Waarom Vala bij haar derde kind bewust koos voor flesvoeding
Toen Vala hoogzwanger was van haar derde, ruim 1,5 jaar geleden, besloot ze voor de fles te kiezen. Ze schreef er toen dit stuk over. We blikken terug.
36 Weken lang heb ik lopen twijfelen: zal ik wel, of zal ik niet? Borstvoeding gaan geven dus. Bij mijn twee oudsten ging dat bepaald niet van een leien dakje en dat heeft mijn beide kraamtijden behoorlijk gekleurd. Eigenlijk kan ik niet zeggen dat ik er erg van genoten heb, die kleine baby’s. En dat was voornamelijk omdat ik alléén maar bezig was met voeden. Met de pijn daarvan. De bloedblaren en de kloven. Het twaalf keer per dag kolven. En het feit dat er toch nog nauwelijks melk was en mijn baby’s dus maar af bleven vallen. Roze wolk? Niet bepaald.
Maar ja, het hoort er toch wel bij natuurlijk, je baby aan de borst. Want: breast is best tenslotte. Dat krijg je met de paplepel ingegoten als je zwanger bent. Dus liep ik acht maanden lang met mijn ziel onder mijn arm, want: what to do? Eigenlijk vond ik dat ik het ook deze derde keer weer moest proberen. Maar, de gedachte aan opnieuw wekenlang ellende met pijn, bloed en een hongerige baby, daar kreeg ik wel een beetje de rillingen van. Keuzes, keuzes, twijfels, twijfels. En toen besliste het ‘lot’ voor mij.
Ik kwam namelijk onverwachts in het ziekenhuis terecht, waar de artsen dachten te zien dat er iets mis was met mijn baby. En een week lang was er daardoor enorme stress. Het onbezorgde, het genieten was in één klap weg. Een gevoel dat ik herkende van mijn beide kraamtijden. Natuurlijk wel op een andere manier, maar de essentie was hetzelfde: zorgen, druk en veel verdriet. Gelukkig bleek het uiteindelijk loos alarm en lijkt de baby helemaal in orde. Maar toen de ergste schrik gezakt was, stond het me heel helder voor de geest: dit wil ik dus niet meer. Die stress, de druk, geen oog meer kunnen hebben voor het wonder dat je in je armen hebt. Alleen maar omdat je opgeslokt wordt door iets anders. Achteraf gezien wilde ik dat het bij mijn twee oudsten destijds anders was gegaan. En nu krijg ik dan nog een kans, een laatste kans hoogstwaarschijnlijk, en die zou ik dan weer aan me voorbij laten gaan? Wat is daar de zin van?
Het is niet aannemelijk dat borstvoeding geven dit keer opeens zonder slag of stoot zal gaan. Ik zie de ziekenhuiskolven, tepelhoedjes en lactatiedeskundigen al om mijn bed staan. En daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Negen maanden lang heb ik mijn lijf opnieuw ingezet voor het maken van een nieuw mens en hoewel het voorspoedig is gegaan, blijft zo’n zwangerschap hoe dan ook zwaar. Ik moet straks de bevalling nog door en dat is ook geen kattenpis. En dan is er eindelijk die baby, mijn derde kind, mijn laatste kind. Waar ik, als de babygoden ons goed gezind zijn, optimaal van wil genieten. Dat flesvoeden niet automatisch zorgt voor een roze wolk en voor genieten, dat weet ik heus wel, want het blijft altijd maar afwachten hoe het gaat. Hoe de bevalling verloopt, hoe de baby eruit komt en wat mijn eigen staat van zijn daarna is. Dat valt gewoon niet te voorspellen. Maar de inschatting dat de borstvoeding hoogstwaarschijnlijk weer een worsteling wordt is behoorlijk realistisch en waarom zou ik alle potentieel complicerende factoren dan niet elimineren? De wijsheid komt tenslotte met de jaren en als ervaren moeder zeg ik nu: waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan?
Borstvoeding mag dan misschien ‘het beste’ zijn, maar in mijn persoonlijke situatie, voor mij en de twee kinderen die ik al gebaard heb, was het dat zeker niet. Allemaal floreerden wij veel beter met de fles en ik heb geen reden om aan te nemen dat dat bij deze derde telg opeens heel anders zal zijn. Het eerste pak voeding en de flesjes zijn dus inmiddels in huis en staan geduldig te wachten om ingewijd te worden. En ik kan inmiddels weer rustig slapen, omdat de knoop is doorgehakt. Hoe het allemaal zal lopen, dat weten we nog niet, maar ik weet in ieder geval dat straks, naast mijn onderkantje, niet ook mijn tepels weer gehecht hoeven te worden. En die gedachte alleen al, dat vind ik dan weer puur genieten.
Lees ook: Kunnen we ophouden met het applaudiseren voor borstvoedende vrouwen?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
