Anne weet soms niet wat te zeggen tegen nog kinderloze vriendinnen
Voor sommige van Annes vriendinnen nadert de eierstok-deadline met rasse schreden. Ze zijn bijna 40 en nog kinderloos. Verdrietig, maar betekent dat dat Anne hen niet vrolijk kan vertellen over haar eigen kinderen?
Mijn vriendinnen en ik naderen de 40. Een leeftijd waarop de nog kinderlozen onder ons zich hevig zorgen maken of het ooit nog wel gaat lukken. En daar kom ik met mijn twee kinderen en de wens voor een derde. Ik gooi er af en toe teksten uit waarvan ik zelf achteraf denk: dat zég je toch niet tegen iemand die op het nippertje wanhopig nog een baby probeert te krijgen? Zo presteer ik het om te beweren dat het soms voelt alsof ik helemaal geen kinderen heb, dat ik die derde echt nog nodig heb om me een compleet gezin te voelen. Au. Dat moet toch pijn doen voor mijn vriendinnen die niet eens weten of er ooit ook maar één baby gaat komen? Kan ik dan beter helemaal zwijgen over wat ik voel en denk met betrekking tot mijn gezin? Dat lijkt me ook geen oplossing.
Vriendin één, al sinds haar kindertijd hevig verlangend naar het baren van veel baby’s, kreeg een miskraam vlak voordat onze tweede geboren werd. Ze wilde niet op kraambezoek komen. Ze was bang dat ze van begin tot eind zou moeten huilen. Ik snap dat en neem haar dat niet kwalijk. Inmiddels zitten we regelmatig in het café en bespreken we de kwestie. Haar zorgen over of het ooit nog gaat lukken neem ik wel serieus, maar ik bezweer haar ook ze op een dag echt, echt, echt zwanger zal zijn. Alleen wat is dat eigenlijk voor onzin? Alsof ik weet wat de natuur voor haar in petto heeft? Natuurlijk weet ik dat niet. Toch wil ik haar geruststellen, voor wat het waard is.
Vriendin twee doet het al tien jaar onveilig, maar is nog nooit zwanger geraakt.‘Ik dacht altijd dat zwanger worden je overkomt, dat je er verder geen moeite voor hoeft te doen’, zei ze tegen me. Maar nu is ze 38 en is het haar dus niet overkomen. Ze denkt dat ze IVF nodig heeft om zwanger te raken. Een enorme stap voor iemand die eigenlijk geen kinderen aan de overbevolkte wereld wil toevoegen, maar puur voor zichzelf toch wel heel blij zou zijn met een baby.
Met vriendin drie was ik onlangs naar een cabaret voorstelling. De (kinderloze) cabaretière legde uit dat zij toch ook niet tegen iedereen over haar hond begint? Dat doet ze alleen bij andere hondenbezitters. Oftewel: begin tegen kinderlozen geen gesprek over je kinderen. Dat vinden ze op z’n best doodsaai en op z’n slechtst heel pijnlijk. We moesten er hartelijk om lachen. Zelf heeft deze vriendin een vriend die al drie kinderen bij twee verschillende vrouwen heeft. Voor hem hoeft het dan ook niet zo nodig. Voor haar is het ook geen halszaak, maar ze vertelde me toch dat ze het jammer zou vinden als ze nooit zou ervaren hoe het is om een kind te dragen.
Het is een wankel evenwicht. Ik wil mijn kinderloze vriendinnen niet buitensluiten maar ze ook niet onnodig confronteren met gelukzalige kinderanekdotes en gezellige familiefoto’s. Ik probeer alleen over mijn gezin te vertellen als ze er zelf naar vragen. Maar misschien voelen zij zich wel tekort gedaan omdat ik hen niet uit mezelf op de hoogte houd? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat de situatie onze vriendschap niet schaadt. Maar vooral hoop ik dat ik op een dag bij hen op kraamvisite kan komen en dat we over en weer ongeremd kunnen zwijmelen over onze lieve, grappige en vertederende kinderen.
Lees ook: 10 Redenen om je kinderloze vrienden te koesteren
