“Nee, niet kijken!” Als je je man een full frontal wilt besparen
Een zwangerschap is vaak al niet het toppunt van charmantheid (denk aan de oprispingen, dikke enkels en de vieze stinkscheten), maar die bevalling, dan gaat helemaal al het decorum terziele. En ja, het is allemaal heel natuurlijk, maar Vala had tijdens de geboorte van haar derde kind toch liever dat Mario bij het hoofdeinde bleef staan.
Bij een eerste weet je het gewoon nog niet. Wat een slagveld het kan zijn, zo’n bevalling. En dat daar dus allerlei lichaamssappen bij komen kijken. Die dan uit allerlei gaten komen sproeien. En dat je man dat dan gewoon allemaal ziet. In close-up. Ik bedoel, in voor,- en tegenspoed en eerlijk zullen we alles delen enzo, maar wat mij betreft hoeft hij gewoon niet te baden in mijn vruchtwater. Ik ben echt niet preuts ofzo, maar in mijn huwelijk wil ik toch graag enig decorum behouden. En dat wordt nou eenmaal lastig als je echtgenoot je zwetend en met je benen wijd heeft zien liggen poepen.
Lees ook: Wat je allemaal denkt tijdens de bevalling (maar niet zegt).
Want dat is namelijk wat er gebeurt. Althans, de twee keer dat ik bevallen ben. Het moment dat het in de verloskamer plotseling onaangenaam begon te ruiken en ik een verpleegster snel zo’n celstof matje onder mijn kont weg zag trekken en verfrommelen, wist ik genoeg. Toen ze, bij het zien van mijn verschrikte blik, ook nog geruststellend “Geeft niks, kan iedereen overkomen” riep, had ik het liefst terplekke het pand willen verlaten, met mijn baby nog half in het geboortekanaal hangend en al. Mijn ex-man is zo lief geweest er nooit met één woord over te reppen, maar het kan niet anders dan dat het beeld van zijn poepende vrouw voor altijd op zijn netvlies is blijven staan.
Ja, het hoort er allemaal bij: bloed, slijm, kots en poep en het is niets om je voor te schamen. In theorie allemaal heel erg waar, maar laten we eerlijk zijn: ik hoef het van mijn man ook gewoon niet te zien als er een bruine beer aan zíjn hek staat te rammelen. Hoe je het ook wendt of keert, zoiets haalt toch de romantiek er een beetje af. Wat dat betreft is er best nog wat te zeggen voor de manier waarop het vroeger ging: dat de vrouw achter gesloten deuren lag te baren, terwijl haar heer gemaal in de wachtkamer sigaren aan het gevolg stond uit te delen. Geen verpleegsters die voor de ogen van je man je kont staan af te vegen en als je dan over je nek gaat, is dat niet in ieder geval niet over zijn gloednieuwe Van Bommels. Om over het hechten nog maar te zwijgen. Want ik geloof niet dat het mijn ex-man heel erg goed bekwam, toen men met naald en draad probeerde mijn Poort van Jade weer in de steigers te zetten.
Straks ga ik voor de derde keer bevallen en ik heb mij dit keer ten doel gesteld de romantiek en mijn seksleven (of wat daar straks van over is) met mijn leven te beschermen. Ik heb Mario dus verboden ook maar één blik op de vuurlinie te werpen als ik bezig ben zijn kind eruit te werken. Hij blijft maar lekker bij mijn hoofdeind staan, het liefst met zijn rug naar mijn onderkantje toe. Vanaf 37 weken drink ik iedere dag een fles wonderolie, zodat ik zeker weet dat er nog weinig anders uit te persen valt dan dat kind en misschien als ik heel erg zeur, dat ik dan een katheter mag voor het onopvallend lozen van het vruchtwater. Mario vindt het allemaal maar onzin en zegt dat zijn liefde voor mij nimmer aflatend is, ook als de faeces door de kamer vliegt. Maar hij heeft nog nooit een bevalling meegemaakt, dus hij weet gewoon niet beter. En we zijn nog maar net getrouwd, dus het zou toch zonde zijn als we nu al celibatair moeten gaan leven. Dan beval ik nog liever jaren ’50 stijl. Binnenkort maar even langs de winkel voor een doos sigaren.
Lees ook: Hoe de man tijdens de bevalling degradeert tot tweederangs misdadiger.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
