Nee, ik ben geen parttime mama!
Vala en haar man zijn gescheiden. Ze hebben co-ouderschap over hun twee Terroristen. Dit betekent dat de kinderen de ene week bij mama en de andere week bij papa zijn. Theoretisch gezien betekent dat dus dat Vala om de week ‘kinderloos’ is. Maar zo voelt dat helemaal niet.
Lees ook: En dan ben je opeens een gescheiden moeder…
Als je kinderen krijgt, dan ga je ervan uit dat je ze altijd bij je zult hebben. In ieder geval tot ze 18 zijn en je zo genoeg van ze hebt, dat je ze het huis uit schopt. Je denkt dat je ze iedere avond in zult stoppen, ‘s ochtends als de wekker gaat meteen een dikke knuffel krijgt en gewoon, in de wetenschap bent, dat je kinderen er zijn als je ‘s avonds uit je werk komt. Maar als je dan opeens gaat scheiden, is dat niet meer zo. Er zijn een heleboel ouderschapsconstructies te bedenken, voor papa’s en mama’s die niet meer bij elkaar zijn. Mijn ex-manlief en ik doen het fifty/fifty. Een week bij hem, een week bij mij. Dat werkt in ons geval het beste. Op zich ben ik blij met onze regeling. Maar toch, in ‘zijn’ weken, voel ik me toch altijd weer onthand en leeg.
Laatst zei iemand tegen mij: “Goh, eigenlijk ook wel lekker, hè? Ben je gewoon om de week een weekje vrij. Luxe lijkt me dat, nu ben je lekker parttime mama”. Even had ik de neiging boos te worden, maar ik heb me ingehouden. Want ergens snap ik zo’n opmerking best wel. Altijd bij je kinderen zijn, iedere dag moeten zorgen, dat is gewoon best zwaar. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden, omdat ik vier jaar fulltime moeder was. Nooit een momentje rust, nooit even geen vragende stemmetjes, plakkerige handjes, nooit, maar dan ook nooit een doorslaapnacht. Dan snak je naar een weekje ‘vrij’, naar even ontslagen zijn van het ouderschap. Maar weet je wat het is, parttime ouderschap bestaat niet. Ook niet als je je kinderen niet altijd bij je hebt.
Natuurlijk, als mijn Terroristen bij hun vader zijn, zijn er heel veel dingen makkelijker. Opeens kan ik zeven nachten gewoon minstens acht uur slapen. Ik heb in zo’n week geen ochtendspits, maar kan rustig opstaan met een cappuccino. Om 17.00 uur hoef ik me niet met klotsende oksels naar het kinderdagverblijf te haasten, om daar een meisje op te halen dat zo moe is dat ze al drie driftbuien heeft gehad voor we überhaupt maar thuis zijn. En ik zit een week lang niet aan tafel met mekkerende kinderen die al hun groenten weigeren. Dus ja, natuurlijk is dat lekker rustig. En laten we gewoon maar eerlijk zijn: daar geniet ik echt ook heus wel van. Van precies kunnen doen wat ik zelf wil, zonder dat er weer een walmende poepluier voorbij komt stappen. Of er iemand wéér hetzelfde verhaaltje van Jip en Janneke wil horen. Ja, het is relaxed, zo’n week. Maar ook al kun je iedere ochtend zes cappuccino’s drinken, dat weegt niet op tegen twee van die lieve koppies aan je ontbijttafel.
Soms, als ik ‘s nachts naar de wc moet en de Terroristen zijn die week bij papa, ga ik in het donker in hun kamertjes staan. Dan kijk ik naar die lege bedjes en dan voel ik mij geamputeerd. Want het klopt gewoon niet, die bedjes zonder klein, slapend lijfje onder de dekens, tussen al die knuffels. Soms, als ik in het weekend in mijn eentje op de bank zit, overvalt me opeens een golf van paniek, omdat ik heel even denk dat ik mijn kinderen ergens vergeten ben. Omdat ik me even niet meer realiseer dat ze die week dus in hun andere huis zijn. Omdat het onnatuurlijk voelt om wel moeder te zijn, maar je kinderen niet om je heen te hebben. En nee, ik ben geen parttime mama, ook niet als het niet ‘mijn week’ is. Want ook al zijn ze dan fysiek niet bij me, ik draag mijn Terroristen toch gewoon altijd met me mee.
Als mijn kinderen bij hun vader zijn, dan denk ik elke dag aan ze. Ik app meerdere keren per dag met mijn ex-manlief voor een update en iedere gebeurtenis, of lief/mooi/grappig/bijzonder moment wisselen we uit. Want hij is ook geen parttime vader. Dus ik stuur hem altijd foto’s, in de weken dat ze niet bij hem zijn. We bespreken hun schooldagen en mopperen samen over de mail als er weer eens eentje ‘s nachts de boel op stelten heeft gezet. Ook al heeft er nu opeens steeds maar één van ons last van. Ouder ben je niet parttime, ouder ben je gewoon permanent. Omdat je kinderen nou eenmaal verankerd zitten in je wezen, of je nou fulltime, parttime, deeltijd, weekend, of co-ouder bent. Hoe je het noemt, of hoe je het ook regelt, ouder blijf je, ook als je de stemmetjes van je kinderen alleen maar in jezelf hoort en niet om 05.00 uur ‘s morgens, als ze weer eens te vroeg wakker zijn.
Dus nee, het is niet ‘luxe’ om een gescheiden moeder te zijn, ook al heb ik steeds een weekje ‘vrij’. Want in die week ben ik niet opeens minder moeder. Dat kan helemaal niet, omdat mijn kinderen nooit weg zijn uit mijn hart. Liever had ik ze gewoon altijd bij me, liever had ik wel gebroken nachten, alle dagen broccoli tegen het plafond en Lego door de hele kamer. Ook al is dat soms zwaar en snak je dan naar even rust. Want ja, eventjes geen Jip en Janneke is lekker, maar toch, iedere keer als ik ‘s nachts weer in die stille, lege kamertjes sta, dan mis ik mijn Terroristen zo erg dat het pijn doet.
Lees ook: Wat je vooral niet moet zeggen tegen een gescheiden moeder.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
