Onderzoek wijst uit: moeders zijn vermoeider dan vaders (en dat is onze eigen schuld)
Ben jij altijd degene die ’s nachts in de weer is met de kinderen, terwijl hij naast je ligt te slapen? Je bent niet de enige. Moeders hebben veel meer slaapgebrek dan vaders. Omdat ze hun mannen veel te veel ontzien.
Hoewel veel mensen beweren een geëmancipeerde relatie te hebben en de zorg voor de kinderen evenredig te verdelen, blijkt uit verschillende onderzoeken het tegendeel. De realiteit is dat vaders nog steeds veel minder zorgtaken op zich nemen dan moeders en dat moeders dus opgezadeld worden met het leeuwendeel van de verantwoordelijkheid voor het gezin. Bijvoorbeeld als het gaat om de vrijwel onvermijdelijke gebroken nachten van de eerste jaren. Die komen meestal op de schouders van de moeder terecht, terwijl vaderlief lekker ligt te slapen. Gevolg: vrouwen met jonge kinderen zijn chronisch moe en mannen niet. Onderzoek wijst uit dat slechts 48 procent van de jonge moeders ’s nachts de ideale zeven uur slaap haalt, t.o.v. 62 procent van de vrouwen zonder kinderen. Daarnaast voelen vrouwen zich overdag veel vaker moe. Niet zo vreemd als je er steeds uit moet om te voeden of te troosten. Wat wél gek is: tussen mannen zonder en mannen met kinderen zit geen enkel verschil in de kwaliteit van hun nachtrust en hun gevoel van vermoeidheid. Want papa ligt te pitten, terwijl mama loopt te nachtbraken. Tja, zo kunnen wij het ook.
LEES OOK: Waarom ik overweeg een vierpersoonsbed te kopen.
Papa programmeert zijn brein
Collega Janneke schreef het al eens: vaders, ga er eens wat vaker uit ’s nachts! Het is namelijk gelul dat zij er altijd maar ‘doorheen slapen’. Dat gebeurt omdat papa er vanuit gaat dat mama toch wel opstaat. Zo kun je je brein programmeren; om het babygehuil ergens weg te stoppen, waardoor je het niet meer registreert. Iets waar veel mannen bijzonder bekwaam in zijn. Ik weet dat uit eigen ervaring, want na twee keer jarenlang gebroken nachten met een echtgenoot die ijzerenheinig door bleef ronken terwijl ik de hele nacht stond te wiegen en te sussen, bouwde ik tijdens mijn derde zwangerschap bij mijn nieuwe man een keiharde voorwaarde in: de nachten doe ik NIET alleen. Jij gaat eruit en zo niet, dan schop ik je letterlijk uit bed. Niet meer dan logisch, vond hij en dus zat hij bij het eerste kikje van onze dochter meteen recht overeind in bed als het ‘zijn’ nacht was. En merkte ik helemaal niks. Omdat ik wist: ik hoef er niet op te reageren. Niet mijn pakkie-an. Het resultaat was dat ik een babytijd doormaakte waarin ik niet moe was. Helemaal niet. Nooit. Het was voor mij bijna een wonder. Wat eigenlijk treurig is, want is dit niet gewoon hoe het zou moeten zijn? Die baby heb je tenslotte samen gemaakt, dus dan ben je ook samen de Sjaak. Eén plus één is namelijk nog altijd twee. Een simpeler optelsommetje is er niet.
Hij heeft het helemaal niet druk
Die mannen hebben een schop onder hun kont nodig. Maar: die moeten wij vrouwen ze dan wel geven. Hoe vaak hoor je niet: ‘Ja, maar hij werkt meer dan ik, dus hij heeft z’n slaap nodig.’ En dat is dus bullshit. Betekent dat hij (vaker) buitenshuis bezig is automatisch dat hij het zwaarder heeft dan jij? Zeker niet. Ik zou zelfs het tegenovergestelde willen beweren. Ik ben fulltime thuis geweest bij mijn kinderen en ik heb parttime gewerkt en ik vond dat beiden zwaarder dan de fulltime baan die ik nu heb. Vrouwen draaien in de praktijk qua workload vaak meerdere banen (want ja, voor de kinderen zorgen is qua belasting zeker te vergelijken met een baan), terwijl mannen kunnen volstaan met die ene op kantoor. Dus hoezo moet mama het dan wél kunnen redden op structureel gebroken nachten en papa niet? Nog veel te vaak laten vrouwen hun mannen wegkomen met hun luie gedrag onder het mom van ‘hij heeft het al zo druk’. Onzin. Hij heeft het helemaal niet druk. Of misschien wel, maar jij hebt het óók druk. Die mannen zijn niet van suiker, dus die fluwelen handschoentjes waar we ze mee aanpakken, die kunnen uit.
De Nederlandse man krijgt teveel ruimte
Het feit dat de emancipatie in Nederland nog steeds grotendeels op z’n gat ligt, ligt voor een groot deel aan de vrouwen zelf. We klagen een heleboel, maar laten het allemaal gebeuren. We staan toe dat onze mannen zich onttrekken aan hun verantwoordelijkheden, we faciliteren ze er zelfs in. Ipv ze ’s nachts het bed uit te trappen gaan we er zuchtend zelf uit en laten ons ’s ochtends zijn geklaag dat-ie ‘zo moe’ is ook nog welgevallen. Natuurlijk kun je zeggen: ik ben z’n moeder niet. Als hij het niet uit zichzelf doet, dan maar niet. Ik ga er niet om vragen. In theorie heb je daar gelijk in. Maar het vervelende feit is nou eenmaal dat de realisatie dat vader zijn meer betekent dan op zaterdag een balletje trappen met je kind in het park voor veel mannen pas komt als je hem er mee om z’n oren slaat. Zijn mannen dan echt zulke klootzakken? Natuurlijk niet. Natuurlijk zijn ze gek op hun kinderen en is het niet hun bedoeling om de kantjes er vanaf te lopen. Maar wie ruimte krijgt, die pakt hem. Dat is mens eigen en de Nederlandse man krijgt van zijn vrouw wel heel veel ruimte. Dus kunnen we het hem dan kwalijk nemen dat-ie zich ’s nachts lekker omdraait als de baby huilt? Dat is niet helemaal eerlijk.
Slaapgebrek is killing. Het is niet voor niets een beproefde martelmethode in oorlogssituaties. Dat hoef je niet alleen te doorstaan. Maar als moeders niet ophouden met zichzelf in de rol van martelaar te plaatsen, dan blijven wij ons voor eeuwig door het leven slepen met wallen op onze knieën terwijl de heren fris en fruitig iedere ochtend met hun laptoptas de deur uit rennen. Dus schop die kerels de echtelijke sponde uit als de babyfoon ’s nachts rood uitslaat. Misschien dat het volgende slaaponderzoek dan een wat minder wijd open deur is. ‘Jonge ouders van tegenwoordig nooit meer moe’, dát is nou eens een onderzoeksconclusie die ik graag zou willen lezen.
LEES OOK: 12 Debiele dingen die Renée deed om haar kind te laten slapen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
