Die navelstreng is doorgeknipt – maar waarom voelt het dan niet zo?
Als je net een baby hebt krijg je te horen dat je ook goed voor jezelf moet zorgen. Af en toe ‘me-time’ moet pakken, om op te laden. In theorie ben je het daar mee eens. Maar de praktijk is vaak anders.
Toen ik zwanger was van mijn eerste kind had ik me voorgenomen niet ‘zo’n moeder’ te worden. Zo’n moeder die vastgegroeid zat aan haar kind. Zo’n moeder die beweert dat ze nog geen uur zonder haar kind kan. Onzin vond ik dat. Kom op zeg, dat je moeder bent betekent toch niet dat je geen eigen leven meer kunt hebben? Natuurlijk zou ik dingen voor mezelf blijven doen. Koffie drinken met vriendinnen, naar de kapper, een middagje winkelen. Ik zou mijn baby zonder moeite achterlaten bij papa of de oppas. Ik zou hem niet eens missen. Dat ene uurtje, die ene middag, wat stelt dat nou helemaal voor? Die navelstreng is tenslotte niet voor niets doorgeknipt. En toen was het zover. En stond niet na een uur, maar na een kwartier zonder mijn kind het huilen me al nader dan het lachen.
LEES OOK: Aan de moeder met vijf zoons in de speeltuin: je bent mijn held.
Met piepende banden terug naar huis
Mijn zoon was drie weken oud toen mijn man en ik samen ergens gingen lunchen. Opa en oma pasten op, dus hij was in goede handen. Het was prachtig weer en het lunchtentje waar we naartoe gingen had heerlijke broodjes. De omstandigheden voor een relaxte middag quality time waren perfect. Maar al in de auto werd ik onrustig. Een soort opgejaagd gevoel maakte zich van mij meester, compleet met zweten en hartkloppingen. Iedere meter die we verder van huis verwijderd raakten kreeg ik sterker het gevoel dat we direct rechtsomkeert moesten maken. “Wat is er met je?” vroeg mijn man, die het niet ontgaan was hoe ik neurotisch naast hem op mijn stoel heen en weer zat te wippen. Maar ik kon de vinger er niet precies op leggen. We moesten naar huis, dat was alles dat ik wist. Fuck die lekkere broodjes en die goddelijke chai latte’s waar ik me zo op had verheugd. Fuck die quality time met mijn man. Het enige dat ik wilde was een u-turn maken en met piepende banden weer naar huis. Omdat thuis mijn kind was. En ik dus, inderdaad, niet zonder hem kon.
Pure paniek
Ik heb nog nooit een paniekaanval gehad, maar ik kan me voorstellen dat dat in de buurt komt van hoe ik me destijds voelde in de auto. Dat was het dat me overviel: pure paniek. Paniek omdat ik gescheiden was van mijn kind en dat totaal verkeerd voelde. Alsof ik iets volledig tegen-natuurlijks deed. Ondanks de tegenwerpingen van mijn man dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken, dat onze zoon in goede handen was, was ik niet voor rede vatbaar. Ik moest en zou naar huis en kon pas weer rustig ademhalen toen ik mijn kind uit de armen van mijn moeder kon grissen en hem dicht tegen mijn hart kon drukken. Ze konden me wat met die me-time. Welke idioot had bedacht dat dat een goed idee was? Nooit meer zou ik me ook maar een meter van hem verwijderen. Die navelstreng was dan weliswaar doorgeknipt, maar voor mijn gevoel waren mijn zoon en ik nog steeds even onlosmakelijk met elkaar verbonden als toen hij in mijn buik zat. Op dat moment wist ik echt niet waarom ik die band willens en wetens zou willen verbreken. Hoezo zou dat goed voor me zijn? Je laat toch ook niet vrijwillig een van je ledematen amputeren? Zo voelde het om niet bij mijn kind te zijn.
Weekend weg zonder kinderen
Nu ik inmiddels acht jaar en drie kinderen verder ben, zeg ook ik tegen iedere nieuwe moeder: pak af en toe tijd voor jezelf. Omdat het klopt dat dat heel belangrijk is. Kleine kinderen verzorgen en opvoeden is druk en zwaar en je kunt alleen een goede moeder zijn als je ook goed voor jezelf zorgt. Maar ik weet nu ook dat dat niet zo makkelijk is als het lijkt. Ik heb echt moeten leren om mijn kinderen ‘alleen’ te laten. Om bij ze vandaan te zijn zonder daar nerveus van te worden en het gevoel te hebben dat ik een deel van mezelf achterlaat. Willen en kunnen zijn twee heel verschillende dingen. Inmiddels geniet ik ervan als ik een keer een paar uur, of een middag voor mezelf heb. Breekt het zweet me niet meer uit als ik zonder mijn kroost de deur uit ga. Kan ik zelfs een heel weekend weg zonder kinderen en dan genieten van de rust en de vrijheid. Maar helemaal uit mijn gedachten zijn ze nooit. Hoe moe ik soms ook van ze word en hoe erg ik soms ook verlang naar tijd voor mezelf, als ze er niet zijn mis ik ze toch. En voelt het altijd incompleet.
LEES OOK: Waarom je best mag zeggen dat je het moederschap zwaar vindt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
