt is. Mijn vriend is geen meisje van 14 dat nog nooit een peuter van dichtbij gezien heeft en daarom een instructiebrief van drie pagina’s nodig heeft. Helaas gedraagt ‘ie zich soms wel zo.

Niet storen

Ten tweede krijg ik talloze FaceTime-oproepjes onder het mom van ‘Even gezellig mama bellen’. Heel lief hoor, maar mama zat net te schrijven en wil niet gestoord worden met de mededeling dat jullie een krab gezien hebben. Mama wil alles over het spannende schaaldier horen, maar niet als ze aan het werk is. Als mama bezig is, zal het mama geen ene fuck interesseren dat jullie een krab/vis/kwal of een ander zeester-achtig rotbeest gezien hebben. Al was het Flipper of Free Willy zelf – I don’t care. Heel leuk ook dat je een foto stuurt waarop je samen met je kind een ijsje eet, maar dat zijn weer vier seconden (piepje horen, telefoon pakken – stel dat het wat belangrijks is – , foto bekijken, me ergeren omdat het verdomme de derde foto-met-ijsje van deze week is – we zouden dat kind toch gezond opvoeden?!, telefoon weer terugleggen) die ik niet aan mijn werk kan besteden.

Geen geld, wel applaus

Als onze dochter thuis is, is het helemaal erg. Dan hangt ze krijsend aan mijn been alsof het niet haar vader is die d’r schoenen aan wil trekken, maar een wildvreemde babysitter of een gevaarlijke kinderlokker. Mijn vriend drukt bij de eerste tekenen van weerstand maar al te graag de brullende peuter in mijn armen. Maak ik ‘m duidelijk dat ik een deadline heb en dus even niet voor Zoë kan zorgen, dan gedraagt ‘ie zich als een martelaar. Gaat autorijden met ons kind in de hoop dat ze zo in slaap valt, want het is te veel moeite zijn kind voor één keertje naar bed te brengen (lees: anderhalf uur verhaaltjes voorlezen totdat ze indut). Een uur later komt ‘ie thuis en bezorgt me naast een klaarwakker kind ook een schuldgevoel: ‘Ze heeft de hele tijd huilend om jou geroepen.’ De volgende dag is meneer moe en verwacht-ie blijkbaar applaus en mijn eeuwige dankbaarheid omdat-ie niet alleen ‘s ochtends twee uurtjes voor z’n dochter heeft gezorgd, maar óók ‘s avonds. Hij vraagt ‘wat meer waardering’. Het buurmeisje vraagt geloof ik 10 euro per uur, plus cola en chips. Misschien is dat een betere optie…

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., peuter Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Het papa-privilege: klagen over je kroost en geen haan die ernaar kraait