Moeders, wees toch eens eerlijk! Want vaders zijn dat ook
Vala hoorde in het zwembad een groepje vaders luidkeels met elkaar praten over de problemen in hun gezin. Open en schaamteloos. Ze vroeg zich af: waarom doen moeders dat niet?
Het was zo’n typische zaterdagmorgen die alle moeders vervloeken: na een ochtendspits die veel weg had van een militaire operatie en een geagiteerde fietsrit bevond ik mij met mijn peuterdochter in de voor ons inmiddels welbekende, plakkerige hitte van het zwembad, terwijl achter het kijkglas mijn oudere zoon en dochter zwemles hadden. De ruimte was gevuld met andere ouders, die gelaten aan de formicatafeltjes zaten, al dan niet met krant of iPad, lijdzaam wachtend tot ze hun naar chloor riekende kroost weer aan konden kleden.
Mijn jongste dochter had er geen zin in. Chagrijnig omdat ik haar op de vroege ochtend mee had moeten slepen naar het zwembad brulde ze woedend alles bij elkaar, onderwijl pogend alles te doen wat ik haar verboden had. Haar gekrijs leverde me de nodige afkeurende blikken en verontwaardigd gezucht van andere moeders op. Andere moeders, die kennelijk in het bezit waren van brave, goedgemanierde kinderen. Iets anders kon ik niet concluderen, want als zij ook op enig moment in hun moederleven te maken hadden gehad met een bokkig kind dat de kont met alle macht tegen de krib gooide hadden ze niet zo gereageerd, leek mij. Uiteindelijk zag ik mezelf daarom genoodzaakt mijn dochter bij kop en kont te pakken en buiten te wachten tot de zwemles afgelopen was. De paar meter naar de draaideuren waren met recht een walk of shame: de veroordeling prikte in mijn rug.
LEES OOK: Waarom moeders vaker zouden moeten klaarkomen.
Vaders spelen geen mooi weer
Buiten trof ik een congregatie van vaders, die een geanimeerd gesprek voerden. Een van hen vertelde over zijn depressieve vrouw en hoe zwaar dat voor haar en hun relatie was. Een ander merkte op dat de verschillende opvoed-ideeën van hem en zijn vrouw regelmatig voor wrijving zorgden. En weer een ander vertelde zuchtend over de middelste van zijn drie kinderen, die hij zelf classificeerde als een ‘vervelende etterbak’, waar al een tijdje ‘geen land mee te bezeilen’ was. Ze vertelden elkaar open en eerlijk over al hun gezinsperikelen. Er was geen schaamte en geen veroordeling. Er werd instemmend geknikt bij elke nieuwe anekdote, er werden soortgelijke ervaringen gedeeld en er was niemand die deed alsof dergelijke situaties zich bij hem nooit voor deden. En er was niemand die vreemd opkeek van mijn driftige dreumes, die buiten gewoon verder ging met brullen en zich dramatisch schuimbekkend op de grond wierp, al mijn pogingen tot consequent doch liefhebbend optreden straal negerend. Omdat al die vaders ook wel wisten dat dit gewoon is hoe het gaat. Dat dit het ouderschap is.
Waarom kunnen moeders met elkaar niet over het gezinsleven praten zoals vaders dat doen? Natuurlijk, we vertrouwen onze beste vriendin soms toe dat onze kinderen niet altijd engeltjes zijn en dat we ons weleens ergeren aan het feit dat onze man weer vergeten was het vuilnis buiten te zetten, maar wat er allemaal echt speelt houden we meestal voor onszelf. In plaats daarvan spelen we mooi weer en claimen we een Pinterestwaardig leven te leiden, omdat we op de een of andere manier vinden dat het moet lijken alsof we alles onder controle hebben. Dat we geen sores hebben. Wat best vreemd is als je er even over nadenkt, want een leven zonder sores is een utopie. Zeker als er kinderen in dat leven zijn. Maar daar schamen we ons voor. We willen niet dat iemand ervan af weet. Omdat we dan falen, denken we. Hoe kan het dan, dat onze mannen, die precies diezelfde levens leiden, niet falen? Simpel: omdat mannen eerlijk durven zijn.
Het leven is een aaneenschakeling van struggles
Kinderen opvoeden is moeilijk, frustrerend en soms vervelend. Je relatie onderhouden is hard werken. Ik vond het ontwapenend om te horen hoe een man een mede-vader vertelt over de moeilijkheden tussen hem en zijn vrouw. Om te horen hoe een man worstelt met zijn recalcitrante kind en ruiterlijk toegeeft tegenover dat hij dat kind op dit moment even helemaal niet leuk vindt. Dat is het leven: een nimmer aflatende aaneenschakeling van struggles en weinig perfecte situaties. We hebben allemaal etterbakken van kinderen, zadeltassen met cellulitis en verdorde sekslevens. Ieder huisje heeft zijn kruisje, achter elke voordeur speelt wel wat. Bij de een is het een relatiecrisis, bij de ander een onhandelbaar kind en weer ergens anders zijn er financiële moeilijkheden. Er is altijd wel wat. Bij iedereen. Daar hoeven we ons niet voor te schamen, zo gaat dat gewoon. Dus laten we er dan ook over praten. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. En waarom zouden we geheimzinnig doen, als we helemaal niks te verbergen hebben?
Ik heb een zoon met autisme die regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan haalt met zijn moeilijke stuurbare gedrag en zijn obsessies. Mijn jongste dochter is sinds kort een driftkikker die met haar gekrijs decibellen haalt die alleen honden nog kunnen horen en ze luistert voor geen meter. Dat is kut, maar this too shall pass. En gelukkig ben ik niet alleen. Jij hebt ook problemen, onzekerheden en frustraties. Dat weet ik zeker. Het leven is tenslotte een enorme shitshow, maar samen staan we sterk. We zullen nog heel wat zaterdagochtenden met z’n allen in dat zwembad moeten zitten, dus die tijd kunnen we net zo goed gebruiken om ons hart te luchten. Dus kom op dames, voor de dag ermee.
LEES OOK: Mijn kind was bijna dood – en waarom dat niet mijn schuld is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
