Nee, ik kom mijn kind niet ophalen – want van een beetje keelpijn gaat-ie niet dood
Een ziek kind kan natuurlijk niet naar school en daar blijf je als ouder graag voor thuis. Maar wat als-ie zich alleen een beetje brak voelt? Moet-ie dan ook thuisblijven? Vala zegt: niet zo aanstellen.
Mijn zoon was onlangs een beetje ziek. Hij had 38 graden koorts en keelpijn. Dus bleef hij thuis. De volgende dag was de koorts weg en was hij weer zijn energiek zelf. Een beetje een schrale keel had-ie nog wel, maar ziek was hij echt niet meer. Hij ging dus gewoon naar school. Die een uur later aan de telefoon hing. Of we hem konden komen ophalen. Want hij was ‘duidelijk niet zichzelf’. Op de vraag van mijn ex-man of hij weer koorts had, of beroerd was werd ontkennend geantwoord. Maar, zoals ze al zeiden, hij was dus ‘niet zichzelf’. Toen mijn ex-man vervolgens zei dat het hem onzin leek onze zoon daarom op te komen halen werd er verbaasd en duidelijk verontwaardigd gereageerd. Dus toog papa toch maar richting school. Voor een jongetje met een schrale keel. Dat vervolgens de hele dag vrolijk en levendig door het huis huppelde en lekker zat te spelen. Moet je daar als ouder een dag vrij voor nemen? Wij zeggen dus voortaan: nee. Nee, dat doen we niet. Want kinderen zijn niet van suiker.
LEES OOK: Pleur op met die pokken! – Waarom ik mijn kind extra laat vaccineren.
Dat lijkt helaas namelijk een beetje de tendens van tegenwoordig: er hoeft maar iets te gebeuren of kinderen worden gepampered alsof het kleine baby’s zijn. Ik heb mijn dochter ook al eens moeten ophalen van het kinderdagverblijf omdat ze ‘een plekje’ had, wat volgens de leidsters misschien wel builenpest kon zijn. Uiteindelijk zat ik dus met haar bij de huisarts die mij uitlachte omdat ik een kind met eczeem bij hem had gebracht. Op school krijgen kinderen geen straf meer als ze zich misdragen en voor het minste of geringste wordt er een kindercoach ingevlogen, omdat het feit dat ze een keer geen zin hadden om iets te vertellen in kring hoogstwaarschijnlijk een teken is van een diepgeworteld psychologisch probleem. En dan moet je als ouders weer op komen draven voor een gesprek over de diepste zieleroerselen van Teuntje of Fleurtje en al je vakantiedagen stukslaan op snipperdagen voor je kind omdat-ie eigenlijk alleen op therapeutische basis naar school kan. Maar kom op jongens, doe even normaal. Zo kweken we toch een slappe hap generatie?
Ik moest wel op sterven na dood zijn, mocht ik vroeger thuisblijven van school. En mijn ouders bellen als ik een verkoudheidje had haalde de school al helemaal niet in het hoofd. Ik kan me zelfs een keer herinneren dat ik in de klas bloed gespuugd had en dat mijn juf dat pas aan mijn vader vertelde toen de school uit ging. Ik zag er tenslotte niet uit alsof ik stante pede dood zou neervallen, dus na de laatste bel mijn ouders verwittigen leek haar vroeg genoeg. En gelijk had ze. Want zolang een kind niet ijlend van de koorts en met het schuim op de lippen op de grond van de klas ligt te stuiptrekken zal het allemaal wel meevallen. En zelfs als een kind echt ziek is, dan nog is het meestal niet nodig om het direct met loeiende sirenes af te laten voeren door de ouders. Ik heb ook weleens met 40 graden koorts en een woekerende voorhoofdsholteontsteking op kantoor gezeten. Dat was niet leuk nee, maar ik heb het overleefd. En een schooldag met een schrale keel, dat gaat een kind echt de das niet om doen. ‘s Ochtends een slokje Bisolvon door de melk en gaan met die banaan. En de school, sorry, maar die moet, net als je kind, dan gewoon niet zeuren.
Kinderen hebben het aanstellen tot een kunst verheven. Dat weten we allemaal, want we deden het vroeger zelf ook. Wie heeft er niet weleens de thermometer onder de lamp gehouden in de hoop dat het kwik zou oplopen? Wie heeft er niet tegen de juf geroepen dat-ie ‘zoooooo’n buikpijn’ had in de hoop op een middagje vrij? Kinderen zijn meestermanipulators en ze zullen alles in het werk stellen om een dagje op de bank te kunnen doorbrengen met de iPad. Het is aan ons de taak om hen duidelijk te maken dat die vlieger dus niet opgaat. Want wat leren we onze kinderen als we ze bij ieder hoestje en pijntje ontslaan van het normale leven? Hoe moeten het dan ooit weerbare volwassenen worden? Tenslotte wordt het lastig geld verdienen als je je ziek meldt, iedere keer keer als je een snotneus hebt. Ik denk in ieder geval dat een werkgever daar snel klaar mee is. Sowieso, het leven zit vol tegenslagen en momenten dat je je niet op je best voelt. Maar als je iedere keer gaat liggen wegkwijnen als je een beetje brak uit je bed komt, dan krijg je het nog moeilijk. En een pruilende kleuter is nog zielig, maar niemand heeft medelijden met een volwassene die doet alsof-ie dood gaat als-ie een keer moet niezen.
Dus nee, wij komen ons kind niet meer ophalen. Wij hebben namelijk ook weleens een off-day waarop we ‘niet onszelf’ zijn. Maar dan gaan we toch gewoon naar ons werk. Such is life. Zolang ons kind niet scheel ziet van de koorts, beroerd is, of opeens onder de etterende bulten zit, blijft-ie gewoon op school. Desnoods zet je hem maar achter in de klas in een hoekje met een boekje. Daar wordt-ie hard van en dat zal hij later nodig hebben. Bovendien, als wij de hele tijd gebeld worden dat we van ons werk moeten komen als hij zijn keel schraapt kunnen wij geen aspirientjes meer kopen voor als hij een keer echt ziek is. En dat zou pas echt zielig zijn.
LEES OOK: Hoe ik er na jaren achterkwam dat mijn kinderen en ik een zeldzame ziekte hebben.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
