Wat je denkt als je na de bevalling voor het eerst weer gaat werken
Voor je het weet is het zover: je verlof is voorbij, de eerste werkdag dient zich aan. Dag lieve baby, dag huispak, mama gaat weer aan de slag! En dat is best even wennen. Vala had er zin in, na wekenlang flesjes maken en luiers verschonen. Maar toch was het ook een beetje dubbel. En een beetje stressen. En dit dacht ze toen:
LEES OOK: 40 Kleine tegenslagen in het leven van een moeder.
- Hoezo gaat die wekker nú al?
- Wat de hel moet ik aan?
- Ik had corrigerend ondergoed moeten kopen.
- Oh ja, zo was het om koude koffie te moeten drinken.
- Heb ik alles?
- Wat moet ik eigenlijk ook alweer meenemen?
- Waar werk ik ook alweer?
- Zouden ze nog wel weten wie ik ben?
- Een hele dag zonder de baby, dat overleef ik niet!
- Jawel, ik ben een zelfstandige powervrouw, ik kan dit.
- Weet je wat, ik zeg mijn baan op.
- Dat is beter voor de baby en bovendien heb ik niks om aan te trekken.
- Dan ga ik de hele dag appeltaart bakken.
- Wat op zich niet heel goed is voor het kwijtraken van de zwangerschapskilo’s.
- Maar dat hoeft ook niet, want ik omarm mijn vetschort.
- F*ck, de baby is wakker en ik weet nog steeds niet wat ik aan moet.
- Als ik de baby nu voed, moet ik in pyjama naar mijn werk.
- Hmm, timing is nog wel een dingetje dus.
- Heb ik nog íets van kleding waar geen kots of poep op zit?
- Zes pagina’s instructies, zou dat genoeg zijn voor de oppas/het kinderdagverblijf?
- Wat nou als ze de baby niet in slaap krijgen?
- Wat nou als de baby niet genoeg drinkt?
- Wat nou als de baby niet goed poept?
- Wat nou als de baby me te erg gaat missen?
- Weet je wat, ik zeg mijn baan op.
- Maar naar de Voedselbank moeten is ook niks.
- En dan kan ik ook nooit meer naar de vrijmibo.
- Ik schrijf er gewoon nog een pagina met instructies bij.
- Of ik neem de baby mee naar kantoor. Sommige mensen nemen tenslotte ook hun hond mee. En een baby is veel leuker.
- Ik kan me ook ziek melden. Of zou dat slecht overkomen op mijn eerste dag terug?
- Oh god, ik ben mijn baby vergeten! (Als je in de auto/trein/bus/tram/metro zit)
- Oh shit, ik heb twee verschillende sokken aan.
- Hoe gaat mijn computer ook alweer aan?
- Wat een vieze koffie hier.
- Zal ik de oppas even bellen?
- Of zou ze het vervelend vinden dat ik vier keer per uur bel?
- Het is heus niet dat ik het niet vertrouw. Maar ik mag toch gewoon wel weten hoe het gaat?
- Nee, ik doe het niet. Ik ben sterk, ik kan dit.
- Straks denkt de baby dat de oppas haar moeder is.
- Even Googlen: ‘baby, oppas, hechtingsstoornis’.
- Oh god, het gaat hé-lé-maal fout, ik weet het zeker. Ik moet nú naar huis.
- Nee, stop. Dit is hormonaal. Ik kan niet meer helder nadenken.
- Een glas wijn zou helpen.
- Ook wel lekker eigenlijk, even zonder baby. Ja, genieten dit.
- Ik ben een ontaarde moeder.
- Is het al 17.00 uur?
- Ik app mijn man gewoon, dat hij de oppas even moet bellen.
- Belachelijk, hij vindt het onzin. Hij houdt gewoon niet van ons kind, dat is het.
- Oke, fuck dit, ik ga naar huis.
- Babyyyyy, mama komt eraaaaaaaaan!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
