Néé, ik hoef het niet te weten… Hou je horrorbevalling bij je!
De bevalling. Dat is me wat. De meeste vrouwen zijn er tien jaar later nóg vol van. Niet gek, want het ís nou eenmaal een ontzettend heftige gebeurtenis. Maar, wat is dat toch, dat moeders de neiging hebben andere zwangeren met hun placenta’s om de oren te slaan? Toen Vala hoogzwanger was van haar derde kind, wilde ze het gewoon allemaal niet weten.
Zie je er eenmaal uit alsof je elk moment kan knappen, dan is het aftellen tot de bevallingsverhalen beginnen binnen te stromen. Moeders vinden namelijk niks fijner dan hun eigen bevalling in geuren en kleuren uit de doeken doen aan iemand die de loopgraven nog in moet. Waarom? Al sla je me helemaal dood, ik weet het echt niet. Gedeelde smart is halve smart, ofzo? Maar is het niet veel empathischer om die smart gewoon bij je te houden, in ieder geval tot haar boeltje down under weer aan elkaar geniet is? Ik vind van wel.
Lees ook: Deze ‘verrassingen’ staan je te wachten (tijdens en na de bevalling!).
Toen het weer bijna mijn beurt was, kreeg ik van menigeen haar play by play onomwonden voorgeschoteld, of ik er nou om gevraagd heb, of niet (niet dus). Zo was er iemand die mij tijdens een etentje vertelde dat haar kind tijdens de bevalling zó groot bleek te zijn dat hij met zijn schouders vast kwam te zitten, allerlei botten brak en tijdens zijn verwoestende helletocht richting het licht ook nog eens alle vier haar schaamlippen plus haar perineum meenam. Nou, toen zat ik wel even met mijn onderkantje te knijpen tussen de broodjes met tapenade door.
Of die collega die mij plotseling uit de doeken deed hoe haar baarmoeder tijdens het persen gewoon met haar onderkantje mee naar buiten kwam, waardoor ze na de bevalling eigenlijk alleen nog maar wijdbeens kon lopen door die lellende lap vlees tussen haar benen en uiteindelijk terug naar het ziekenhuis moest om een aluminium zeiltje in haar onderste regionen vast te laten stikken, zodat ze nu voor altijd door het leven moet met een bionische flamoes. Ja, ik weet het niet hoor, maar door dat soort verhalen heb ik toch de neiging om dat kind gewoon maar binnen te houden. Eeuwig zwanger is niet ideaal, maar in ieder geval altijd nog beter dan dat ik straks de restanten van mijn punani van de verlosvloer af kan krabben.
Ik ben eerder bevallen, leef nog steeds en kan vooralsnog geen satellietsignalen ontvangen met mijn baarmoeder, dus op zich zouden dergelijke verhalen me geen slapeloze nachten moeten bezorgen. Maar toch lag ik soms ‘s nachts wakker met visioenen van scheurend weefsel en rondspattend bloed op mijn netvlies. Van Grey’s Anatomy achtige beelden van een peloton mensen in witte jassen en met mondkapjes op, die me in vliegende haast en gillend als een speenvarken op een brancard richting de O.K. rijden, onderwijl dingen als “Code Rood!” en “Hijs de bloedzakken!” scanderend. Omdat andere vrouwen, strijdmakkers notabene, mij moedwillig de stuipen op het lijf jagen. So much for sisterhood.
Daarom dames, mag ik jullie vragen: kunnen jullie je bevallingen niet gewoon bij je houden? Vertel het aan je man (die is toch al getraumatiseerd), verwerk het middels tantrische mindfulness-sessies, schrijf voor mijn part je baarmemoires, maar alsjeblieft, dump je vruchtwater niet in mijn schoot, oke? Ik heb al genoeg aan mijn eigen baarmoeder die zich straks weer binnenstebuiten moet gaan keren, daar kan ik jouw driedubbele totaalruptuur tot aan je kin en je voor het leven getekende lubberlippen gewoon niet bij gebruiken. Ladies, please have mercy. Als dat kind eruit is, dan praten we wel weer.
Lees ook: Ik ben ‘onnatuurlijk’ bevallen en daar ben ik trots op!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
