Moeders zijn net mensen (ja, echt waar!)
Van moeders wordt een heleboel verwacht. Dat je zes dingen tegelijk kunt bijvoorbeeld. Kinderen verzorgen, een huishouden runnen, werken, sporten en als je pech hebt allemaal op drie uur slaap per nacht. Maar geen probleem, je bent tenslotte moeder. En mama kan alles. Toch?
Laat ik maar eerlijk zijn: ik kan dat dus gewoon niet. Jij wel? Waarschijnlijk niet. En ik krijg er zo langzamerhand een beetje genoeg van dat de hele wereld altijd maar denkt dat we het wel kunnen. Dat iedere moeder Superwoman is. En dat, als er dan iemand van ons een keer een ‘foutje’ maakt, er gelijk geroepen wordt dat ze maar beter haar cape kan inleveren, want dat ze haar titel van moeder eigenlijk niet waard is. Beste mensen, wat is dat toch? Waar komt toch dat idee vandaan dat de schouders van moeders sterker zijn dan die van Hulk Hogan? En dat die schouders dus maar alles kunnen dragen? Hoeveel shit je er ook opstapelt. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik bezwijk er soms dus gewoon onder, hoor.
Lees ook: Hee zwangerschapsmaffia, hou toch eens je mond en bemoei je met je eigen kinderen!
Zoals laatst bijvoorbeeld. Toen ik inmiddels al ruim twee weken tegen één of ander virus liep te vechten. Daardoor al nachtenlang slecht sliep. Thuis zat met twee kinderen die na zes weken zomervakantie van pure lamlendigheid en verveling niet alleen mijn huis, maar ook elkaar afmaakten. Een dreumes die weigerde te slapen en dus alleen maar jengelde. Zo’n dag waarop niet alleen je kroost meer weg heeft van een roedel wilde honden dan van een paar kinderen, maar waarop ook de wasmachine er spontaan mee ophoudt terwijl de Mount Everwash oprijst achter de badkamerdeur, de kat de bank onderkotst en je man om 18.00 uur belt dat hij in de file staat en dus nog geen boodschappen heeft kunnen doen. Daar zat ik dan, in mijn ontplofte huis, met mijn ontplofte hoofd en druipende neus, me af te vragen waarom het me in vredesnaam ooit een goed plan had geleken om drie minimensen te produceren. Het moederschap het mooiste dat er is? Ja, vast. Maar toen dus echt even niet.
Soms kan ik al die ballen gewoon even niet meer in de lucht houden. Krijg ik het niet meer voor elkaar. Toen ik nog geen kinderen had en fulltime werkte, dacht ik dat dat het allerzwaarst was. Maar wat ik me niet realiseerde was dat ik na een drukke dag op kantoor de deur achter me dicht kon trekken en dat de werkdag dan voorbij was. Nu trek ik de deur van kantoor achter me dicht en stap vervolgens over de drempel van mijn andere ‘baan’. Want het moederschap houdt nooit op, ook niet als je al ruim acht uur hebt gemaakt die dag. En op zich is dat prima, want je hebt tenslotte zelf voor die kinderen gekozen en dus doe je het met liefde. Het voederen, verschonen, wiegen, zindelijk maken, slaaptrainen, disciplineren, voorlezen, geduldig zijn, verantwoordelijkheid nemen. Je doet het allemaal. Maar, wat is het véél. En soms gewoon: téveel.
We vinden het normaal dat iemand burn-out raakt van een drukke baan. Er doorheen kan zitten als ‘ie een flinke griep krijgt. Instort na een relatiebreuk. Dat vinden we begrijpelijk. Maar een moeder die een nervous breakdown krijgt omdat ze, nou ja, een moeder is, dat is eigenlijk niet de bedoeling. Want, dat doe je toch gewoon even als vrouw, moeder zijn? Kom op zeg, niet zo miepen. Maar mensen, moeder zijn, dat is gewoon fucking hard werken! Hoe blij ik ook ben met mijn drie kinderen, het moederschap vind ik zwaarder dan de drukste baan die ik ooit gehad heb. Waardevoller ook, dat zeker en de beloningen zijn beter dan de grootste salarisverhoging, maar zit ik er soms even doorheen? Allemachtig, zeg dat wel.
Zoals laatst dus, toen ik Mario huilend in de armen viel toen hij eindelijk thuis kwam. Jammerend dat ik er echt hé-lé-maal klaar mee was, met die drie monsters en het moeder zijn. En die avond drie uur met een glas wijn apathisch voor me uit starend in een schuimbad moest liggen om het leven weer een beetje aan te kunnen. Mijn leven als moeder. Een moeder die het af en toe gewoon even allemaal teveel wordt. Want weet je, moeders zijn net mensen. En als sommige mensen zónder kinderen al een sabbatical nodig hebben, mag mama dan ook een keer een baaldag? Precies, dat lijkt me wel.
Lees ook: Waarom ik groot respect heb voor de thuisblijfmoeder.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
