Wat er gebeurt als moeders dronken worden

Femke is geen fervent drinker. Doordeweeks raakt ze zelden een alcoholisch drankje aan en in het weekend alleen als ze uitgaat of een etentje heeft.  Haar laatste echte dronkenschap was überhaupt een tijd geleden. En toen was ze nog geen moeder.

Lees ook: De waarheid over borstvoeding en alcohol drinken

Op een doodgewone woensdagavond sprak ik af met twee oude vriendinnen om een hapje te eten.  En een flesje te drinken. Dat hapje werd inderdaad een minuscuul hapje, want de wijn vulde onze magen zodanig dat we geen trek meer hadden. En voor we het wisten was zelfs fles vier leeg. De klok tikte verder en hoewel ik, ergens in mijn achterhoofd,  wist dat ik de volgende dag  nog moest werken, drukte ik die gedachte ver weg. Ja zég, ik mocht best weer eens één keertje onbezonnen lol maken. Dus er werd een rondje likeur besteld en nog een rondje en misschien zelfs nog wel een rondje…hoewel…dat laatste weet ik niet zeker.

Zo, zo dronken
Het restaurant ging sluiten, maar omdat we de eigenaar kenden, mochten we blijven. Zittend aan de bar dronken we nog een paar biertjes. De ene vriendin werd zo dronken dat ze begon te huilen, de andere ging er vandoor met de restauranteigenaar. Tegen vier uur fietste ik glimlachend terug naar huis. Glimlachend omdat het nog kon. Lekker doorzakken. Zoals vroeger. Vóór de baby. Vóór de verantwoordelijke  moedergevoelens.

Zo NIET leuk
De ochtend kwam en het was niet leuk. He-le-maal niet leuk. Ik was geen student meer, dus ik ontwaakte niet alleen in een kamer waarvan de gordijnen de rest van de dag gesloten konden blijven, maar in een klein appartement met een enthousiaste peuter en een man, die lichtelijk geïrriteerd was over mijn nachtelijke avontuur (je bent toch niet vreemdgegaan?). Gelukkig was het zijn pappa-dag, dus ik voelde me niet schuldig over het feit dat hij ons kind deze dag moest vermaken. Waar ik me wel schuldig over voelde was dat er die dag geen letter uit mijn vingers kwam, omdat ik onafgebroken met mijn hoofd in de toiletpot hing. En dat voelt nog veel naarder als er een kind op de wc-deur staat te bonzen (“Mammamammamamma” “Jaja, mamma heeft een katertje”…niet zo pedagogisch verantwoord.) Na een dag uitbrakken voelde ik me eigenlijk nog steeds een wrak. En een nacht slapen veranderde daar weinig aan.

Zo veel te oud
Toen ik de volgende dag om half zeven mijn bed uit moest, omdat Max alweer heel erg veel zin in de dag had, wist ik niet hoe ik het langer dan twee uur moest gaan volhouden. Was de alcohol zo verkeerd gevallen? Was ik zo veel te oud geworden om een avondje door te halen?  Ik werd er daadwerkelijk een beetje depri van. Kon ik nu nooit meer een avondje uit mijn gestructureerde gezinsleven stappen zonder er een enorme boete voor te moeten betalen? Als klap op de vuurpijl kregen Reinier en ik ook nog eens een gigantische ruzie (over wie het opblaasbadje voor Max zou vullen met water) en uiteindelijk ben ik hysterisch in janken uitgebarsten.

Alcohol maakt meer kapot dan je lief is. Zeggen ze. En voorlopig ben ik het hier even heel erg mee eens.

Nou ja.
Tot de volgende meidenavond die uitloopt op een drankgelag.
(Want hallo? Mogen wij moeders alsjeblieft  ook AF en TOE de touwtjes laten vieren?)

Lees ook: Waarom het ouderschap lekkerlijk een pijnlijke aangelegenheid is