Ik had veel verwacht van het moederschap, maar niet dat het eenzaam zou zijn
Als je zwanger bent is er ontzettend veel informatie over wat je kunt verwachten van het moederschap. Vala dacht dan ook dat ze op alles voorbereid was. Maar hoe eenzaam ze zich zou voelen, had ze niet zien aankomen.
Er was niemand die wat betreft het moederschap beter beslagen ten ijs kwam dan ik. Negen maanden lang had ik alles gelezen dat los en vast zat. Ik had alles gekocht dat ik moest hebben, alles gedaan wat ik moest doen. Niks kon mij verrassen. En toen was ik moeder. Zat ik thuis met die baby. Die weliswaar natuurlijk de allermooiste en allerliefste baby van de wereld was en het grootste geluk dat mij ooit was overkomen, maar die ook iets met mijn leven had gedaan dat ik niet verwacht had. Ik had verwacht dat hij mijn leven groter zou maken, maar in plaats daarvan sloot die wereld zich opeens als een strakke cocon om mij heen. Plotseling was ik nooit meer alleen, want ik had mijn baby, maar toch was ik opeens eenzaam. Een vreemde paradox, want ik had veel van het moederschap verwacht, maar niet dat het eenzaam zou zijn.
LEES OOK: Nog ééntje dan… (Houden die eierstokken ooit op met rammelen?).
Verstild
Hoewel alle mensen die ik in mijn leven had er nog steeds waren, voelde ik me toch alleen. Als ik ‘s nachts wakker was en in het donker mijn baby zat te voeden, mijn man snurkend naast me. Als ik in de spiegel keek en er iemand terugkeek die ik niet herkende: een vrouw met warrig haar, holle ogen en een bleek gezicht. Als ik gedachteloos door mijn social media tijdlijnen scrolde met mijn baby aan me vastgeplakt en de foto’s zag van al mijn vriendinnen die leuke dingen deden en het leven leiden dat ik altijd samen met hen had geleid. Als ik in mijn stille huis op de bank zat als mijn kind dan eindelijk eens sliep. Als ik door de buurt dwaalde met mijn kind in de draagdoek als hij weer eens niet wilde slapen. Alles wat er altijd was geweest was er nog steeds, maar opeens was het alsof ik het alleen nog maar van een afstandje kon gadeslaan, alsof ikzelf verstild was. Alsof mijn leven, mijn wereld, om me heen voorbij raasde, maar ik zelf stil bleef staan.
Samen, maar toch eenzaam
Hoe eenzaam je kunt zijn, terwijl je juist opeens de hele dag met iemand samen bent, had ik niet zien aankomen. Ik had me niet gerealiseerd hoe klein je wereld wordt als je een kind krijgt. Hoe iedereen om je heen verder gaat met het leven dat jij ook altijd had geleid en hoe jij voor je gevoel dan moederziel alleen achterblijft. Zelfs als je samen bent met andere mensen, je man, je vriendinnen, je collega’s, kan het plotseling voelen alsof je mijlenver van hen verwijderd bent. Alsof je in een soort parallel universum leeft en je met niemand echt contact hebt. Het isolement van het jonge moederschap komt voor velen als een verrassing en maakt dat moeders zich vaak een hele tijd een vreemde in hun eigen leven voelen. Maar daar lees je nooit over en er is ook niemand die het je vertelt. Omdat het moederschap je leven juist zou moeten verrijken en completer zou moeten maken dan het was. Omdat je er tenslotte iets heel moois bij krijgt. Wat ook zeker waar is. Maar eenzaamheid zit ‘m niet zozeer in hoeveel mensen je om je heen hebt en hoeveel activiteiten je onderneemt, maar vooral in het gevoel van niet verbonden zijn. Het moederschap, dat kan ervoor zorgen dat je de connectie met jezelf en je eigen leven opeens helemaal kwijtraakt. En het kan wel even duren voor je de verbintenis met jezelf weer terug hebt gekregen.
Sluipmoordenaar
Eenzaamheid is gevaarlijk omdat het een sluipmoordenaar is. Veel moeders zijn eenzaam in stilte, durven niet te praten over wat ze voelen omdat ze denken dat ze de enige zijn. Omdat ze denken dat ze zich juist volledig vervuld zouden moeten voelen en dat je alleen voelen terwijl je juist het geluk hebt van samen te zijn met je kind betekent dat er iets mis met je is. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige eenzame jonge moeder was. Nu mijn kinderen ouder zijn en ik de verbintenis met mezelf weer terug heb gekregen hoor ik van andere moeders dat zij zich net zo hebben gevoeld als ik. Dat ook zij heel lang in dat isolement hebben gezeten en zich eenzaam voelden terwijl ze juist nooit meer alleen waren. Wat had ik graag geweten dat ik dus niet de enige was, dat er zoveel meer vrouwen waren die zich zo voelden. Dan was ik misschien nog steeds wel eenzaam geweest, maar in ieder geval niet meer alleen.
Met open armen
Het is tijd dat vrouwen zich durven uitspreken over wat het moederschap echt met hen doet. Omdat dat niets is om je voor te schamen, maar simpelweg de logische realiteit. En het laatste dat je kunt gebruiken als je wereld toch al op z’n kop staat, is het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Want dat is gewoon niet zo, we zijn juist met heel erg veel. Daarom, voor alle moeders die het gevoel hebben dat de wereld hen vergeten is: dat is niet zo. Die wereld is niet veranderd, jij bent veranderd. En dat is oké. Het duurt alleen even voor je je nieuwe zelf hebt leren kennen. Als dat eenmaal zover is zul je zien dat iedereen er nog steeds is. En dat ze de persoon die je bent geworden met open armen zullen ontvangen.
LEES OOK: Brief aan de moeder die er een beetje doorheen zit: ‘Je bent niet de enige’.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
