Als je niet wie weet wie je als voogd voor je kinderen moet kiezen

Je denkt er maar liever niet over na: wie neemt de zorg van je kinderen over, mocht jullie, de ouders, iets overkomen? Mirjam lag er wakker van en besloot het te regelen, maar vond het best een dingetje.

Ik was er toch iedere keer mee bezig voordat ik zonder kinderen, maar met man, de auto of het vliegtuig instapte: wat nou als dat kreng neerstort of als we tegen een boom op knallen? Waar gaan de kinderen dan heen? Hele scènes draaiden zich dan af in mijn hoofd: van rechtszaken waarbij over de hoofden van die lieve snuitjes besloten zou worden en dat ze uiteindelijk bij één of ander afschuwelijk pleeggezin zouden eindigen. Daar wil je niet aan denken gewoon dus doe ik altijd braaf een schietgebedje voor vertrek of vraag heel zweverig of één of andere engel ons wil vergezellen op reis en tot nu toe heeft dit altijd goed uitgepakt, maar we kunnen natuurlijk ook nog ziek worden of zo. Je weet het gewoon niet.

Lees ook: Samen slapen is beter voor de baby. En de ouders dan?

Toen mijn man en ik vorig jaar besloten te trouwen en de notaris ons dan ook met grote ogen op het hart drukte toch in godsnaam iets vast te leggen op dit vlak besloot ik dat ik aan de bak moest. Want zo zei de beste man: dit is nu echt iets waar geen enkele ouder mee bezig wil zijn, maar doe het nou maar wel want dan kun je gewoon een hoop problemen voorkomen. Hij had dus, klaarblijkelijk, vaker voor dit soort zaken gestaan van ouders die niets geregeld hadden en dat die kinderen hier vervolgens de dupe van waren geworden. En het moest dus ook écht vastgelegd worden. Dus niet even mondeling overleggen met de voogd, want dan mocht de rechter alsnog een beslissing nemen over het uiteindelijke voogdijschap.

Omdat wij allebei geen ouders meer hebben die in zouden kunnen springen moesten we het dus van onze vriendenkring hebben, maar wie kies je dan? Dus daar zaten we dan avond aan avond en liepen ze allemaal af. Onmiddellijk dachten we aan onze beste vrienden, maar die hadden zelf al twee kinderen dus dat ging m niet worden. Hadden ze straks ineens vier kinderen rondlopen en zou het zomaar kunnen dat die van ons nauwelijks nog aandacht zouden krijgen. Leek ons voor niemand leuk. Bleven de stellen met minder dan twee over, maar binnen ons sociale netwerk heeft iedereen er wel twee of meer dus dat werd gelijk al verdomde lastig.

Natuurlijk. Vrienden zonder kinderen! Mensen, die wel graag kinderen gewild hadden, maar bij wie het (nog) niet gelukt was. Eén stel kenden we. Maar dat bleken dus mensen met de wereld aan hun voeten die ons niet konden beloven waar ze op de aardbol zouden verblijven mocht er onverhoopt nood aan de man komen en om je kinderen nou naar de andere kant van de wereld te sturen als het zo ver was? Nee, we wilden toch dat de kinderen in hun eigen omgeving konden blijven als wij weg kwamen te vallen, dat was immers al erg genoeg, dus het stel dat we zouden kiezen moest ook nog eens bereid zijn om hun intrek te nemen in ons huis, vlakbij school. En het liefst ook nog samen blijven ja, want je kon moeilijk één persoon opzadelen met twee kinderen, bovendien leek het ons wel zo leuk als de kinderen een vader én een moeder zouden hebben.

Hadden we nou echt niemand met één kind? Waar er nog wel twee bij konden? Ouders die al gewend waren opvoeden en liefst getrouwd? Ja die hadden we, maar het ene stel – en ja das gek, maar daar denk je dus wel aan – vonden we echt te chaotisch en het andere stel stond op het punt naar Azië te emigreren. En het allerlaatste stel had echt een hele andere visie op opvoeden, één die ons totaal niet paste. En zo kwamen we er dus niet uit.

En zo kwamen we op de vraag of je überhaupt wel zo kritisch mág zijn. Want moesten we niet gewoon al lang blij zijn dat er misschien mensen bereid waren onze zoontjes binnen hun gezin op te willen nemen? Waarom ook nog allerlei voorwaarden gaan stellen? Het was hier immers geen derde wereld land, dus een goed leven kregen ze sowieso, dan maar wat rommeliger of in een ander land desnoods. Als ze maar een dak boven hun hoofd, te eten en wat liefde zouden krijgen toch?

Tja, ik vond het best wel een dingetje dus. En nu hebben we het wel besproken met een aantal, in onze ogen geschikte mensen, wat best gek was. Want is het een eer om gevraagd te worden als voogd, of juist een last? Zouden onze vrienden ook eerlijk nee durven zeggen zonder dat wij ons afgewezen zouden voelen? Ik weet nog goed dat ik het zelf namelijk niet zo leuk vond toen onze beste vrienden voor andere mensen als voogd voor hun kinderen kozen dan wij. Vonden ze ons dan niet geschikt als ouders? Onzin natuurlijk, maar toch.

Afijn, het hele hoofdstuk hangt dus nog een beetje. De notaris is nog steeds niet gebeld ook al hebben we nu twee bevriende stellen op het oog, waarvan één zonder en één met één kind. Wel mensen waar we ons goed bij voelen. Mensen die hetzelfde in het leven staan als wij en mensen waarvan we zeker weten dat onze kinderen er een fijne jeugd zullen hebben, waar dat ook moge zijn. Nu nog even kiezen dus. Zucht.

Lees ook: Doet u mij maar en gezonde baby (want die zijn tegenwoordig te bestellen).