Ik wil niet meer kinderen, maar ik wil wél een baby!

Femke is er helemaal uit. Ze heeft er lang over nagedacht en uiteindelijk heeft de praktijk ook uitgewezen: één kind is genoeg. En zolang Femke geen baby’s ziet, is ze er ook helemaal content mee. Totdat er zo’n hummel in haar blikveld verschijnt. Dan is ze meteen van de kaart.

Lees ook: 22 Dingen die je denkt als je de babykleren opruimt.

Toevallig zat ik dit weekend net te oreren tegen een vriendin hoe tevreden ik inmiddels ben met de beslissing dat Reinier en ik het bij één kind houden. Het is wel gebleken dat mijn man en ik geen geboren ouders zijn, we zijn niet zo goed in plannen en praktisch denken en we vinden het moeilijk dat we tegenwoordig zo weinig tijd aan onszelf kunnen spenderen. Ja, wij hadden ook dat beeld van die lange tafel in de keuken met daaraan drie schattige kindertjes en altijd reuring in huis, maar toen die ene van ons al megaveel geluid maakte, beseften we dat er nog eentje tegenaan zetten betekent dat er nog meer geluid komt en nog minder tijd voor jezelf. Hoelang houd je dat vol? Nou ja, ok, dat ga je natuurlijk wel volhouden, want het zijn je kinderen en je houdt van ze en als die tweede er eenmaal is zul je waarschijnlijk ook nooit zeggen dat je er spijt hebt, want dat lijkt ineens ondenkbaar, maar als je nog sec over de situatie na kunt denken, zoals Reinier en ik hebben gedaan dan zien we in de praktijk vooral heel veel extra werk.

Dus het is prima zo. Een tweede is niet voor ons. Dat is jammer, want ik had natuurlijk wel hele leuke namen (Victor of Esma) maar die zullen dus nooit gebruikt worden. So be it.

Alleen.
Doch.
Echter.

Ik zat dus te praten met die vriendin. Heel zeker, cool and collective. Nee, nee, geen tweede voor mij. Absoluut niet. Het was wel prima zo. Nee, echt waar. En Toen…bleken er aan de tafeltjes rondom mij twee jonge stellen met baby’s te zitten. Van die twee, drie, vier maanden oude baby’s. Vrolijk keken ze de ruimte in. Ubercute als ze waren. Hun hoofdjes nog wat wiebelig op hun romp. Ik werd week in de knietjes. Wilde niets liever dan de baby uit hun handen rukken en aan het hoofdje ruiken. Wilde niets liever dan een uur op de bank zitten met dat warme lijfje stevig tegen me aan. Wilde niets liever dan zo’n baby’tje naast me in bed leggen en er gelukzalig naar staren terwijl het slaapt. Wilde niets liever dan ’s nachts opstaan en het kind de borst geven en over de stille stad uitkijken en genieten van dat moment. Wilde niets liever dan die maat 62-kleertjes op hangertjes hangen en drie keer per dag de baby in te dure rompertjes hijsen. Wilde niets liever dan met de kinderwagen naar de Albert Heijn en oude vrouwtjes in de wagen laten kijken en gelukzalig glimlachen. Wilde niets liever dan zeggen: “Nou, nee, hij slaapt nog niet door, ik ben echt kapot. Die nachten breken me op!” maar ondertussen weten dat ik het op adrenaline nog wel een tijdje trek. Wilde niets liever dan mijn man met baby in draagzak over straat zien lopen. Wilde niets liever dan met baby naar zwembad gaan en die mollige beentjes in zo’n superveilige gele babyband proppen. Wilde niets liever dan het wiegje weer naar beneden halen en de kruik met de kruikzak en liedjes zingen om de baby in slaap te wiegen.

Kortom. Ik was weer helemaal van de kaart. Ik biechtte vriendin op wat ik allemaal dacht en zij vond het allemaal helemaal niet zo gek. “IEDEREEN wil een baby”, sprak ze. “Ik ben 55 en ik wil een baby. Baby’s zijn schattig. Het gaat erom: wil je nog een kind? Wil je alles wat je nu met Max meemaakt nog een keer? Babytijd, peutertijd, school, zwemles, voetbal, playdates. Maal twee.”

Het antwoord was nee. En nu weet ik dus: Ik wil een baby, maar geen tweede kind.

Lees ook: Waarom je best mag rouwen als je zelf hebt besloten geen tweede kind te krijgen.