Nee, er komt geen nummer twee. (En bemoei je er niet mee!)

Wanneer Annemieke en haar vriend aan de volgende baby gaan beginnen? Nou, wat dacht je van nooit.

Schoonzus A. is alweer zwanger. Een tikkeltje vroeger dan gepland, vertrouwde ze me toe. “Tjsa, ik gaf nog heel veel borstvoeding dus dacht eigenlijk dat ik nog niet zwanger kan worden…” Schoonzus A. snapt blijkbaar niet dat de lactatie amenorroe methode alleen de eerste zes maanden werkt. Gelukkig is ze er heel erg blij mee en is ze alweer volop bezig over haar niet-bestaande buik te aaien en moodboards te ontwerpen voor de nieuwe babykamer. Minder fijn is dat nu iedereen vraagt of K. en ik ook nog een tweede willen.

Koningskoppel

Zodra je eerste bijna een jaar wordt, wordt het tijd opnieuw een baby te maken, lijkt de ongeschreven regel. Of in ieder geval tijd ermee te beginnen. Stel je voor dat je man een paar keer mis schiet, dan is de nieuwe baby zo’n twee jaar jonger. Het perfecte leeftijdsverschil als je wilt dat de kinderen nog een beetje leuk met elkaar kunnen spelen. Krijg je de tweede keer een kind van het andere geslacht, dan voldoe je helemaal aan de ideale gezinssituatie. Een koningskoppel heet dat, wisten vrienden me te vertellen, maar dat geldt eigenlijk alleen als de oudste een jongen is en de jongste een meisje. Om gelijk daarna te zeggen dat een oudere zus en jongere broer ook telt als zogenaamde rijkeluiswens en dat het natuurlijk ook heel leuk zou zijn als Zoë nog een zusje zou krijgen hoor.

Twee? No fokking way!

Newsflash: Zoë krijgt helemaal niets. En zouden we toch aan gezinsuitbreiding doen, dan komt er eerder een puppy of pony dan een broertje of zusje. Nog een kind, ik moet er niet aan denken. Ben ik echt alleen nog maar bezig met voeden, verschonen en naar bed brengen. Ook niet onbelangrijk: hoe moeten we dat in hemelsnaam betalen? Want werken wordt dan helemaal onmogelijk; slaapt de peuter eindelijk dan jankt de baby en omgekeerd. Eén kind is nog wel te hanteren in je eentje, maar ik zie mezelf al achter twee kinderen tegelijk aanrennen omdat K. z’n telefoon weer eens belangrijker vindt dan z’n kroost. Niet dus. Ook zou het oneerlijk zijn; ik zou nooit zoveel van de nieuwe baby kunnen houden als ik van Zoë hou. Bovendien kunnen we het Dribbel niet aandoen; die arme hond heeft nu al een trauma. Redenen genoeg. Oftewel: twee? No fokking way!

Wegdromen

Natuurlijk droom ik wel eens weg bij de gedachte aan nog een baby. (Meestal bij het zien van de überschattige mini babyschoentjes die Zoë inderdaad nooit aangehad heeft). Ik zou het wel weten hoor: tijdens de zwangerschap alles anders doen en tijdens de bevalling gelijk om die ruggenprik vragen. Vooraf mijn vriend een contract laten tekenen dat ‘ie minimaal acht luiers per dag verschoont en gelijk na de geboorte een bed van 2m breed aanschaffen waar we lekker met z’n allen in wakker kunnen liggen. Ik zou een superchille mama worden. Zo eentje die geniet en niet handenvol geld uitgeeft aan onpraktische maat 50 kleding die ze toch nooit dragen. Maar hoe erg ik de pasgeboren babytijd soms ook mis, ik heb nu al geen seconde meer voor mezelf. Dus nummer twee? Die komt er niet.

Chipsbuik, geen zwangerbuik

Ikzelf heb het geaccepteerd, nu de rest van de wereld nog. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik krijg, grappig of goedbedoeld, te horen dat ik wel op mag schieten – niet omdat Zoë al bijna 1 is, maar omdat ik al 35 ben. Wanneer ik antwoord dat ik geen tweede kind wil, geloven mensen me niet. In plaats daarvan kijken ze semi-stiekem naar mijn buik. Die is inderdaad niet zo strak als voor de zwangerschap, nee, maar dat betekent niet dat er weer een baby in groeit; dat betekent dat ik niet sport en te veel paprikachips eet. Als ik een glaasje wijn afsla omdat een giga-slaapgebrek, een baby van 11 maanden en hoofdpijn gewoon geen goede combi is, hoor ik achter mijn rug gefluister. En als ik voor de vierde keer met een vermoeide glimlach zeg dat ik aan deze ene al meer dan genoeg heb, is de reactie ‘Ik spreek jou later nog wel’.

Zielig voor mama

Ik vraag me af waar al die mensen zich mee bemoeien. En waarom ze het allemaal zo raar vinden dat we Zoë alleen wel prima vinden. Onze dochter is het allerbeste wat ons overkomen is, maar ik denk niet dat we na de geboorte van een tweede kind dubbel zo gelukkig zijn. Hoezo is moeder, vader, zoon & dochter het standaardgezinnetje? Waarom word je geacht een tweede kind te willen? Eentje voor mama, eentje voor papa? Eentje is geentje? Waarom is twee de norm? “Maar is het dan niet zielig voor Zoë dat ze enig kind blijft en zal opgroeien zonder broertje of zusje?” vraagt schoonzus A. geshockeerd als ik uitleg dat ik echt geen zin heb in nog een keertje kotsen en brandend maagzuur. Een enig kind zielig? Ha, weet je wat zielig is? Dat mama dan echt nooit meer alleen douchen of een boek uit kan lezen of met een glas wijn op de bank kan hangen omdat ze twee jammerende koters heeft die 24/7 aandacht willen. Dat is pas zielig.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Marcel wil geen tweede: “Ik ben amper gewend aan die ene”