Waarom het ‘post-zwangerschapslijf’ opeens zo’n ding is
De laatste tijd zie je in online moederland het ene bericht na het andere over het ‘moederlichaam’ na de zwangerschap en dat dat toch vooral niets is om ons voor te schamen. De uitgerekte buiken met striae-overblijfselen vliegen je om de oren. Omdat dat ’the real thing’ is en we dat vooral moeten omarmen. Helemaal waar natuurlijk. Ik ben ervoor. Maar, hoezo is het moederlijf opeens een hot topic geworden?
Alsof we zelf niet weten dat ons lichaam verandert na de zwangerschap… En alsof we daar nachten van wakker liggen ofzo. Tsssk, wat een onzin! Of niet? Blijkbaar niet, want al deze ‘echte moeders’, met hun ‘echte lijven’ komen niet zomaar voorbij. Het is een reactie op al die vrouwen die na hun zwangerschappen blijkbaar in een milliseconde weer terug krimpen naar hun oude zelf en vervolgens in bikini en glimmend van de olie achter hun kinderwagens de straat opgaan. Die vrouwen die in magazines op de cover staan, met onder hun perfecte lijven schreeuwerige koppen als: ‘Hoe ze in 6 dagen van haar babykilo’s af was!’ en ‘Kersverse mama strakker in haar vel dan ooit!’ Want dat is blijkbaar toch de norm.
Lees ook: Waarom lijnen gewoon niet meer lukt als je kinderen hebt.
Mijn vriend ging laatst naar de zogenaamde ‘Papaklas’. Waar hem op het hart gedrukt werd dat het toch wel onterecht zou zijn om te verwachten dat ik er direct na de bevalling weer bij zou lopen als Sylvie Meis (niet dat dat me überhaupt toen ik 22 en dus op mijn strakst en prontst was ooit gelukt is, maar dat terzijde). Nou had ik Mario al in geuren en kleuren verteld over het lillende vetschort en de extra bilputten die het krijgen van een kind met zich meebrengt, dus hij was al wat illusies armer, maar blijkbaar zijn toch veel mannen in de veronderstelling dat hun vrouw na het baren van hun kroost op magische wijze weer terugveert en vrijwel direct als een soort femme fatale weer uit haar eigen lochia herrijst. Zes tot acht weken geen seks en dan óók nog een lichaam als een vlag op een gezonken modderschuit. Wat moet dat een deceptie zijn voor de heren.
Maar ook voor ons moeders zelf, want ik heb er nog maar weinig ontmoet die na hun bevalling nog juichend voor de spiegel stonden. Zo is er een kennis die het bijna alleen nog maar over haar ‘zachte buik’ kan hebben en alleen nog maar zelfgefröbelde kokosyoghurt met amandelen eet om hem weer strak te krijgen. Tevergeefs overigens, tot haar nimmer aflatende verdriet en frustratie. En dan is er nog de vriendin wiens borsten naar eigen zeggen sinds de zwangerschap ‘op haar knieën hangen’, daarom tijdens de seks altijd haar beha aanhoudt en bij haar man nieuwe tieten heeft besteld. Zelf heb ik na twee keer baren minstens de helft meer heup aan beide kanten gekregen en dus houd ik mijn hart vast voor wat er na deze derde keer nog bijkomt. Soms jammer ik wanhopig tegen Mario dat het vast nooit meer goedkomt en dat hij me na de bevalling vast nooit meer mooi vindt. Waarop hij dan braaf zegt dat hij altijd van me zal houden, wat natuurlijk gewoon eigenlijk hetzelfde betekent als “Schat, als ik straks een theeservies op je zadeltassen kan uitstallen, denk ik wel gewoon aan Sylvie Meis.”
Ik wil het niet en ik wéét dat het onzin is, maar ook ik ben ontevreden over mijn post-zwangerschapslijf en bang voor hoe de vlag er na deze derde bij zal hangen. Omdat het gewoon lastig is iets te accepteren waar je niet persé zelf voor gekozen hebt. Ja, voor dat kind natuurlijk wel, maar niet voor de lichamelijke offers die je daarvoor noodgedwongen hebt moeten maken. Zelfs als het allemaal best wel meevalt en de boel misschien alleen wat slapper is geworden, dan nog is het moeilijk om zonder meer vrede te hebben met je nieuwe spiegelbeeld. Zeker als de halfnaakte perfecte postnatale lijven je vanuit de Bruna tegemoet grijnzen. Daar schieten de putten van de weeromstuit gewoon nog een beetje extra van in je benen.
Maar ik gooi het roer om, heb ik besloten. Deze derde keer laat ik me niet klein krijgen door de gespierde joggende Bugaboomoeders en hyperslanke moedercelebs. Goed voorbeeld doet goed volgen en de ‘echte moeder’ foto’s op mijn timeline sterken mij in de wetenschap dat ik niet alleen ben met mijn lubberende puttenbillen. Dus dat ik geen corrigerend ondergoed meer hoef te kopen om de schone schijn op te houden en dat Sylvie Meis spreekwoordelijk mijn spekrug op kan. Misschien dat je over drie maanden ook een echte moederlijvenfoto van mij voorbij ziet komen. Waarop ik dan met mijn schommelde zadeltassen, in een hotpants, achter een kinderwagen loop. Maar dan wil ik wel graag heel veel likes, anders krijg ik alsnog een minderwaardigheidscomplex.
Lees ook: Open brief aan mijn borsten.
Bron foto: tumblr.com
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
