Nee, het maakt niet uit dat je huis een puinhoop is. Als je maar wijn hebt
Moeders zijn perfectionisten. We proberen het allemaal zo goed mogelijk te doen. De indruk te wekken dat we alles onder controle hebben. Maar dat is toch onrealistisch?
Een tijdje geleden had ik afgesproken met een vriendin. Het eerste wat ze zei toen ze de deur opendeed was “Sorry voor de troep, ik zal even snel opruimen.” En inderdaad, terwijl ik op weg naar de keuken bijna mijn nek brak over het rondslingerende speelgoed, twee overvolle wasmanden met schone kleren die nog opgevouwen moesten worden en haar twee kinderen die als uitgelaten jonge honden door het huis renden, moest ik constateren dat het huis van mijn vriendin een gigantische bende was. Net als mijn eigen huis, dat ik in dezelfde staat had achtergelaten toen ik die middag weg ging. Het enige verschil: ik ruim niet meer op. Of in ieder geval niet omdat er een vriendin op bezoek komt. Ik ruim ‘s avonds op. Soms. Een beetje. Vaak ook niet. Vaak ga ik gewoon op de bank zitten met een glas wijn. Tussen de stukken Duplo, de rondgestrooide kleurpotloden en de Pokémonkaarten. Omdat het toch geen zin heeft om op te ruimen. De volgende dag ziet mijn huis er weer net zo uit. Dus dan kan ik wel bezig blijven en daar heb ik niet zo’n zin. Ik heb drie kinderen. Ik heb al genoeg te doen.
LEES OOK: Ja, het gaat heel snel voorbij – en waarom ik dat niet erg vind.
Pavlov reactie
Het is een soort Pavlov reactie van moeders bij bezoek: de gasten iets te drinken aanbieden en vervolgens je excuses maken voor hoe je huis eruit ziet. Maar waarom? We weten allemaal dat het leven met kleine kinderen een nimmer aflatende chaotische shitshow is en dat je huis er daarom een paar jaar uitziet alsof er een bom is ontploft. Dus waarom excuseren we ons daarvoor? Waarom doen we alsof het vreemd of verkeerd is dat onze huizen er niet uitzien als een advertentie voor een woonwinkel? Waarom willen we elkaar doen geloven dat we een retestrak huishouden runnen? Persoonlijk vind ik het eigenlijk meer verontrustend als ik bij een moeder thuiskom en haar huis ziet eruit om door een ringetje te halen. Dan denk ik: wat klopt hier niet? Gaat het wel goed met haar? Een leven met kleine kinderen is rommelig. Dus als mijn schoenen niet aan het laminaat blijven plakken als ik door het huis van een moeder loop, dán ga ik me zorgen maken.
Overal vlekken en geen plinten
Kinderen verwoesten je huis. Er zitten altijd vlekken in het tapijt. De veren van de bank zijn doorgezakt. Op de ramen zitten afdrukken van kleine handjes. Je kunt niet van de woonkamer naar de keuken lopen zonder op een Legoblokje te stappen. Er is altijd wel een mand met was die gedaan of opgeruimd moet worden. Het gras in de tuin moet nodig gemaaid worden en na drie jaar zijn er nog steeds geen plinten gelegd op de overloop. Dat is misschien geen al te fraai gezicht, maar wat doet dat ertoe? Vrij weinig. Wat er wel toe doet is of de kinderen (en jijzelf) gelukkig zijn. De kinderen van mijn vriendinnen zijn allemaal gelukkig. Ze zijn gezond, vrolijk, goed doorvoed en meestal een beetje schmutzig door een combinatie van diksap, pindakaas en snottebellen. Precies zoals kinderen horen te zijn. Dat is wat maakt dat ik met een goed gevoel weg ga als ik bij een vriendin ben geweest: de wetenschap dat ze het fijn hebben met elkaar. Dat iedereen oke is. Niet dat ik in een steriel en stylish huis designer cappuccino’s met havermelk heb kunnen drinken. Al geef je me lauwe oploskoffie en moet ik op de grond tussen de onthoofde Barbies en de versteende broodkorsten zitten; als iedereen blij is en er wordt gelachen, heb ik een leuke middag.
Een perfect huis is niet nodig
Het moederschap is hard werken. Het is zwaar en vermoeiend. En het is bijna onmogelijk om de hele tijd alle ballen van het leven in de lucht te houden. Dat weten we allemaal, dus zullen we er lekker een paar laten vallen? Er is maar heel weinig dat echt moet en een perfect huis hebben is in ieder geval niet een van die dingen. Wat wel moet is elkaar steunen en begrijpen. Dus nee, je hoeft niet op te ruimen als ik bij je langskom. Ik kom niet voor je huis, ik kom voor jou. Ik zie dat het een zooi is, maar eigenlijk zie ik het ook weer niet. Omdat het me niet interesseert. Ik hoop dat het jou ook niet kan schelen als je bij mij thuis komt. Anders heb je trouwens pech, want ik heb geen tijd om op te ruimen. Ik moet voordat je straks op de stoep staat nog naar de supermarkt. Want ik mag dan wel geen perfect huis hebben, er staat wel altijd een fles wijn koud. De bijbehorende borrelnoten vind je tussen de kussens van de bank. En zeg nou zelf, dat is toch veel gezelliger?
LEES OOK: Dit is het ouderschapscliché waar we echt vanaf moeten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
