Waarom terroristen net peuters zijn (en we hun driftbuien dus moeten negeren)
Gisteren werd de wereld opnieuw opgeschrikt door aanslagen. Ditmaal in Londen. Het nieuws stond er, uiteraard en logischerwijs, weer bol van. Maar zorgt al die aandacht er nou niet juist voor dat de geweldplegers ons precies krijgen waar ze ons hebben willen?
Vanochtend hing iemand een briefje op in een metrostation in de Britse hoofdstad. Er stond een boodschap op aan alle terroristen van deze wereld: ‘All terrorists are politely reminded that THIS IS LONDON and whatever you do to us, we will drink tea and jolly well carry on. Thank you’. Toen ik het las moest ik niet alleen keihard lachen om de fantastische droge Britse humor, maar het zette me ook aan het denken. Want de persoon die dit geschreven had, maakt een heel goed punt: misschien is de enige remedie tegen dit soort situaties, tegen dergelijke pestkopperij: gewoon doorgaan. Hoewel mijn initiële reactie was dat we natuurlijk, direct, meteen, terug moesten slaan, op alle mogelijke manier moesten laten weten dat we dit niet accepteren, de veroorzakers hiervan onmiddellijk tot de orde moesten roepen, vraag ik me nu af of dat geen averechts effect heeft. Misschien moeten we er eigenlijk juist veel mínder aandacht aan besteden. Want als er niet gereageerd wordt op je temper tantrum, what’s the point dan nog?
Eigenlijk kun je een terrorist wel vergelijken met een driftige peuter. Stampvoetend en schreeuwend klost ‘ie rond, zijn wensen commanderend scanderend en in blinde woede ontstekend als hij niet krijgt wat hij hebben wil. Zoals iedere ouder wel weet is de beste strategie als je peuter een driftbui heeft vooral niet te reageren. Dan heeft al dat schuimbekken namelijk jammerlijk weinig zin. Het enige wat je er als peuter van krijgt is migraine en een enorm droge bek. Maar dat Nijntje koekje, dat blijft gewoon in de trommel, hoor. Een peuter zal daardoor al snel leren dat stampvoeten en met geweld je zin proberen te krijgen een bijzonder vruchteloze exercitie is. En dat je, als je aandacht wilt of iets nodig hebt, dat beter op een positieve manier kunt vragen, ipv de boel kort en klein te slaan. Daarna heb je namelijk nog steeds niet wat je wilt en moet je ook de rokende puinhopen zelf nog opruimen en nou ja, dat is gewoon best wel irritant.
De pest is natuurlijk alleen dat een hysterische peuter bijzonder moeilijk te negeren is. Je wéét dat je geen aandacht moet besteden aan z’n drama, je wéét dat de snelste en meest effectieve manier om dergelijk gedrag in de kiem te smoren is om spontaan Oost-Indisch doof en blind te worden, maar zie dat maar eens voor elkaar te krijgen als de Duplo en de onthoofde Barbies door de kamer vliegen. Je eerste impuls is om te reageren, boos te worden, koste wat het kost je punt te maken. Te laten weten dat je dit dus echt niet zomaar over je kant zal laten gaan. Logisch en in theorie ook volkomen terecht. Alleen heeft het in de praktijk zo verschrikkelijk weinig zin. Want wat geef je je peuter, die kleine terrorist, daarmee? Juist: aandacht. En wat is dan de les die hem daarmee geleerd wordt: stampvoeten, gillen en smijten werkt. Ik bereik er wat mee. Aandacht is namelijk aandacht, of die nou positief of negatief is. En daarmee heeft ‘ie dat koekje dan misschien uiteindelijk niet gekregen, maar wat hij wel heeft gedaan is het leven overnemen. Al is het maar heel even.
Mensen die terreurdaden plegen willen precies dat: ons leven beheersen. Macht uitoefenen. Als we constant op grote schaal aandacht blijven besteden aan iedere woede-aanval die ze hebben is dat exact wat we ze geven. Precies zoals het gaat met onopgevoede, verwende peuters: ze zijn misschien nooit in staat om het gezin helemaal uit elkaar te drijven, maar houden het door hun gedrag wel constant in een ijzeren wurggreep. Zou de rest van het gezin zijn schouders ophalen en verder gaan met hun leven, dan heeft al dat stampvoeten weinig zin meer. Er valt tenslotte weinig eer te behalen aan in je eentje in blinde woede over de grond liggen rollen als er niemand reageert. Dan ben je geen terrorist meer, maar gewoon een weinig te benijden type dat er wellicht goed aan doet een beetje hulp te zoeken voor z’n anger management probleem.
In dat licht bezien, moeten we na een aanslag de doden dan maar gewoon op straat laten liggen en denken: ‘oh well, too bad, carry on, cheerio’? Nee, natuurlijk niet. Uiteraard moeten we ons wapenen als we aangevallen worden en moeten we geweld, indoctrinatie, haat en onveiligheid bestrijden en geenszins accepteren. Echter kunnen we dat misschien beter doen door te laten zien dat we niet bang worden, dat we toch gewoon doorgaan. Door de kracht van onze mensen en onze samenleving te laten zien op televisie, op de radio, op internet, ipv de angst, het bloed, de paniek en de boze en vermanende reacties en ‘als dan’ dreigementen waarmee we de terroristen tot gehoorzamen proberen te dwingen. Want de vraag is of er niet meer kracht ligt in verdediging dan in aanval. Want misschien wapenen we onszelf en dat wat goed en fatsoenlijk is veel beter door geen podium te geven aan een stel verwende en brutale apen die persé hun zin willen hebben. Misschien moeten we proberen om de mannen met de bomgordels zo te zien: als weinig anders dan een stel dreinende peuters. Daar worden ze namelijk meteen een stuk minder eng van. Voor wat niet eng is, hoeven we ook niet bang te zijn. En wat doe je met dreinende peuters? Juist: negeren. En daarna opvoeden.
#WeAreNotAfraid pic.twitter.com/DyZlxpBAVD
— Clifford (@WiggyDom) 22 maart 2017
Lees ook: Weg met die goedkopen meuk! (Waarom je niet meer naar de Action moet).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
