Moeders, stop met jezelf wegcijferen! En doe 1 week lang wat JIJ wilt
Janneke vindt het moederschap hartstikke leuk, maar de laatste tijd bekroop haar het gevoel dat ze alleen maar bezig was anderen gelukkig te maken: van kroost en man tot werkgevers en familie. Het roer moest om, in elk geval voor één week. En DIT was het resultaat.
Hebben jullie ook altijd het gevoel dat er te weinig uren in een dag zitten, en te weinig dagen in een week? Sinds ik moeder ben (van een tweeling), is dit wat ik ongeveer in een dag gedaan krijg: de kinderen verzorgen en entertainen, een uur of twee werken (als ze liggen te slapen), boodschappen doen, 1 of 2 dingen afvinken van mijn never-ending-to-dolijst, voorkomen dat het huis totaal ontploft en een soort van verantwoorde maaltijd op tafel zetten. Dat alles in hoog tempo, waarbij ik sneller tik dan ik kan lezen, met de kinderwagen alias het vliegdekschip iedereen inhaal in de supermarkt en tijdens het koken ook nog even stofzuig. Je kent het wel. Mijn hoofd kan een en ander blijkbaar niet helemaal bijbenen, daarom begon ik de laatste tijd steeds vaker dingen te vergeten. Bijvoorbeeld op belangrijke doktersafspraken te verschijnen, of om mensen terug te mailen/bellen/appen, of hoe oud ik ook alweer was en wat mijn pincode was. Laatst vroeg een opdrachtgever mij iets over werk en toen zei ik: ‘Ik weet niet waar je het over hebt, want ik ben al weken niet op kantoor geweest’, en toen zei ze: ‘Je was hier eergisteren nog.’
Lees ook: 20 tekenen dat het moederschap je hele leven heeft overgenomen
Kortom: het was tijd om aan de bel te trekken. Om aan mezelf te denken. Want als ik niet aan mezelf dacht, dan deed niemand het. En als ik uitgeput raak, heb ik ook niemand meer iets te bieden. Kinderen niet, man niet, werkgevers niet, etcetera. Ik besloot één week in te lassen om op te laden. Om alleen maar aan mezelf te denken. Of nou ja, niet alleen maar, alles binnen de grenzen van de haalbaarheid. Denk dus niet dat ik nachtenlang ging dansen in clubs of een tripje naar Afrika boekte. Soms maken kleine dingen ook een groot verschil.
MAANDAG: Ik leg een paar werkgevers uit dat ik even niet beschikbaar ben. Dat levert me zeker zes uur extra op deze week. Nu heb ik eindelijk tijd om een fysio te bellen en een afspraak te maken. Ik loop namelijk al sinds de bevalling rond met rare rugklachten en die is nu toch al anderhalf jaar geleden. Maar tijd voor de fysio, die was er gewoon niet. Tot nu dus. Ook las ik vandaag een half uur in om zomaar op de bank niks te liggen doen. En ik bak een heel vette tosti met de lekkerste thee. Dit staat er op het theezakje: ‘May this day bring you peace, tranquility and harmony.’ Dat is geen toeval, dacht ik zo.
DINSDAG: Dat op de bank liggen overdag beviel me wel, dus dat doe ik gewoon nog een keer. En weet je wat? Ik zet er de tv bij aan. Als ik iets zonde van mijn tijd vind, is het wel overdag tv kijken. Dus dat gaan we doen. Tijd verspillen. Zalig. Chocola en thee erbij, we doen gewoon net alsof het vrijdagavond is. De rest van de dag is gewoon precies even druk als altijd, overigens, maar als je maar druk genoeg bent, kan een half uur ontspanning het effect hebben van een week vakantie.
WOENSDAG: De kinderen zijn thuis de boel aan het afbreken, dus we moeten hoognodig naar buiten. Eigenlijk vind ik dat ik met ze naar de speeltuin moet. Maar ik heb er geen zin in. In de speeltuin lopen ze altijd alle kanten op, eten ze zand, verliezen ze schoenen, vechten ze om wie er in de loopauto mag en gaan ze in de modder zitten. Dus vandaag doen we waar ík zin in heb. We gaan een lange wandeling maken in de natuur en ik snoer ze lekker vast in het vliegdekschip. Niemand tekent protest aan, dat is het voordeel van kinderen van anderhalf.
DONDERDAG: Vandaag zit ik de hele dag op kantoor. Kantoor is voor een moeder wat voor de meeste mensen een dagje sauna is. Of ben ik de enige die dat zo ervaart? Koffie halen wanneer je wilt. Naar de wc wanneer je wilt. Een praatje maken wanneer je wilt. Dus mij hoor je verder niet meer vandaag.
