Zullen we eens even lekker positief doen…?
Bij Me to We krijgen we vaak te horen dat we alleen maar klagen over het moederschap. En waarom we ons dan in vredesnaam hebben voortgeplant, als we het allemaal zo zwaar vinden. Daarom doet Vala voor de verandering een keer niet sarcastisch. Omdat haar kinderen ook zoveel moois brengen.
Het moederschap heeft van mij een ander mens gemaakt. Dat durf ik wel te zeggen. Stiekem wist ik niet of ik het wel zou kunnen, moeder zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik, met zes maanden zwanger, ‘s avonds buiten zat met een vriendin en haar totaal hysterisch toe riep dat het nooit ging werken, ik met een kind. Want ik was helemaal niet iemands moeder. Mijn moeder was iemands moeder. Ik toch zeker niet? Mijn vriendin keek me broodnuchter aan, tikte op mijn bollende buik en merkte droog op: “Ik denk niet dat je nog terug kunt”. En gelijk had ze. Zodra dat kind eenmaal onder je huid zit, ben je moeder.
LEES OOK: Als papa van huis is… Krijgt de baby buikgriep.
Geduldig en zachter
Het moederschap heeft mij geleerd geduldig te zijn, een kwaliteit die ik daarvoor niet bezat. Maar nu stel ik dezelfde vraag 300 keer, zonder uit mijn slof te schieten. Ruim ik dan maar zelf de Duplo op, terwijl dat eigenlijk mijn taak niet is, omdat mijn kinderen er te lui voor zijn. Strik ik zes paar veters, ook al kunnen ze het best zelf. Lees voor de derde keer achter elkaar hetzelfde boekje voor, ook al vind ik het een stom verhaal. En maak ik drie keer per week pasta met rode saus, omdat dat het enige is dat ze willen eten. Waarom? Omdat ik van ze houd. Omdat ik hun moeder ben.
Het moederschap maakt mij zachter. Ik ben geen knuffelaar, maar mijn kindjes wil ik aanraken. In het nekje van mijn peuter kriebelen, kusjes geven op haar neus. Kietelen tot ze niet meer kunnen van het lachen en steeds maar in die bolle wangen knijpen. Na een lange dag met ze op schoot op de bank in slaap vallen, met op de achtergrond voor de zoveelste keer ‘Let it go’ van Frozen. Hun warme, zware lijfjes tegen me aan, hun ademhaling voelen, hun hart tegen dat van mij. ‘s Avonds voor het slapengaan nog even bij ze in hun bedjes kruipen, mijn hand zachtjes door hun haren halen en in het donker fluisteren hoe trots ik op ze ben. Omdat ze mijn mijn kinderen zijn. Omdat ik hun moeder ben.
Kwetsbaar en sterk
Het moederschap maakt mij kwetsbaar, omdat mijn kinderen het mooiste zijn wat ik heb. En ik dat nooit meer kwijt wil raken. Zwetend wakker word bij de gedachte dat er iets met ze gebeurt. Zelf pijn heb als ze een schaafwond op hun knie vallen en me daar dan een week schuldig over voel. Omdat ik mijn kinderen wil beschermen, maar dat niet altijd lukt en ik dat vreselijk vind. Kwetsbaar omdat ik toe moet geven dat ik niet zo stoer en hard ben als ik altijd roep. Kijk ik naar mijn kinderen, dan vallen al mijn zorgvuldig opgebouwde muren weg en komt naar buiten wie er diep van binnen zit. Omdat mijn kinderen mijn ziel blootleggen. Omdat ik hun moeder ben.
Het moederschap maakt mij sterker dan ik ooit dacht te kunnen zijn, omdat mijn kinderen iemand nodig hebben die voor ze op de bres springt. Dat geldt voor alle kinderen, maar voor die van mij nog net iets meer. Omdat het leven voor die drie van mij niet altijd makkelijk is. Omdat ze ziek zijn en autistisch en dus iemand nodig hebben die soms de middelvinger opsteekt naar dat leven en ervoor zorgt dat alles toch weer goedkomt. Die iemand, dat moet ik zijn. Omdat zij het zelf niet kunnen. Omdat ik hun moeder ben.
Kinderen zijn een spiegel
- Het moederschap maakt van mij degene die ik altijd heb willen zijn. Die zichzelf heeft leren kennen, op haar mooist, maar ook op haar slechtst. Die eindelijk de kracht heeft gevonden om knopen door te hakken en keuzes te maken die eigenlijk veel eerder al gemaakt hadden moeten worden. Er is geen betere spiegel dan de ogen van je kinderen, waarin je je keihard met jezelf geconfronteerd ziet. In die drie paar blauwe oogjes lees ik welk pad ik moet bewandelen. Omdat mijn kinderen mij altijd de juiste weg wijzen. Ik hen leid, maar zij mij eigenlijk nog veel meer.
Het moederschap maakt van mij een ander mens. Het mens dat ik nooit had gedacht te kunnen zijn. Ik ben gegroeid, ik ben gekrompen. Ik ben een slechter mens, maar ook een beter mens. Ik ben een lelijker mens, maar ook een veel mooier mens. Dankzij mijn kinderen. Omdat ik hun moeder ben.
LEES OOK: Relaxte mama, relaxte baby? Tja…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
