Waarom moeders nooit écht rust hebben (en dat is helemaal oké)

1. De ‘mama-radar’ staat altijd aan

Zelfs als je op de bank ploft met je favoriete serie (en nee, niet Paw Patrol), blijf je alert. Was dat een kuchje? Hoorde ik iemand huilen? Staan ze niet toevallig de muur te beschilderen met Nutella? Zelfs als het stil is, ben je bezig met nadenken: “Stilte is verdacht. Wat zouden ze nú weer uitspoken?” Kortom, je bent altijd ‘aan’.

2. De agenda draait om hen, niet om jou

Kinderen hebben een zesde zintuig als het aankomt op jouw me-time. Wil je een bad nemen? Ze plakken aan de deur. Even rustig koffiedrinken? Dat wordt een scène uit Mission Impossible, inclusief omgevallen melk. Zelfs een paar minuten douchen zonder dat er iemand vraagt waar zijn andere sok is, voelt als een luxe.

3. De mentale to-do lijst is oneindig

Wie anders dan jij weet dat er nog luiers gehaald moeten worden, dat gymdag donderdag is en dat er een feestje aankomt waarvoor je een cadeau moet kopen? Zelfs als je op een tropisch strand ligt met een cocktail (in theorie dan), speelt die eindeloze to-do lijst zich af in je hoofd. Rust? Wat is dat?

4. Ze volgen je overal

De wc? Publieke ruimte. Je bed? Speeltuin. Zelfs als je denkt dat je ze hebt afgeschud, hoor je ineens dat piepkleine stemmetje: “Mamaaaa?” Het lijkt alsof je een persoonlijke fanclub hebt die je nooit met rust laat, hoe lief bedoeld ook.

5. Schuldgevoel is de boosdoener

Zelfs als je een zeldzaam moment voor jezelf neemt – lunchen met een vriendin of naar de sportschool – kruipt het moeder-schuldgevoel altijd stiekem omhoog. “Zouden ze me missen? Moet ik ze niet even bellen? Is het wel oké dat ik nu niet thuis ben?” Spoiler: ja, dat is oké. Maar toch blijft dat stemmetje.