Waarom ik soms zo dankbaar ben voor mijn leven
Een oud stukje van Vala in de herhaling. Een stukje over dankbaarheid.
We worden zo opgeslokt in het leven van alledag, dat we al snel vergeten om stil te staan bij wat we allemaal hebben. Het is maar al te makkelijk om alles gewoon maar voor lief te nemen. Terwijl het toch geen kwaad kan om af en toe je zegeningen eens te tellen. Omdat zoveel andere mensen dat niet kunnen.
Laatst las ik op het internet dat het zoontje van zanger Michael Bublé kanker heeft. Kanker. Een jongetje van 3 jaar oud heeft kanker. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. Hoezo is dat mogelijk, dat een kind dat nog zo jong is, al zo’n vreselijke ziekte heeft? Al moet gaan vechten voor zijn leven, een leven dat hij nog maar nauwelijks heeft geleefd? Waarom moet dat kunnen? Niemand zou zo’n nare ziekte moeten krijgen, maar een klein kind al helemaal niet. Dat is gewoon heel verschrikkelijk oneerlijk en van dat soort dingen draaien mijn maag en mijn moederhart zich spontaan om.
Lees ook: Ik houd meer van mijn kind dan van mijn man. Is dat raar?
En dan was er laatst nog die afschuwelijke foto, die foto van dat kleine meisje dat ook al geveld was door diezelfde ziekte. Die foto waarop dat van pijn vertrokken koppie de rillingen over je rug deed lopen, omdat het was alsof je dood zelf in de ogen keek. 4 Jaar was dat arme kind dat zo moest lijden. 4 Jaar. Net zo oud als mijn eigen dochter. Zij had het kunnen zijn, dat meisje dat de strijd moet aangaan met iets waarvan eigenlijk niet te winnen valt. Zij had het kunnen zijn, mijn meisje. Maar godzijdank is zij het niet. En het is op dat soort momenten dat ik naar mijn kinderen kijk, en wie of wat de wereld ook geschapen heeft op mijn blote knieën dank voor het geluk dat mij ten deel valt.
Want ja, wij hebben weliswaar onze sores en de nodige ellende, maar ik kan mijn drie kinderen wel iedere dag in mijn armen houden. Als ik ‘s avonds naar mijn bed ga kan ik zachtjes over hun hoofdjes strelen en in hun oortjes fluisteren hoeveel ik van ze houd. Ik kan ze iedere dag in hun mooie blauwe oogjes kijken, iedere dag zien hoe ze weer een beetje groter groeien, veranderen en langzaam worden wie ze later zullen zijn. Ik mag dat allemaal meemaken en allemachtig, wat ben ik daar ontzettend dankbaar voor. Helemaal als ik denk aan al die ouders die dat allemaal moeten missen, of die hun kind moeten zien vechten voor hun leven en hun wereld op losse schroeven zien komen te staan. Want wat kan het leven toch hard en meedogenloos zijn.
Onlangs viel er een envelopje op de mat, voor mensen die blijkbaar voor mij op mijn adres gewoond hadden. Er viel een kaartje uit waarop te lezen stond dat er een klein meisje was geboren, maar helaas veel te vroeg. En dat dat meisje daarom ook alweer gestorven was en dat haar ouders en haar twee zusjes haar zo misten. Ik stond daar in mijn hal met zoveel droevenis in een envelopje en wist even echt niet wat te doen. Hoorde mijn eigen kleine baby zachtjes kirren door de babyfoon en kon wel janken om zoveel oneerlijkheid in deze wereld en het feit dat ik en helaas niemand daar ook maar iets aan kan doen. Daarom stuurde ik maar een kaartje terug, naar mensen die ik helemaal niet ken, maar die nu moeten doormaken waar we als ouders waarschijnlijk allemaal het bangst voor zijn. Om te verliezen wat ons het meest dierbaar is. En waar we, als het eenmaal hebben, ook al is het soms helaas maar heel kort, eigenlijk nooit meer zonder kunnen.
Count your blessings, ook al is dat soms moeilijk in de waan van alledag. Maar velen van ons hebben meer dan we ons eigenlijk echt realiseren en het is toch zonde dat dat zo vaak gewoon aan ons voorbij gaat. Omdat het toch wel heel bijzonder is om zoveel moois te hebben en helaas niet iedereen net zo gezegend is. En daarom ga ik het nu toch maar uitspreken, het grootste cliché in ouderland. Omdat cliché’s, hoe irritant soms ook, nou eenmaal vaak toch wel waar zijn. En dus zeg ik daarom: ouders, laten we er in vredesnaam heel erg van genieten. Want je weet tenslotte nooit, wanneer dat niet meer kan.
Lees ook: 31 Redenen waarom je het goed doet als moeder.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
