Wauw! Deze agenten moesten een 6-jarig meisje redden. Je gelooft niet wat ze er aantroffen

Twee agenten beschreven op facebook  hoe ze onlangs een meisje van 6 moesten redden die in haar eigen tong dreigde te stikken. Ze waren zo geschrokken van het incident dat ze besloten erover te schrijven.

De melding die niemand wil krijgen! “7101 (noodhulpauto Zeehavenpolitie), RT 7101”. Wij geven antwoord door te zeggen dat het OC (meldkamer) het mag zeggen. “Wilt u gaan naar de Lodewijk Pincoffsweg voor een reanimatie, u heeft bij deze toestemming” (tot voeren optische- en geluidssignalen). Vervolgens horen wij het OC zeggen dat het om een 9-jarig kind gaat. De koude rillingen gaan over onze ruggen, o nee een kind! Dit is niet echt de melding die je graag wilt krijgen, zeker niet omdat wij zelf ook kinderen hebben. Veel tijd om er over na te denken is er niet want vanaf het Vasteland rijden wij binnen enkele minuten door het verkeer naar onze melding. AED bij ons, check, handschoentjes aan, check. Gelukkig horen wij dat er nog een andere eenheid, de brandweer en de ambulance gaat rijden en dat de traumahelikopter gaat vliegen. Wij zullen daar niet alleen staan met uitzondering van de eerste minuten dan.

Ter plaatse zien wij tot onze verbazing dat het adres van de melding een huisartsenpost betreft. Binnen is het chaos. Gillende moeder, wanhopige vader, broertjes en zusjes die apathisch staan te kijken. Het kind blijkt een zesjarig Marokkaans meisje te zijn. Wat een paniek in de behandelruimte, even de gedachten ordenen. De huisarts is al druk met het kind bezig, wij gaan hem assisteren. Geloof ons, op zo’n moment zijn de perikelen van de politie cao ver van ons bed. Een kind. Wij zijn ervaren dienders maar de hele situatie, en dan met name de paniek en machteloosheid van de ouders, grijpt ons aan.

Op het moment dat er vier man van de brandweer binnen stormen, past de huisarts de Heimlichgreep toe want het meisje heeft haar tong in geslikt en hierdoor een ademstilstand. Een hartstilstand is dus dichtbij. Als ook het ambulancepersoneel ter plaatse komt, en dat is direct met de brandweer, laten wij de behandelkamer voor wat het is en proberen de gillende moeder en de rest van het gezin daar weg te krijgen. De huisarts staat er verslagen bij nu er zo veel hulpverleners aan het werk zijn. Hij vertelt ons dat het kind door een infectie een koortsstuip had en door zuurstofgebrek in een sub-comateuze toestand verkeerde. Onze taak is nu het gezin op te vangen, iets wat je niet kan beschrijven, niet op voor kan bereiden. Vader is compleet verslagen en apathisch, de broertjes en zusjes huilen en moeder ligt te gillen op de grond. Even doorpakken want wij krijgen het sein dat het meisje vervoerd gaat worden naar het Sofia Kinderziekenhuis. Wij gaan met het gezin naar buiten, daar zetten wij ze in ons voertuig en sluiten aan in een stoet gillende hulpverleningsvoertuigen.

In het Sofia begeleiden wij het gezin tot het moment dat verplegend personeel het gezin naar een familiekamer brengt. Pas op dat moment daalt de rust over ons, kijken wij elkaar aan en geven elkaar een stoot met de opmerking “gaat het”? Onderweg naar het bureau praten wij voluit over dit incident. Aan het bureau vangen de collega’s ons op en staat een TCO’er klaar (Team Collegiale Ondersteuning). Tijdens de maaltijd doen wij ons verhaal en praten met de collega’s over wat wij hebben meegemaakt. Wij kunnen weer lachen, al is het als een boer die kiespijn heeft.

De volgende dag zien wij elkaar weer. Eén van ons heeft voor het eerst in bijna dertig jaar een herbeleving gehad, voelde de hectiek en kon daardoor niet slapen. De betreffende collega zag het kind op de grond liggen in haar ondergoed, kreunend en vechtend voor haar jonge leventje. Wij delen onze ervaring die ochtend tijdens de briefing en praten met veel collega’s. De opvang en empathie van de collega’s voelt aan als een warm bad en is zeer prettig. Vanuit het Sofia horen wij dat het kind van de IC af is en dat het goed gaat. Daar doen wij het voor.

Dit is best wel een omvangrijk verhaal, maar wij willen het delen omdat wij naast politiemensen ook liefhebbende en zorgzame ouders van kinderen zijn die dag en nacht klaar staan om burgers in nood te helpen. Ook al krijgen wij daar soms een opdonder van. Dit maakt ons desondanks trots op ons beroep. Hier doen wij het wel voor, de burger te hulp schieten op het moment dat de nood het hoogst is.

Dit incident blijft nog wel eventjes hangen, maar uiteindelijk verdwijnt het.

Lees hier het oorspronkelijke bericht op de facebookpagina van Zeehavenpolitie Rotterdam.