Zal ik wel, of zal ik niet…? Het borstvoedingsdilemma
Over niet al te lange tijd krijgt Vala haar derde kind. Bij haar oudste twee wilde ze graag borstvoeding geven, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Nu moet ze opnieuw de keus maken: borst, of fles? En ze blijft maar twijfelen…
Bekijk ook: Verhalen van moeders die geen borstvoeding gaven.
Op deze site sta ik zo ongeveer te boek als de borstvoedingsverketteraar. Omdat ik een aantal kritische stukken heb geschreven over de druk die daarmee gepaard gaat en de vooroordelen die er bestaan over flesvoeding. Maar ik ben niet tegen borstvoeding. Sterker nog, ik wilde niets liever dan mijn kinderen zelf voeden. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan.
Bij de oudste, mijn zoon, lukte het gewoon helemaal niet. Ondanks meerdere lactatiedeskundigen, professionele borstkolven, kruidensupplementen en eindeloos oefenen en aanleggen. Pijn, bloed, een krijsende, afvallende baby en een wanhopige moeder waren het gevolg. Drie maanden heb ik 12 keer per dag gekolfd voor een zielig bodempje blauw-achtig melkwater, tot ik er zowel lichamelijk als geestelijk aan onderdoor ging. Met zijn zusje ging het weliswaar beter, maar ook zeker niet van een leien dakje en dus bracht ook bij haar het melkpoeder uiteindelijk redding. Dat jongetje en dat meisje zijn nu 5 en 3 jaar oud en ze zijn prachtig groot geworden op die flesjes. Heb ik spijt van mijn keuze destijds? Nee, maar nu moet ik hem opnieuw maken en zit ik weer in dubio.
Ga ik er weer aan beginnen, dat proces van een baby aan de borst zien te krijgen? Want dat is het voor mij altijd geweest: een proces. Bij sommige moeders gaat eigenlijk vanzelf, maar dat is bij mij niet het geval. Mijn lichaam springt niet gelijk in de houding bij het eerste huiltje na de geboorte, de melkstroom begint niet gelijk (en ook niet na ettelijke weken) te vloeien en ook mijn tepels accepteren hun nieuwe taak niet zonder bloedblaren en kloven. Wat als ik weer bijna geen melk heb en ook deze nieuwe baby steeds maar honger heeft? Wat als mijn huid blijft scheuren, zelfs als de lactatiedeskundige 300 keer heeft geholpen met het aanhappen? Wat als ook deze baby zich blijft verzetten aan de borst, zich overstrekt en gilt en spuugt? Met dat in het vooruitzicht, kan ik dan niet beter direct maar naar de fles grijpen?
Mijn beide kraamtijden zijn gekleurd door borstvoedingsproblemen en het genieten van mijn verse baby’s was daardoor niet zelden ver te zoeken. Dit is mijn laatste baby en ik zou het jammer vinden om ook deze keer zoveel te missen, omdat ik alleen maar bezig ben met voeden. Daarnaast heb ik nu ook nog twee kleuters rondlopen die mijn tijd en aandacht willen, dus hoe ga ik dat in vredesnaam voor elkaar krijgen als ik ook iedere twee uur die baby van melk moet voorzien? Aan de andere kant is er iets in mij dat het toch heel graag zou willen, deze laatste keer wel écht mijn baby aan de borst. Niet huilend van de pijn, of in combinatie met een kolf of een pak flesvoeding, maar gewoon zoals het ‘hoort’. Omdat er ergens in mij iets roept dát dat hoort en dat het dan toch verdorie gewoon zou moeten lukken?! Dus krijg ik dan geen spijt als ik het deze keer niet eens probéér?
Daar komt nog bij dat ik een dochter heb met darmproblemen en daardoor bang ben dat deze baby hetzelfde lot beschoren is. Of het erfelijk is wat mijn dochter is, dat weten we niet, maar stel nou dat dat wel zo is? Is het dan niet het beste om haar broertje of zusje te voeden met iets licht verteerbaars, waar hij of zij waarschijnlijk niet allergisch voor kan zijn? Niet dat de artsen hebben gezegd dat dat het beste is, of dat ik daarmee problemen met deze nieuwe baby kan voorkomen, maar toch, die gedachte spookt maar door mijn hoofd. Want als ik deze baby kan behoeden voor wat zijn/haar zusje heeft moeten doormaken, dan heb ik daar met liefde heel wat bloedblaren voor over.
Borst of fles, wat is nu wijsheid? Ik weet het gewoon niet. Een paar maanden terug dacht ik dat ik het uiteindelijk vanzelf wel zou weten, dat ik het zou gaan voelen, welke richting voor mij deze derde keer de juiste is. Maar ik blijf maar dwalen op dat kruispunt, ik weet gewoon niet welke weg ik in moet slaan. Mijn ratio zegt dat het niet uitmaakt welk pad ik ga bewandelen, omdat mijn baby op beide beschikbare opties prima groot en heel gelukkig wordt. Maar mijn gevoel verkeert in een existentiële crisis en wil daar maar niet uit komen. Aan de tiet, of niet? That is the question. Maar misschien is juist degene die nog niet geboren is, de enige die die vraag kan beantwoorden en zit er weinig anders op dan wachten en uiteindelijk hem of haar maar volgen.
Lees ook: Deze vrouw gaf borstvoeding in de metro en wat er toen gebeurde…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