VRIJDAG: ’s Avonds ga ik uit! Ik kan het bijna niet geloven, maar toch is het zo. Ik ga naar de kroeg met een groepje collega’s die ook vrienden zijn. Mijn vriend moppert een beetje dat hij het hele weekend niks leuks kan doen (ik heb nog veel meer plannen gemaakt), maar hij weet ook wel dat ik al twee jaar geen kroeg vanbinnen heb gezien, daar heb ik hem namelijk zojuist aan herinnerd.
ZATERDAG: Mijn vriend neemt de stofzuiger ter hand, want het huishouden, dat heb ik dus een tikje laten verslonzen deze week. Intussen zet ik een Wii-spel op dat ‘Let’s Dance’ heet. Niet voor de kinderen, welnee, voor mezelf. Omdat ik gisteravond natuurlijk toch op een enorm christelijk tijdstip thuis was, en er van doorzakken en dansen weinig is terechtgekomen. Nu kan ik me alsnog uitleven op ‘Heart of glass’ van Blondie en ‘Girls just wanna have fun’ van Cyndi Lauper. De kinderen vinden het wel gezellig, de een hangt enthousiast aan mijn been en de ander probeert intussen uit te vinden of de tv een touchscreen heeft. En die middag ga ik ook nog eens shoppen met een vriendin! Kinderkleren weliswaar, maar toch.
ZONDAG: Vandaag weer een mijlpaal. Ik heb DE HELE DAG iets voor mezelf gepland. Leverde wel weer wat gemopper van mijn vriend op, maar ik heb hem ervan weten te overtuigen dat het voor een goed doel is. Ik ga trouwens niet naar de kapper, de schoonheidspecialist of de masseur, hoewel dat ook allemaal heel hard nodig is. Ik ga naar een workshop die ‘The mindful calm in the midst of the storm’ heet. Vond ik wel een toepasselijk thema en bovendien wordt de bijeenkomst geleid door Jeff Foster, een schrijver en leraar die ik heel goed vind. Halverwege de dag krijg ik de gelegenheid om een vraag te stellen. ‘Hoe doe je dat nou,’ vraag ik, ‘de mindful calm vinden in the midst of family life? Jeff zegt: ‘Het belangrijkste is dat je éérst voor jezelf zorgt. Je kunt pas voor anderen zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Bovendien leren kinderen niet van wat je ze vertélt, maar van wat je dóét. Door goed voor jezelf te zorgen, geef je ze het goede voorbeeld.’ Maar hoe dan, wil ik weten? Hoe kom ik aan mezelf toe als er ook nog zoveel andere mensen aan me trekken? ‘Soms moet je mensen teleurstellen,’ vervolgt hij. ‘Vrienden, familie, werkgevers. Dat is niet leuk en je kunt er ook best bij zeggen dat je het heel vervelend vindt dat je ze teleurstelt. Maar het is beter dan jezelf teleurstellen, want daar maak je uiteindelijk niemand gelukkig mee.’
Na afloop van de workshop komt er een heel oud dametje op me afgelopen, dat ook in het publiek zat. ‘Wil je misschien wat advies aannemen van een oud omaatje?’ vraagt ze me. Dat wil ik natuurlijk wel – oude wijze omaatjes hebben volgens mij de waarheid in pacht. ‘Zet jezelf op de eerste plaats,’ zegt ze, met veel nadruk op elk woord. ‘Vraag jezelf elke ochtend af wat jíj die dag nodig hebt. Ik ben altijd single moeder geweest en heb mezelf jarenlang weggecijferd en wat kreeg ik ervoor terug? Ontevreden kinderen. Pas toen ik mezelf gelukkig ging maken, waren zij ook gelukkig.’ Ze loopt weg en kijkt nog één keer om. ‘Zet jezelf op de eerste plek.’ Een toepasselijke afsluiting van deze week, dacht ik zo.
DE DAG DAAROP: De week is om en ik voel me fantastisch. Mijn vriend vond het bij nader inzien eigenlijk heel leuk om wat meer tijd alleen met de kinderen door te brengen. Ikzelf heb het gevoel dat ik weer opgeladen ben, dat ik er weer tegen kan. Vandaag ben ik de hele dag aan het zingen, heb bergen energie om met de kinderen te dollen en genoeg inspiratie om tig stukjes te schrijven. En lijkt het nou maar zo, of zitten de kinderen ook beter in hun vel? Normaal vechten ze de halve dag over wie er op het grote hobbelpaard of in de loopwagen mag zitten, maar zo niet vandaag. Deze dag verloopt in peace, tranquility and harmony. Doe mij nog maar een paar van dit soort dagen.
LEES OOK: 10 dingen die ik leerde tijdens mijn eerste jaar moederschap
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
