Waarom nog een kind krijgen, als je weet dat je ziek bent?
Laatst vroeg iemand aan mij waarom ik ervoor kies nog een kind te krijgen, terwijl ik weet dat ik ziek ben. Ik heb namelijk MS, een chronische ziekte die nooit meer overgaat. Vind ik dat dan niet zielig voor de kinderen, dat ze een moeder moeten hebben die misschien straks wel in een rolstoel komt? Toen ik mijn twee oudsten kreeg wist ik het nog niet, maar waarom zou ik deze derde nou willens en wetens een zieke moeder aandoen? Dat is toch egoïstisch?
Lees ook: Binnen vijf jaar zag Vala haar leven instorten
Tja, het is best een valide vraag natuurlijk. Want ik weet gewoon niet hoe het met mij gaat verlopen. Misschien krijg ik nooit meer een aanval en blijf ik even kwiek en fit als iedere andere moeder, maar misschien ook niet. Zoals de neuroloog eens tegen mij zei: “Misschien zit je over vijf jaar in een rolstoel.” Laten we van harte hopen dat het zover niet hoeft te komen, maar die kans, die zit er toch wel in. En nee, dat is absoluut niet leuk voor mijn kinderen, die dan opgezadeld zitten met een moeder die ze moeten voortduwen en die niet meer met ze van de glijbaan kan, of een potje voetballen. Dus had ik het dan niet beter kunnen laten bij de twee kinderen die er al waren voor de diagnose? En die derde Terrorist dat leed moeten besparen?
“Want als je het van tevoren geweten had, dat je ziek zou worden, had je dan eigenlijk überhaupt niet beter kinderloos kunnen blijven?” vroeg dezelfde persoon aan mij. Maar het antwoord op die vraag is wat mij betreft volmondig “Nee”. Mijn ziekte bepaalt niet wie ik ben en zeker niet hoe mijn leven eruit zal komen te zien. En mijn kinderen doen dat wel. Omdat ik dat wil, omdat ik daarvoor kies. Mijn kinderen geven meer invulling aan mijn leven, dan die Multiple Sclerose ooit zal kunnen doen. Welke kant de ziekte ook op gaat, hoe erg het misschien ook wordt. Want ja, misschien staat er een rolstoel in mijn toekomst en ja, dat zou goed kut zijn voor mijn kinderen. Maar wat ook goed kut zou zijn, is als die eventuele rolstoel mij mijn kinderen had afgenomen, mij ervan belet had hun moeder te worden en mijn leven met hen te kunnen delen. Misschien ben ik straks niet meer de ideale moeder en misschien zit ik op de klok wat goede jaren betreft. Maar ook al is dat zo, dan had ik die jaren nog steeds absoluut niet willen missen.
Multiple Sclerose is weliswaar chronisch, het gaat nooit meer weg. Daarom heeft de ziekte dan misschien deels mijn toekomst, maar mijn leven en vooral, mijn dromen, krijgt het zeker niet. Had ik mijn kinderen ook gekregen als ik vijf jaar geleden al geweten had dat mijn gezondheid me in de steek zou laten? Ja, absoluut. Ook met die wetenschap was ik heel bewust moeder geworden. Want dat is, mijns inziens, een wens die zich maar voor heel erg weinig dingen aan de kant laat zetten en een ervaring die je je, mocht je daarnaar verlangen, niet moet laten afnemen als het leven andere plannen maakt dan waar jij voor getekend had. En daarnaast: een zieke moeder is nog geen gemankeerde moeder, ik heb mijn kinderen nog steeds heel veel te bieden. Knuffels bijvoorbeeld, kusjes en heel veel liefde en volgens mij is het toch vooral dát dat kinderen echt nodig hebben. Want met je moeder naar de speeltuin is natuurlijk leuk, maar een moeder die onvoorwaardelijk van je houdt, is nog altijd meer waard dan de beste glijbaan.
Dus daarom krijg ik nu ook dit derde kind, omdat ik daar, MS of niet, net zoveel van kan houden als van mijn twee oudste Terroristen. En natuurlijk maak me weleens zorgen of die drie het mij straks kwalijk zullen nemen, als ik wél echt gebrekkig wordt, of niet meer kan lopen. Of ze dan boos op me zullen zijn, omdat dat hun leven anders maakt dan dat van hun vriendjes. Moeilijker en misschien met meer zorgen en meer angsten. Maar ik denk niet dat ze het me kwalijk zullen nemen dat ik ze desondanks toch maar op de wereld heb gezet. Want ondanks die stomme ziekte en de ongemakken die daar soms bij komen kijken hebben we het wel gezellig met elkaar en zouden we elkaar niet willen missen. En genieten we misschien wel een beetje extra van elke gezonde dag die we samen hebben. Zodat we daar, als dat straks toch nodig blijkt te zijn, met heel veel plezier op terug kunnen kijken.
Lees ook: Als je bang bent om weer een ziek kind te krijgen
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
