Wat als jij gisteren in Brussel was met je kind…
Gisteravond na het werk zat ik op de bank met mijn twee kinderen. Gebadderd en in hun pyjamaatjes gestoken had ik ze en nog nagloeiend en vrolijk zaten ze naast me. Mijn dochter schaterlachend om een filmpje op Netflix. En haar lachje deed me pijn. Want wat als het gisteravond de laatste keer was geweest dat ik dat lachje had gezien? Wat als het Nederland, Amsterdam, was waar die bommen waren ontploft? Op het Centraal Station bijvoorbeeld, waar ik vaak overheen moet? En we elkaar daar voorgoed waren kwijt geraakt?
Het overkwam Adelma Marina Tapia Ruiz (36), moeder van een tweeling, Alondra en Maureen van 4 jaar oud. Samen met haar man en haar twee meisjes was ze gisterochtend op vliegveld Zaventem, omdat ze met haar gezin naar New York zou vliegen. Terwijl papa en de meisjes nog buiten stonden, was Adelma de vertrekhal al binnen gegaan, om te kijken waar ze moesten inchecken. Niet wetend dat dat de laatste keer was dat ze haar dochtertjes zou horen lachen. Want toen sloeg het noodlot toe. De eerste bom ging af en Adelma liet het leven. Geen vrolijkheid meer, geen lachjes meer. Niets meer. Plotseling. Twee meisjes zonder moeder.
Zo snel kan het dus gaan. Het ene moment zit je nog op de bank met je kinderen in je armen, het volgende moment ben je er niet meer. De rillingen lopen me over de rug als ik eraan denk. Wat vind ik het lachje van mijn dochter prachtig, maar opeens kan ik er bijna niet meer naar kijken. Gewoon omdat ik ergens bang ben dat er een moment komt dat het voor mij ook de laatste keer is. Net zoals dat voor Adelma zo was. En voor veel meer andere mensen, want hoeveel ouders zouden er gisteren om het leven gekomen zijn? Ik vrees best wel wat. Ouders die nietsvermoedend naar hun werk gingen, met de rotsvaste overtuiging dat ze ’s avonds hun kinderen weer zouden horen lachen. Die ’s ochtends niet wisten dat ze er misschien maar beter nog even extra van moesten genieten. Omdat het de laatste keer zou zijn.
Adelma’s man en haar twee dochtertjes bleven relatief ongedeerd, vertellen de nieuwsberichten. Maar niets is natuurlijk minder maar. Zij zijn nu voorgoed gewond, omdat het verlies van hun vrouw en van hun moeder een gat heeft geslagen in hun hart. Een gat dat helemaal nooit meer dicht gaat. Een gat waar veel meer kinderen nu mee zullen moeten leven. Kinderen uit Brussel, maar eerder ook al kinderen uit Parijs, kinderen uit Ankara en zo kan ik nog wel een paar plaatsen opnoemen. Hoeveel ouders zullen er nu en waarschijnlijk helaas ook in de toekomst nog, geïdentificeerd moeten worden? Ik wil het liever eigenlijk niet weten. Ik wil alleen maar kijken naar dat lachje van mijn dochter. En hopen dat vanavond niet de laatste keer is.
Lees ook: Lieve kinderen…
(Bron: HLN.be, foto: Facebook)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
