“Ik was zwanger en hoopte met mijn hele hart op een miskraam”

Ingrid is getrouwd met Jos en moeder van Simon (12) en Myrthe (6). Een paar weken geleden kwam ze erachter dat ze zwanger was. En dat was he-le-maal niet de bedoeling. “Eén ding was zeker: dit kind mocht er niet komen.”

“Mijn man en ik gingen de stad in. Onze dochter zou bijna twaalf worden en we wilden voor haar een door haar felbegeerde iPhone kopen. Het was een klein stukje lopen naar de winkel, maar na een paar meter merkte ik dat ik veel pijn in mijn heupen had. Die bekkenpijn is na de tweede zwangerschap niet meer weg gegaan, maar verbeterde gelukkig wel zoveel dat ik weer kan lopen. Toen we het cadeau gekocht hadden, besloten we nog ergens te gaan lunchen en daarna reden we met de auto weer naar huis. Onderweg voelde ik plotseling mijn broodje omhoog komen en het lukte om nog net op tijd te stoppen, zodat ik in de berm kon overgeven. Plotseling besefte ik: “Ik ben zwanger.”

Terwijl ik pas die woensdag erna ongesteld moest worden, wist ik het zeker en de zwangerschapstest die ik thuis deed, bevestigde het ook. Ongelofelijk, bij mijn eerste twee zwangerschappen kon ik de blauwe streep er wel op kijken en nu hoopte ik vanuit het diepst van mijn hart dat ie wegbleef. Maar hij bleef niet weg. Het stond er echt. Zwanger. Wat moest ik doen? Weer negen maanden niet eten omdat ik alles zou uitspugen? Weer om de haverklap flauwvallen vanwege mijn extreem lage bloeddruk? Weer al die maanden kapot gaan van de pijn in mijn bekken? En hopen dat het daarna nog goed zou komen? Als ik deze zwangerschap uit ga dragen, weet ik nu al dat ik de laatste drie, vier maanden niet goed meer voor mijn kinderen zal kunnen zorgen en wie weet daarna ook niet. De gynaecoloog heeft me na de geboorte van mijn zoon sterk afgeraden om nog eens zwanger te worden, mijn lijf kan het gewoon niet aan.

Maar het allerergst was dat ik het gewoon niet wilde. Ik, die elke dag trouw haar pil slikte (en nee, ik ben er geen vergeten!) hoorde niet zwanger te zijn.  De huisarts noemde het ‘gewoon pech’. De lul! Wat nou pech? Als je favoriete jeans stuk gaat…dat is pech! Dit ging toch wel iets verder dan dat. Maar wat kon ik doen? Bij elk krampje spurtte ik naar het toilet in de hoop dat mijn lichaam het zelf op zou lossen. Dat ik bloed zou aantreffen en dat ik een miskraam zou blijken te hebben. Maar een miskraam bleef uit. Het alternatief? Ik wilde er eigenlijk niet over nadenken, maar ik wist één ding heel zeker: Dit kindje mocht er niet komen.

We zijn nu anderhalve week verder en gisteren ben ik naar de abortuskliniek geweest. Het is weg. Ik ben niet meer zwanger. De behandeling viel me enorm mee en ik ben enorm opgelucht dat het achter de rug is. Wat ik hiervan heb geleerd? Dat ik niet langer een grote bek moet hebben over vrouwen die ‘per ongeluk’ zwanger worden. Ik was er altijd van overtuigd dat het hun eigen stomme schuld was…dat ze niet goed hadden op gelet of ziek waren geweest. Nee, dus. Zwanger worden kan vrouwen, die aan de pil zijn, gewoon gebeuren. Hoe trouw je het ding ook slikt.”

Lees ook: Her body, our choice – mannen, spreek je uit voor abortus!