Waarom moeders elkaar zouden moeten steunen

Tot voor kort dacht Femke dat het moederschap een particuliere aangelegenheid was. Iets waarover anderen niets te zeggen hebben omdat het gaat om jou en jouw kind. Dat bleek helemaal verkeerd gedacht. Oordelende moeders zijn overal. En ze geven je buikpijn. Daarom vandaag een oproep: moeders, ga achter elkaar staan!

Toen ik zwanger was van Max en voor het eerst de verloskundigenpraktijk binnen liep, zag ik een heleboel stralende vrouwen over hun buiken wrijven. Ze keken me vriendelijk aan, maar ik keek onbewogen terug. Ik voelde heel sterk dat ik anders was. Dat ik er niet bij hoefde te horen. Bij die groep aanstaande moeders. Ok, er kwam een kind in mijn leven, maar daar wilde ik absoluut geen hele sliert jonge moeders bij geleverd krijgen. Ik vermeed dus het contact met andere zwangeren en wilde ook per se niet op zwangerschapsgym.

Lees ook: Ik doe niet mee met het taboe. Met de moeder-oorlog.

Momenteel denk ik er vaak over na dat het frappant is dat juist ík vind dat moeders elkaar meer zouden moeten steunen. Eerlijk is eerlijk: ik had geen idee. Je kunt het namelijk niet alleen; er is weinig fijner dan het begrip van een vrouw in exact dezelfde situatie. Of van een vrouw die zich nog herinnert hoe pittig het was. Door schade en schande ben ik wijs geworden op dit gebied. Gedurende mijn inmiddels 4-jarige ouderschap ben ik veel situaties met moeders tegengekomen waarbij ik dacht: ‘Moet dat zo kattig? Zo hard?’ Moeders vallen elkaar vaak af en zo zou het niet moeten zijn, toch?

Ik heb er ooit zelf voor gekozen om open en eerlijk over mijn leven als moeder te schrijven. Mensen reageren daar vaak positief op (ze herkennen zichzelf erin) maar heel geregeld krijg ik ook negatieve commentaren. Laatst nog stuurde iemand me een venijnige mail. Ik had geschreven dat ik bij de Opvoedpoli toe moest geven dat ik ‘boos’ was op Max omdat hij alle energie uit me trekt en ervoor heeft gezorgd dat mijn hele sociale leven op zijn gat ligt. Natuurlijk begrijp ik dat je bij zo’n zin kunt denken: ‘Nou nou, doe niet zo verwend. Je hebt tenminste een kind’, maar zoiets uit te spreken is een tweede. Iemand mag voelen wat hij of zij wil, daar kun je in feite geen oordeel over uitspreken, want aan iemands gevoel kun je niks veranderen. Natuurlijk ben ik ook verdrietig over de stille verwijten die ik mijn kwetsbare kind maak, maar als ik ze deel dan doe ik dat om moeders in dezelfde situatie te laten zien dat ze niet de enige zijn die zich zo ontregeld kunnen voelen. Tegelijkertijd maakt een bekentenis als deze mij ook kwetsbaar. Niet echt een moment om op mijn ziel te gaan staan.

Bovenstaande is een voorbeeld van een groter geheel. Het gaat niet om mij specifiek. Het valt me alleen steeds vaker op dat moeders elkaar nogal snel de maat nemen. Dat ze elkaar op de kinderopvang, op verjaardagen, op Facebook graag vertellen hoe je het moederschap/opvoeden het best aanpakt. Waarmee bij de moeder in kwestie meteen het gevoel achterblijft dat zij het helemaal verkeerd doet. Moeders kunnen vitten en zeiken als de beste. Waarom? Is het moederschap een competitie? Voelen we ons daadwerkelijk beter als de manier waarop wij ons kind grenzen stellen wél werkt en dat van die ‘hele domme moeders’ niet? En waar is de vader in dit verhaal? De vader doet net zo goed mee met opvoeden als de moeders, maar daddywars zijn bij mijn weten nog nooit gestreden. Gemixte momdad-wars ook niet. Wat bekrompen eigenlijk. Alsof wat vaders denken er niet echt toe doet. Alsof het gedrag van een kind linea recta terug te voeren is op wat moeders doen. Belachelijk ongeëmancipeerd allemaal. Opvoeding lijkt nog altijd direct gelinkt aan de moeder en de vader hangt er maar een beetje bij.

Maar goed, voordat we de vaders betrekken, moeten we het misschien eerst als moeders onderling oplossen. Laten we ophouden met over elkaar lullen of hoofdschuddend kijken naar hoe een moeder worstelt met een dreinerig kind en de hand in eigen boezem steken. Wie wil je zijn? Wil je verzwakken of versterken? Stap over het gemene meiden-pubergedrag heen en reik elkaar de helpende hand. Leg de lat niet bizar hoog door een ideaalplaatje op Facebook te posten, maar laat ook eens de werkelijkheid zien door de enorme bende die kinderen van je huis kunnen maken. Zeg eens tegen een kersverse moeder, die er helemaal doorheen zit, dat jij er ooit exact hetzelfde bij zat en dat je geen einde zag, maar dat er heus licht aan het einde van de tunnel is. Help de moeder met haar krijsende peuter in de supermarkt door haar boodschappen op de band te leggen in plaats van haar geërgerd te bekijken.

Ik dacht dat het moederschap particulier was. Van mij. Maar inmiddels ben ik erachter dat ik al die andere moeders enorm nodig heb. Zolang we elkaar steunen, kunnen we de wereld aan.

Lees ook: Moedertaboes, waarom bestaan ze?