Zo’n eerste weekendje weg zonder kinderen…dat is niet niks!
Janneke Jonkman is schrijfster (Soms mis je me nooit, Verboden te twijfelen) en sinds zeven maanden ook moeder van een meisjestweeling. Vandaag vertelt ze over een moment tijdens haar eerste weekendje weg met haar vriend (zonder kinderen).
We gingen voor het eerst een weekendje weg zonder de kinderen voor wat quality time. Nou ja, één nachtje en twee halve dagen, want langer wilde niemand in onze omgeving op een tweeling van drie maanden passen. Na een nacht die veel korter duurde dan we hadden gehoopt (je borsten worden gewoon om halfzes wakker als je borstvoeding geeft en jij dus ook), gingen we op een stralende zondagmorgen naar het strand. Ik was een enorm duin opgeklommen om daar te komen, dus we streken bij het eerste het beste bankje neer voor een cola en een frietje, want mijn conditie was nog niet wat hij geweest was en ik was ook nog niet helemaal gestopt met voor drie eten. We namen ons hardop voor om eens een paar uur lang helemaal niet over kinderen te praten, en ook niet over billendoekjes, voedingsschema’s, groeisprongetjes, of over de wildvreemde mensen die voortdurend naar ons toe kwamen om een blik in de kinderwagen te werpen en te zeggen dat het wel fijn was dat we ‘in één keer klaar waren’ en te vragen ‘of we ze ook wel eens omwisselden’ (van kinderwagenwieg, bedoelden ze dan, want een van de twee ligt een beetje weggestopt in het onderste wiegje en dat vinden ze zielig). Ik nam net een frietje, toen er een meisje naar me toe kwam van een jaar of vijf.
‘Mag ik je wat vragen?’
‘Ja,’ zei ik.
‘Heb jij kinderen?’
‘Ja.’
‘Hoeveel?’
‘Twee.’
‘Waar zijn die dan?’
‘Bij mijn zus,’ zei ik.
‘Waarom?’
‘Omdat we een avondje uit wilden.’
‘En zijn je kinderen dan niet hier?’
‘Nee, die zijn bij hun tante.’
Het meisje keek me argwanend aan.
‘Hoe heet die tante?’
‘Tante Eefje.’
‘Geloof je me niet?’
‘Jawel hoor.’
Het meisje wees in de verte.
‘Zijn dat je kinderen daar?’
‘Nee, dat zijn niet mijn kinderen. Ze zijn bij hun tante in Leiden.’
‘O,’ zei het meisje. ‘Nou, jammer zeg.’
Het meisje verloor haar interesse in ons gesprek en ze begon een beetje om zich heen te kijken.
‘Mis je ze niet?’ vroeg ze toen toch nog.
‘Ik… eh… ja, ik mis ze wel,’ zei ik.
‘Ja, dat snap ik,’ zei het meisje. Toen liep ze naar de hangmat naast de friettent, en klom erin.
Meer lezen van Janneke Jonkman? Klik hier.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
