Zo voed ik op: ‘Snotterende kinderen zijn bij ons niet welkom’
Nina (35) is moeder van een zoontje van 3 en samen met haar man Johan voert ze een streng deurbeleid. ‘Als vrienden of familie snotterende kinderen meebrengen, komen ze er gewoon niet in.’
‘Mijn man en ik zijn echt twee sociale dieren. We leerden elkaar kennen in de kroeg en de vonk sloeg over op de dansvloer. We hebben het liefst elk weekend vrienden over de vloer en we gaan nog regelmatig naar festivals of op citytrip met z’n tweeën. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Voordat onze zoon geboren werd, droomden we er al van om ons kind overal mee naartoe te nemen. Ik had zo’n beeld in mijn hoofd van een schattig klein jongetje op de schouders van mijn vent, met een grote koptelefoon op zijn hoofd. Met zijn drieën dansen in de menigte. Maar als ik er nu aan denk dat we Mex meenemen naar een event met veel publiek, lopen de rillingen over mijn lijf. No way dat we dat gaan doen. Sinds zijn komst is er echt wat veranderd, vooral bij mij.
Paranonina
De eerste keer dat Mex een snotneus had, voelde ik spanning op mijn huid. Wist echt niet wat me overkwam. Ik werd onrustig, kon mij niet meer op werk concentreren en was alleen maar bezig met de kleur van het snot dat uit zijn neus kwam. De eerste keer koorts was nog erger. Mijn man noemde mij gekscherend ‘Paranonina’, omdat het me helemaal opslokte – en nu nog. Deze naam hoor ik telkens als ik aan kom zetten met de oorthermometer. Het liefst temperatuur ik Mex elk uur als hij ziek is namelijk, gewoon om de boel wat beter in de gaten te houden. Inmiddels heeft Johan zich erbij neergelegd dat ik in een monster verander als er een virus door het huis gaat, maar het heeft sowieso geen positief effect op onze relatie.
Lees ook: Zo voed ik op: ‘De weekenden zijn voor ons, de weekdagen voor de au pair’
Streng deurbeleid
Ze zeggen dat het goed is voor een kind om virussen en bacteriën te verslaan. Hoe vaak ik al niet heb gehoord: ‘Wacht maar tot hij naar de basisschool gaat.’ Maar dat wil gewoon niet landen. En ik weet dat hij heus niet dood gaat van een griepje, maar ik blijf enorme stress ervaren als hij ziek is – als ik zelf ziek ben, heb ik dat trouwens niet. Maar je kunt begrijpen dat wij nu dus een streng deurbeleid voeren, omdat er naast een virus dan ook weer een heleboel spanning het huis binnenkomt. Dat laatste is ook de reden dat Johan ook niet zit te wachten op een beroerde Mex.
Als er familie langs wil komen of als Mex bij een vriendje wil gaan spelen, vraag ik van tevoren altijd even of er iemand snottert of iets onder de leden kan hebben. Nou, dan gaan er dus heel veel afspraken niet door. Dat voelt voor een sociaal dier als ik ook niet prettig, maar alles liever dan waterpokken, buikgriep of kinkhoest. Het voelt ook heel egoïstisch, want ik gun Mex ook heel erg al die sociale encounters. Misschien wordt het tijd dat ik hier zelf maar eens mee naar de dokter ga…’
Wil je ook vertellen over jouw opvoedstijl? Neem dan contact op met onze redactie. Voor rubriek ‘Zo voed ik op’ zijn we altijd op zoek naar nieuwe verhalen, om zo elke kant van het opvoeden te belichten.
