Wat we achteraf tegen onze verloskundige willen zeggen

Barbara en Femke hadden een prima verloskundige, die het beste met hen voor had. Maar als je bij ze ging doorvragen, zaten er toch wel wat uitgangspunten flink vast. Wij vinden dat de vrouw mag beslissen waar en hoe ze bevalt – maar sommige verloskundigen hebben daar toch zelf zo hun eigen ideeën over.

Dit is wat we tegen jullie willen zeggen:

1. We vinden het heel erg dat je ons een rotgevoel gaf over het feit dat we niet thuis wilden bevallen. Sorry. We weten dat er heel veel vrouwen zijn die dat wel willen, en dat is prachtig, maar wij hebben het niet zo op met al dat bloed in huis. Zou je dat een volgende keer gewoon willen respecteren?

Lees ook: De raarste vragen die je gesteld worden door de verloskundige.

2. Waarom heb je tegen ons gelogen toen je zei dat gynaecologen ’s nachts altijd thuis liggen te slapen? Dat is helemaal niet waar! De grote ziekenhuizen hebben gewoon nachtdiensten – weleens van gehoord?

3. Prima om de thuisbevalling leuk te vinden, dat maakt jouw werk vast heel leuk, maar waarom zei je niet dat we TACHTIG procent kans hadden om in het ziekenhuis te belanden. En VIJFTIG procent kans om tijdens de bevalling met gierende banden naar het ziekenhuis te moeten. En dat de thuisbevalling voor vrouwen die hun eerste kind krijgen dus nauwelijks haalbaar is? Waarom bleef je toch hameren op dat beeld van thuis bevallen?

4. Wil je alsjeblieft in de voorlichting vóór de bevalling niet langer jouw nachtrust centraal stellen? ‘Als de weeën zijn begonnen, hoef je ons niet te bellen,’ zei je bij de voorlichtingsavond over bevallen. ‘Als je ze elke paar minuten hebt, hoef je ons ook nog niet te bellen. Pas als je elke 3 minuten weeën voelt, dan is het zinvol om ons te bellen.’ Denk je echt dat iemand die voor het eerst bevalt, dit snapt? Als wij midden in de nacht worden overvallen door zo’n grote gebeurtenis, hebben we je begeleiding nodig!

5. Je vond dat pijn erbij hoorde. Zo stuurde je ons weg, bij onze laatste controle. We hebben sindsdien geen oog meer dichtgedaan tot de bevalling. Waarom vertelde je niet dat we gewoon kunnen kiezen?

6. Over ruggenprikken blijven jullie maar hameren dat het slecht is, dat de weeën ervan kunnen ophouden en je alsnog een keizersnede krijgt. Maar je vond het niet nodig om ook te zeggen dat een ruggenprik soms nodig is, als de pijn te erg is en er voor kan zorgen dat je wél een heel prettige bevalling hebt. Dat het misschien een risico met zich meebrengt, maar dat het ook okee is, als we het te pijnlijk vinden en op zoek gaan naar redding.

7. En dan nog iets over die natuurlijke bevalling. Een van onze baby’s lag in een stuitligging. Charlotte vond een keizersnede prima. Maar jij wilde ‘m persé draaien om een natuurlijke bevalling mogelijk te maken. Je bent drie kwartier bezig geweest met draaien – het was ongelooflijk pijnlijk en onprettig. En het eindigde alsnog in een keizersnede. Gelukkig wist ze bij de tweede (ook stuitligging) te zeggen: je krijgt 3 minuten, en dan is het draaien klaar. Toen dat niet lukte, kon Charlotte zelf beslissen over die keizersnede. Maar ze had eerst die eerdere poging moeten doorstaan om dat te weten, omdat jij graag wilde dat ze normaal zou bevallen.

8. Toen Femke weeën had, doodging van de pijn en je belde, zei je: ‘Ik kom nog niet meteen, want je kunt nog praten….’ WAT?!?! Waarom moest Femke, die midden in een weeënstorm zat, zo aandringen op hulp?

9. Toen je eindelijk na twee uur toch kwam zei je: ‘Ik heb nog even lekker gedoucht.’ Je haar rook naar shampoo. Femke had 2 centimeter ontsluiting, een weeënstorm en was totaal in paniek. En toen zei je: het is nog te vroeg voor het ziekenhuis, bel me over een uurtje nog maar. EN TOEN GING JE WEG!! Waarom?!

10. Femke geeft het toe: na weer een uur deed ze of ze niet meer kon praten. Daar wachtte je toch op, dat ze dat niet meer kon? Je zei dat je eraan kwam, maar je was eerst nog even langs kantoor gegaan om je pieper te halen! Toen had Max in het vruchtwater gepoept, waren de vliezen gebroken en zelfs dat vond je niet echt indrukwekkend. Pas toen Femke ging gillen mocht ze eindelijk naar het ziekenhuis…

11. En waarom sprak je tegen haar of ze een kleuter was. Je zei: ‘Ik ga nu even een beetje streng tegen je zijn, hoor’. Femke kan echt wel luisteren hoor! Als je haar maar serieus neemt.

12. Eindelijk in de verloskamer van het ziekenhuis kwam er een verpleegkundige die zei: jij gaat eens even goed met me mee ademen, want zo gaat het niet. Kijk – dát was taal die Femke wel wilde horen. Ze is blij dat je haar agressie oppikte en meteen het pand verliet.

13. Het mooiste wat Femke die dag hoorde was van dezelfde verpleegkundige: dit gaat helemaal nergens heen, ik ga je nu een ruggenprik laten geven. Kijk – dat is wat barende vrouwen willen horen.

Lieve verloskundigen, we weten echt dat jullie het goed bedoelen, maar we willen even meegeven dat bevallen – en zeker voor het eerst bevallen – DOODENG is! En dat het ons ook heel moeilijk lijkt dat er voor jullie strenge vergoedingssystemen gelden, dat er een twist is met gynaecologen en verzekeraars over hoe je de zorg voor bevallende vrouwen verdeelt en dat een gezin combineren met ‘snachts bellende bevallende vrouwen waarschijnlijk niet te doen is – maar wij kunnen er ook niets aan doen.

Wij maken het maar één, twee of drie keer mee – jullie wel een paar honderd keer. Mogen wij het alsjeblieft doen zoals wij willen? Op onze eigen manier? Of het nou in de achtertuin is, of in een ziekenhuisbed, respecteer het….

Lees ook: “Mijn verloskundige wil heel graag dat ik thuis beval.”