Wat als het moedergevoel niet komt?
Tess raakte jong en onverwachts zwanger. Tot overmaat van ramp moest ze ook nog heel erg wennen aan het moederschap. “Ik vond het fijn om hem naar de crèche te brengen. De juffen hadden zoveel meer ervaring dan ik.”
Ik zie het nog voor me: Magnus vier maanden. Ik haal hem op van de crèche en doe hem in de draagzak. Op weg naar buiten loop ik langs een enorme spiegel en ik zie ons. Een kind met een kind. Ik dwing mezelf te blijven staan en naar ons te kijken. “Ik ben jouw moeder” zeg ik zachtjes. Ik probeer het nog eens: “Ik ben jouw moeder”. Maar in plaats van het gevoel dat ik probeer op te wekken, komen er alleen maar tranen. Ik ben geen moeder.
LEES OOK: Dit moedergevoel hebben we allemaal weleens (jammer genoeg).
Vrij plotseling kwam Magnus in ons leven. Ik was 26, dacht dat ik geen kinderen kon krijgen (door een vrij naïeve interpretatie van wat een gynaecoloog ooit zei), en werd plotsklaps zwanger. Van de man met wie ik al drie jaar getrouwd was, dat gelukkig wel. Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos, zo vlekkeloos dat ik er amper mee bezig was. Een vriendin hield me op de hoogte van mijlpalen, zij had een zwangerschaps-app gedownload. Dat wilde ik zelf niet. Toen mensen maar tegen me bleven zeggen dat mijn buik zo klein was, vroeg ik na 34 weken zwangerschap toch maar eens aan de verloskundige wat zij daarvan vond. “Ik maak even een echo om je gerust te stellen,” zei ze. Maar toen ze het buikje van de baby zag, ontdekte ze dat hij een groeiachterstand van 3 weken had. Dat is nogal wat op zo’n foetusleeftijd.
Een week later, na acht maanden zwangerschap, kwam Magnus tevoorschijn. In mijn buik was het blijkbaar geen pretje meer voor hem. Nog geen 2 kilo was hij. Een piepklein mopje. Gezond, dat wel. Maar veel te klein voor de grote boze wereld. En ik was dat vanbinnen ook. Hij bleef een maand in het ziekenhuis om groter te worden en mensen vroegen me: “Mis je hem niet?” Hoe kan ik hem nou missen, dacht ik? Hij is nog nooit thuis geweest… Toen hij wél thuiskwam, overheerste de paniek. Maandenlang stond ik stijf van de adrenaline als hij huilde en dwaalde ik als een spook door het huis als hij sliep. Alles wat ik voelde: geen moedergevoel.
Er ging tijd voorbij. Veel tijd. Magnus leerde praten, we leerden met elkaar omgaan. Maar nog altijd was ik geen moeder voor hem. Ik vond het fijn om hem naar de crèche te brengen, omdat de juffen daar zóveel meer ervaring hadden dan ik. Hoe anderen op hun moedergevoel durfden te vertrouwen tijdens ziekte, slapeloosheid, ongelukjes en andere dingen waar je als moeder dagelijks mee te maken krijgt, tastte ik telkens in het duister. Voor Magnus ook erg onrustig. Hij wist nooit hoe ik op dingen zou reageren, ik wist het zelf namelijk ook niet.
Ik sprak met vijf verschillende dokters en psychologen. Ik wilde weten wat het was, wat er bij mij ontbrak. Maar omdat ik wel plezier haalde uit werk, vrienden, mijn relatie en ja ook uit fijne, makkelijke momenten met Magnus, constateerden ze allemaal dat ik geen postnatale depressie had. Wat was het dan? Pas na twee jaar kwam ik in aanraking met een NLP-coach*. Zij helpt mensen met hun doel te vinden en daar naartoe te werken tijdens één sessie: doel lopen. Voorafgaand wist ik niet wat me te wachten stond, maar gelukkig was zij heel zeker van haar zaak. In een gesprek ontdekten we dat ik niet per se een moeder wilde zijn, maar wel een moeder voor Magnus. Ik mocht gewoon accepteren dat ik niet een moeder ben zoals mijn eigen moeder, die het instinctief voelt. Tijdens de sessie nam ze me mee naar het doel, en gaf ze me ankers en hulpbronnen om dat doel te bereiken. Het is onvoorstelbaar, maar na deze sessie was de lucht opgeklaard. Ik kon mijn doel zien, en er was een weg naartoe. Ik was er niet, maar op een dag zou ik dat moedergevoel hebben.
De sessie bleek vruchtbaar. Het heldere, zuivere gevoel van liefde herkende ik steeds vaker in mijn omgang met Magnus. Dit was het moedergevoel waar ik naar opzoek was. Het werd in de maanden daarna zo sterk, dat ik het zelfs aandurfde om nog eens zwanger te raken. En van deze baby voelde ik me direct moeder. Tegen alle moeder die het niet voelen zou ik willen zeggen: geef niet op. Blijf jouw manier vinden en soms vind je het pas buitenshuis. In de vorm van coaching, hypnose of andere therapie. Ga ervoor om je moedergevoel te vinden. Je kind is het zó waard en jij ook!
*NLP staat voor neuro linguïstisch programmeren. Het is een methode om je gedachten te leren omzetten in gedachten die voor je werken. Het gaat ervan uit dat je gedachten je stemming bepalen en je stemming je gedrag sturen.
LEES OOK: Wat ik dacht toen ik mijn baby liet vallen.
(Tekst: Tess Dumitru)
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
